صاحب‌خبر - این چنین تمام شد. در فاصله ده متر به خط پایان. ده متر تا آن خط افتخار.همان زمانی که او داشت عقربه زمان را به عقب باز می گرداند. عقب و عقب تر. در چهار در صد متر تیمی.
به گزارش ورزش سه، حالا همه می دانند اوسین بولت ستاره شکست ناپذیر دوهای سرعت و برنده بلامنازع رقابت های بزرگ در آخرین مسابقه زندگی چگونه نقش بر زمین شده است. او بعد از دریافت چوب امدادی، در حالی که کار سختی برای قهرمان کردن تیم جامائیکا در ماده 4 در صدمتر داشت، در میانه راه نقش بر زمین شد تا رویای وداع طلایی با مسابقات دو و میدانی قهرمانی جهان به سرانجام نرسد. اگرچه این چیزی بود که بولت استحقاق آن را داشت. ستاره ای که دوی سرعت را دوباره تبدیل به مهیج ترین رقابت ورزشی جهان کرد و رکوردها را تا جایی پایین برد که تصور می کردید او می تواند اولین کسی باشد که صدمتر را زیر 9 ثانیه بدود.
او بود که رکورد صد متر را از 69/9 ثانیه در 2009 رساند به 58/9 ثانیه که از زمان استفاده از ابزار الکترونیکی بیشترین جهش در شکستن رکورد را داشت... او بود که دو بار در 2008 و 2009 رکورد 200 متر را شکست: اول 30/19 ثانیه و سپس 19/19 ثانیه... او بود که در تیم جامائیکا در ثبت رکورد چهار در صد متر با 84/26 ثانیه نقش اساسی بازی کرد.
بولت در لندن تمام توجهات را به خود اختصاص داده بود و همه عکاس ها و خبرگزاری ها منتظر بودند تا او در آخرین صدمتر زندگی ناکامی اش در فینال دوی سرعت مسابقات مقابل گاتلین آمریکایی را جبران کند. او برای تماشاگران روی سکوها دست تکان داد. در سی سالگی اش. سوت را به صدا درآوردند. آخرین دونده جامائیکایی او بود. قرار بود او حرف آخر را بزند... شروع کرد به دویدن. آیا می توانست با مدال طلا از خط پایان بگذرد؟ همه یک طرف و او طرف دیگر...
این مسابقه اما با پیشروی غیرقابل تصور دوندگان انگلیسی دنبال شد و بولت زمانی چوب را از هم دسته خود دریافت کرد که با وجود بولت بودن به سختی می توانست از دو رقیب انگلیسی و آمریکایی پیش بیفتد. با این حال در حالی که چند گامی به سمت خط پایان برداشته بود، ناگهان ایستی عجیب انجام داد و با چند گام لی‌لی، ناگهان به زمین افتاد. انگار که عضله پایش به شدت گرفته باشد. ناگهان لنگ زد. ناگهان دشتش را بر پایش گذاشت... زمین خورد. با درد. با حسرت. با شکنجه.بریتانیایی های از شادی قهرمانی یکدیگر را در آغوش کشیده بودند که او از خط پایان گذشت. خطی که شده بود خط نفرین و نه افتخار. به عنوان آخرین دونده. یادآور اولین گذشتنش از خط پایان دو 200 متر سال 2005 و نه شبیه روزهای اوج.
این زمین خوردن آنقدر مهم بود که دوربین بدون توجه به تیم شگفتی ساز بریتانیا و قهرمانی‌اش در میان غریو هواداران انگلیسی، بولت بزرگ را تعقیب می کرد که با چهره ای درهم و با کمک اعضای تیم بریتانیا خود را به خط پایان می رساند. به او لقب «برق بولت» داده بودند چرا که بسان شهابی می درخشید و همه را پشت سر می گذاشت، ولی نه آن روز، نه آن جا، نه در لندن سیزدهم اگوست 2017.
شاید این وداع خیلی ها را به یاد آخرین مسابقه خیلی از قهرمان های تکرار نشدنی دنیای ورزش انداخت. آنهایی که خوش شانس بودند در آخرین رقابت هم درخشیدند و با طلا یا افتخار صحنه را ترک کردند. اما در این بین دیگرانی هم بوده اند که شاید با مشتی برچانه، نقش بر زمین یا شکست خورده از صحنه ورزش کنار رفته اند. اتفاقی که البته بر اعتبار آنها سایه نخواهد انداخت چراکه هواداران ورزش همچنان عاشق و علاقمند به این اسطوره های بزرگ باقی خواهند ماند. چهره های بی تکراری مثل زیدان، مارادونا، محمدعلی، کارل لوییس و ...
خرده گیران می گفتند باید 2016 وداع می کرد و تیم جامائیکا را هم در 2017 با خود غرق کرد و به اعماق برد...جامائیکایی ها می گفتند آنها را چهل دقیقه در اتاق یخ زده ای نگاه داشته بودند تا مراسم اهدا دو مدال پایان یابد و مسابقه آغاز شود. اما به یاد بیاوریم لحظه ای را که زیدان با سر سینه ماتراتزی را هدف گرفت و از زمین بازی اخراج شد. او هرگز جایش را در قلب ما از دست نخواهد داد. مثل بولت که در آخرین 5 ثانیه سرنوشت ساز دوران قهرمانی زمین خورد و طلا را به کسانی داد که شاید به عشق بولت شدن، به دنیای دوی سرعت قدم گذاشتند.∎
نظر شما