عبدالعلی عظیمی در مراسم یادبود ابوالحسن نجفی گفت: نجفی دلش برای زبان و هویت ایران می‌سوخت و زمانی که دید زبان از طریق برخی افراد بی‌مسئولیت در حال نابودی است، با تحقیق و پژوهش به حفظ آن پرداخت.
به گزارش ایسنا در مراسمی که به مناسبت نخستین سالگرد درگذشت زنده‌یاد ابوالحسن نجفی، مترجم، منتقد ادبی و زبان‌شناس سوم بهمن‌ماه در مؤسسه خانه کتاب برگزار شد، عبدالعلی عظیمی، شاعر با اشاره به ویژگی‌های مرحوم ابوالحسن نجفی اظهار کرد: از نظر من او گنجینه‌ای بود که امروز دیگر در جمع ما نیست.
او ادامه داد:‌ یک سال از درگذشت ابوالحسن نجفی گذشته است و ما هنوز متوجه نشده‌ایم که چه شخصیت باارزشی را از دست داده‌ایم. آن هم در زمانی که دوره ترجمه‌های گوگل ترنسلیتی است و ۱۰بار باید یک خط از کتاب ترجمه‌شده را خواند تا شاید متوجه حرف مترجم شد. به خاطر دارم که منوچهر انور می‌گفت: «ترجمه با دیکشنری، مانند راه رفتن در میدان مین است.» حال شما تصور کنید که با این ترجمه‌ها چه بلایی سر زبان خواهد آمد.
عظیمی افرادی مانند ابوالحسن نجفی را از سرمایه‌های دوره معاصر دانست و گفت: ابوالحسن نجفی به زبان فارسی عشق می‌ورزید و حاضر نبود تحت هر شرایطی اثرش منتشر شود؛ این در حالی است که امروز ۴۰صفحه از کتاب مترجمی حذف می‌شود و او با اشتیاق دوباره برای چاپ کتابش اقدام می‌کند. متاسفانه شرایط رفته رفته تغییر کرده است و ما امروز به این بیابان برهوت رسیده‌ایم.
محمدمهدی مرزی، ویراستار نیز با اشاره به نحوه آشنایی خود با مرحوم ابوالحسن نجفی گفت: آشنایی من با استاد نجفی به سال ۷۲و برگزاری کارگاه‌های ویراستاری برمی‌گردد؛ کارگاه‌هایی که نقش بسیار مهمی در توسعه صنعت ویراستاری در ایران داشت چراکه قبل از آن، کلاسی تحت عنوان آموزش ویراستاری وجود نداشت و اگر کسی علاقه‌مند به ویراستاری بود باید به شیوه استاد و شاگردی آن را می‌آموخت.
او ادامه داد: در این دوره‌ها استادان بزرگی مانند دکتر محمدرضا باطنی، هوشنگ گلشیری، احمد سمیعی‌گیلانی و علی صلح‌جو حضور داشتند که همگی درس واحدی را آموزش می‌دادند و تنها کسی که چند درس را آموزش می‌داد،
ابوالحسن نجفی بود.
این ویراستار در توضیح روش‌های آموزش مرحوم نجفی اظهار کرد: ‌معمولاً کسی در دوره آموزش ویراستاری، زبان‌شناسی، وزن شعر و عروض درس نمی‌دهد اما مرحوم نجفی این کار را انجام می‌داد. جالب است بدانید حتی وی درسی به نام «امکانات زبان فارسی در ترجمه»‌ را آموزش می‌داد که از ابداعات خودش بود.
در این نشست که با اجرای مهدی صالحی همراه بود امید طبیب‌زاده زبان‌شناس هم با اشاره به معروف‌ترین اثر مرحوم نجفی با عنوان «غلط ننویسیم»‌ اظهار کرد:‌ چاپ نخست کتاب «غلط ننویسیم»‌ در سال‌های جنگ و بمباران منتشر شد و کمتر کسی فکر می‌کرد که پرفروش شود اما در همان ماه‌های نخست چندهزار نسخه فروخت.
او ادامه داد: کتاب به سرعت مورد نقد قرار گرفت و استادان زیادی مانند کریم امامی، محمدجواد شریعت و محمدرضا باطنی درباره آن نقد نوشتند که ویرایش دوم این کتاب نشان داد مرحوم نجفی همه نقدها را خوانده و قسمت‌هایی را اصلاح کرده. همین موضوع باعث شد تا من همه نقدها را جمع‌آوری کنم و به مقایسه چاپ نخست و ویرایش دوم آن بپردازم که این پژوهش در قالب کتابی با عنوان «درباره غلط ننویسیم از چاپ نخست تا ویرایش دوم» به زودی منتشر خواهد شد.