به نام خدا

می‌دانم نوشته اولم را ندیده‌اید. این را هم نمی‌بینید! من کارم نوشتن است. جز نوشتن بلد نیستم. بلدم غصه بخورم، غمگین باشم، حتی در دلم هر روز بارها اشک بریزم. نه برای خودم، برای انسان‌ها. برای آنان که گرفتار ظلم و ستم می‌شوند. مخصوصاً برای کودکان که معصوم هستند و بی‌پناه. وقتی ده‌ها کودک یک جا کشته می‌شدند و می‌شوند، برایم سخت تلخ و دردناک است. حتماً برای شما هم چنین است. اما آیا هرگز به این صحنه‌های دردناک توجه می‌کنید و می‌پرسید واقعاً چرا؟! هیچ انسانی دوست ندارد شاهد قتل و کشتار انسان دیگری باشد. بخصوص کودکان. اما شاهد بودیم و هستیم و خواهیم بود. غزه و لبنان را ببینید. در کشور ما خیلی از بچه‌ها که گرفتار بیماری‌های خاص هستند به دلیل نبود دارو و تحریم‌های آمریکا مظلومانه می‌میرند. این دردناک است و تلخ و کشنده.

چند ماه پیش دل‌نوشته‌ای برایتان نوشتم. در باره‌ی شما و پدربزرگتان که او را دوست دارید. دوست داشتید مجدد رئیس‌جمهور شود، شد. به شما تبریک می‌گویم. در آن نوشته هم آرزو کردم روزی شما رئیس‌جمهور کشورتان شوید، اما نه مثل آنان که در گذشته بودند. بلکه کاری کنید در همه جای دنیا صلح باشد و آرامش و امنیت. باز چنین آرزویی برای شما دختر خوب دارم. چقدر خوب می‌شود بعدازاین دوره‌ی ریاست‌جمهوری پدر بزرگتان شما کاندیدای دور بعدی شوید. بشوید جوان‌ترین و اولین خانم ریاست‌جمهوری آمریکا. اما کاش جور دیگری بیندیشید و عمل کنید. دنیا و انسان‌ها را خوب ببینید. به کسی بد نکنید. دستور کشتار ندهید. به‌جای ارسال سلاح‌های ویرانگر و کشتار انسان‌ها فقط مهر و مهربانی و گل‌های زیبا و عطرهای خوش بو به همه جای دنیا صادر کنید. از این راه هم می‌شود به‌جای فروش سلاح‌های کشنده و مرگبار به ثروت‌های بسیاری رسید. و البته صدور کالاها و اجناس دیگر.

دختر مهربان، نوه‌ی بزرگ جناب رئیس‌جمهوری آمریکا، آقای ترامپ کاش پدر بزرگتان در این سن با منطق صحیح کشورتان را اداره می‌کرد. در روزهای گذشته شاهد بودیم کسانی را برای مسئولیت‌ها برگزیده است که انسان‌های بی‌رحم و خودخواهی به نظر می‌آیند. حرف‌هایشان بوی کشتار و خشونت دارد. پدر بزرگتان گفته است در اولین روز حضورشان در کاخ سفید همه‌ی سلاح‌های به تأخیر افتاده‌ی اسرائیل را برایشان می‌فرستد. ما می‌دانیم اسرائیل، یعنی آمریکا. اگر بازیچه‌ای مثل نتانیاهو دستور وحشیگری و کشتار و ویران کردن می‌دهد، این دستور آمریکا است. برای بقای خودشان می‌خواهند مدام سلاح بفروشند و در دنیا یکه‌تاز باشند! اگر شما مهر و مهربانی و عطر و گل هابی زیبا و... به دنیا صادر کنید یقین زندگی همه‌ی مردم کشورتان تأمین است و همیشه آرامش خواهید داشت. همه‌ی دنیا به شما احترام خواهند گذاشت. دوستتان خواهند داشت. اما وقتی با این شیوه پیش می‌روید جز تنفر هیچ نصیبتان نمی‌شود. این نیاز به برنامه‌ریزی مناسب و درست دارد.

مسئولین جدید و برگزیده‌ی پدر بزرگتان می‌خواهند در دل‌ها ترس ایجاد کنند! تاریخ کشور ما را بخوانید، مخصوصاً وقایع بعد از بیرون‌کردن شاه و آن سال‌ها را بخوانید و بدانید، ما ملتی نیستیم که بترسیم. مردمان ایران بزرگ و شجاع هستند. ما هرگز از مردن نمی‌ترسیم. چرا که مرگ با توطئه‌ها و ظلم‌ها و شیوه‌های کشتار امثال پدر بزرگتان و در هشت سال جنگ تحمیلی را به‌خاطر خدا می‌دانیم. به دنیای زیبای بعد از مرگ اعتقاد داریم. آنجا زندگی جاوید و جدیدی را خدا به کشته‌شده‌های در راهش می‌بخشد. اینها تفاسیری دارند که نمی‌شود درباره‌اش در این نوشتن‌ها توضیح داد. هشت سال جنگ را به ما تحمیل کردند. در آن هشت سال بهترین مردان و جوان‌های ما کشته شدند. ما گرفتار جنگ و تحریم‌های عجیب شدیم. زندگی برایمان سخت و تلخ شد. می‌خواستیم روی پاهای خودمان بایستیم. به کسی بد نکنیم. کسی به ما ستم نکند. اما کردند. در جنگ تحمیلی به همراه صدام حسین که آمریکا او را مأمور حمله به کشور ما کرد بیش از چهل کشور به او کمک می‌کردند. سلاح‌های ممنوعه‌ی آلمان، سلاح‌های " شیمیایی" ، بسیاری از مردمان ما را کشت و یا گرفتار انواع بیماری‌ها کرد. من، خود در منطقه‌ی فاو عراق گرفتار بمب‌های شیمیایی صدام شدم. جنگیدن نمی‌دانستم. روزنامه‌نگار بودم و نویسنده کتاب‌های کودکان و نوجوانان. اگر به جبهه‌ها می‌رفتم برای روشنگری و انعکاس وقایع جنگ بود. ببینید در ماه‌های گذشته در غزه و لبنان چه تعداد خبرنگار را نتانیاهو کشته است! چرا؟

