به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، مجید ارغنده پور گفت : فرش دستباف ایران وضع خاصی از تولید و صادرات دارد و همچنان به جایگاه تاریخی رتبه نخست بازار فرش دنیا تکیه زده است و البته رقبا بخش قابل توجهی از بازار را در اختیار گرفتند.
وی افزود: کالای جایگزین مانند کف پوش و موکت با تولید صنعتی و قیمت مناسب توانسته اند با جلوه های دکوراسیون وپژه بازار خوبی پیدا کنند.
اغنده پور گفت : فرش دستباف ایران با رقیبانی از کشورهای هند، پاکستان، افغانستان، چین و ترکیه روبروست و کالاهای جانشین مانند کفپوش ها، موکت، پارکت و سنگ و سرامیک هم تا حدودی بازار فرش دستباف را محدود کرده است.
وی با بیان اینکه هویت تولید فرش دستباف باید هنری و فرهنگی شود ، افزود : فرش دستباف ایران محصولی هنری و سپس اقتصادی است و نباید نگاه یک زیرانداز به ان داشته باشیم.
ارغنده پور اظهار داشت : فرش دستباف ایران به دلیل پیشینه تاریخی جایگاه پایداری در بازارهای جهانی دارد و باید نظام تولید فرش دستباف از محدوده خانوارها و روش های سنتی به محدوده نوین و متناسب با شناخت سلایق و ذایقه مخاطبان و همچنین بازاریابی هوشمند متحول شود.
وی خواستار اموزش بافندگانی شد که با همین نگاه تولید می کنند و این محصول را برای مشتریانی ارائه می دهند که نگاه هنری وفرهنگی دارند.
ارغنده پور افزود : گردش مالی بازار جهانی فرش دستباف به دو میلیارد دلار می رسد که
یک چهارم آن سهم فرش دستباف ایران به عنوان یک کالای فرهنگی و هنری است و از لحاظ کیفیت و جلوه هنری هیچ رقیبی ندارد و در جهان هم فرش دستباف را به عنوان پرشین کارپت یعنی فرش ایران زمین می شناسند.
ارغنده پور با اشاره به برگزاری نمایشگاه فرش دستباف ایران گفت: باید همه تلاش کنند زیبایی ها و جلوه های متمایز هنر - صنعت فرش دستباف ایران به خوبی معرفی و تبلیغ شود و باید تفاوت های آن با کالاهای جایگزین مانند کفپوش ها شناخته شود.
وی افزود: فرش ایران از لحاظ کیفیت و خلاقیت هیچ رقیبی ندارد و باید علاوه بر نگاه اقتصادی باید نگاه هنری و سفیر فرهنگی به این کالا داشته باشیم.
مدیر اسبق مرکز ملی فرش ایران گفت: باید از لحاظ طرح و نقش و نوع بافت همچنان به
نوآوری های خود ادامه دهیم و با عبوراز تولید در محیط های کوچک و خانوارها می توانیم به سمت تولید هنری حرکت کنیم که در آن صورت ظرفیت های خوبی برای فرهنگ سازی و آموزش فرش دستباف فراهم خواهد شد و جایگاه آن در جهان ارتقا خواهد یافت.
وی افزود: خوشبختانه در شرایط جدید فرصت خوبی برای توسعه صادرات فراهم شده است و باید بازارهای جدید را هم برنامه ریزی کنیم.
ارغنده پور گفت : از نگاه اقتصادی به فرش و تولید خارج شویم و با نگاه هنری و کالای فرهنگی توسعه دهیم تا ارزش تولید فرش دستباف بیشتر هم می شود ، باید قابلیت های منحصر بفرد و قدرت رقابتی خود را ارتقا دهیم.
بنابر این گزارش ؛ فرش دستباف ایران که محصولی هنری و اقتصادی محسوب می شود به 80 کشور از جمله المان و ایتالیا از قاره اروپا ، لبنان و کویت و قطر از خاورمیانه ، ژاپن و چین از شرق اسیا صادر می شود و همچنان نقش راهبری در بازارهای بین المللی دارد.
فرش دستباف ایرانی چون عصاره تمدن انسانی و هنری تاریخی است در منظر همه جهانیان فقط به نام ایران شناخته می شود و هیچ کس توان رقابت ندارد و حتی چین هم به مشتری خوب تبدیل شده است.
طبق روایات شاهنامة فردوسی، آغاز فرش­بافی، رشتن و بافتن به زمان تهمورث یعنی زمان پیشدادیان باز می­گردد. در تاریخ طبری از فرش­هایی که با مو و پشم حیوانات در این دوره بافته شده سخن رفته است.
قدیمی­ترین نشانه از هنر قالیبافی به عصر مفرغ باز می­گردد این نشانه یک کارد قالیبافی است که از گورهای عهد مفرغ ترکمنستان و شمال ایران یافت شده است. در شهر سوخته (دشت سیستان ـ جنوب شرقی ایران) نیز فرش­های حصیری و پارچه و ابزارهای بافندگی به دست آمده که متعلق به 2800-2500 پیش از میلاد است. در دورة هخامنشیان، به نقل از گزنفون، شهر کهن ساردیس به قالی­های گره­باف خود فخر می­کرده که به نقش­های حاشیه و هیکل­های مردان و شیردال­های افسانه­ای آراسته بوده است.
کهن­ترین قالی­ها به ترتیب: قالی کشف شده در نقش برجستة کاخ نینوا، فرش پازیریک از پنجمین گور اقوام سکایی، تکه فرش قومس (دوران ساسانیان)، فرش آناتولی (13-14م).
از دورة اشکانیان تنها می­توان به فرش مقبرة لوکان چین اشاره کرد که به عقیدة پژوهشگران پشم آن از قفقاز (که در ان زمان متعلق به ایران بود) است. از دورة ساسانیان نیز تکه فرش قومس و فرش تاریخی و جواهرنشان بهارستان که در تالار بار عام کاخ تیسفون گسترده بوده و پس از حملة اعراب به عنوان غنیمت تقسیم شده است.
در قرون اولیة هجری پس از نفوذ اسلام طرح فرش­ها، به سبب منع شبیه­سازی و زینت، تغییر کرد امّا در زمان خلفای عباسی که تجمل­گرایی و قصرهای پر زرق و برق رواج یافت بافت این­گونه فرش­ها نیز رونق گرفت. از دورة سلجوقی نیز تکه فرشی با نقوش هندسی در موزة اوقاف استانبول نگهداری می­شود.
سفرنامه ابن بطوطه از دورة ایلخانان به فرش­های عظیم و گرانبهای کاخ غازان­خان و فرش­های حرم امام رضا (ع) در مشهد اشاره کرده است.
در دورة تیموریان از کارگاه­های بزرگ قالی­بافی سبزوار سخن رفته است و استفاده از مینیاتور در نقشة فرش­ها توسط نگارگران چیره­دست.