دختر عزیز امیدوارم در گفتگویی با پدر بزرگتان به او بفهمانید دنیا به آرامش و آسایش نیازمند است. چنین باشد خودشان هم آرامش می‌گیرند. شاید ایشان شما را خیلی جوان پندارند و برای حرفه‌هایتان بخندند. اما اکنون نوجوان‌ها و جوان‌ها هستند که بیشتر و بهتر از آدم‌بزرگ‌ها درک و علم و شعور دارند. دنیا را باید به دست اینان سپرد. نه پیرمردانی که وقتی امروز حرف می‌زنند فردا فراموش می‌کنند! کاش شما می‌شدید؛ مثلاً وزیر صلح و مهر و آرامش آمریکا. برنامه‌هایی را طراحی و آغاز می‌کردید. می‌شد سرآغاز شور و هیجان و امید و عشق در دنیا. نه مثل وزیر امور خارجه برگزیده‌ی جناب ترامپ که نیامده در جواب خبرنگاری هذیان‌هایی را برای کشتار کودکان حماس بر زبان آورد و دو بار اظهار کرد "اگر فیلم می‌گیرید، این حرف‌ها را پخش کنید! " او نمی‌تواند انسان باشد. او جز دیوانگی هیچ ندارد و نمی‌داند. انسان‌های خوب و بزرگ باید علم و سواد و در جستجوی آن باشند. وقتی به نتیجه‌ی درست رسیدند دهان برای بیان باز کنند.

ببخشید پراکنده بودن حرف‌های مرا. ما ایرانی‌ها دارای تمدن بزرگی هستیم. ما میهمان‌دوست و میهمان نوازیم. اهل دانش و فرهنگ و شعر و شعوریم. هرگز به هیچ کشوری حمله نکرده‌ایم. اگر در جنگ بودیم ما را گرفتار جنگ کرده‌اند. همیشه به دنبال صلح بودیم و هستیم. زیر بار ظلم نمی‌رویم. دوست نداریم زور بشنویم و ستم ببینیم. به دنبال تولید سلاح‌های هسته‌ای و اتمی نیستیم. مگر مجبور شویم از خودمان دفاع کنیم، و دفاع حق همه است.

ای‌کاش می‌دانستید در چهل و پنج سال گذشته هر ماه و هر سال چه بلاهایی به سر ما آوردند و چه گرفتاری‌هایی برای ما درست کردند. لطفاً به راهی بروید که پیشنهاد کردم. شما می‌توانید، و چنان باشید که گفتم. نه! این داستان نیست. حرف‌های دلم است. ما بسیار دردها دیده و کشیده‌ایم. مردم کشورم گرفتار فقر و تنگدستی‌های عجیب شده‌اند! مگر می‌شود انسان این‌قدر بی‌رحم و ظالم باشد؟ کودکان، زنان، انسان‌های سالمند و بی‌پناه به کدامین جرم و گناه کشته می‌شوند؟ و سیاستمداران شب‌ها چگونه و با چه آرامشی به خواب می‌روند؟ نتانیاهو می‌گوید طرف‌دار مردم ایران است! پدربزرگ شما هم چنین اعتقادی دارد! و بهانه‌ها می‌آورند که ایران می‌خواست ایشان را ترور کند! این حرف‌ها بیهوده و خنده‌دار هستند! کشور ما را بی‌رحمانه تحریم می‌کنند! آیا غیر از این است که فقط مردم گرفتار آسیب تحریم‌ها می‌شوند؟ نرسیدن دارو، مخصوصاً برای کودکان با بیماری‌های خاص! بلوکه کردن پول‌ها و سرمایه‌های کشور ما، به بن‌بست کشاندن فروش نفت، بستن راه‌های هوایی به روی هواپیماها، و دریاها به روی کشتی‌ها! مگر غیر از این است که مردم معمولی ایران، و بیشتر آنان که در خارج از ایران زندگی می‌کنند با هواپیما سفر می‌روند و جابه‌جا می‌شوند؟!

ما به دنبال آرامش و زندگی راحت برای خودمان و همسایه‌ها و مردمان دنیا هستیم. به پدربزرگتان بگویید در تنهایی و خلوت‌هایش به تصمیم‌هایش بسیار فکر کند. بیش از بسیار. در تمام لحظات زندگی و کارشان.

اگر اینها را نوشتم از سر انبوه دردهای پیچیده در درونم است. ببخشید شما را مخاطب قرار دادم. من یک نویسنده‌ام، همین!

 این را هم لطفاً به جناب رئیس‌جمهور بگویید " از نگاه ما دنیا محل عبور است و هیچ ظالمی پایدار و هیچ ظلمی از سوی خدا بی‌جواب نمی‌ماند. " ما فقط و فقط و همیشه خدا را داریم...

 با احترام

 حسن احمدی نویسنده کودکان و نوجوانان

۵۷۵۷