از دانشآموز مخاطب تا دانشآموز کنشگر؛ چرخشی ضروری در مدرسه
در نگاه تحولیِ جدید، دانشآموز فقط مخاطب فعالیتها نیست؛ بلکه باید میداندار، برنامهریز، مدیر و مجری بسیاری از فعالیتهای فرهنگی، اجتماعی، علمی و دانشآموزی در مدرسه باشد. این همان چرخش راهبردی از دانشآموزِ مخاطب به دانشآموزِ کنشگر است. نسل ما در دوران دانشآموزی فرصتهای بیشتری برای کنشگری داشت. اما امروز، بهدلیل محدود بودن میدان نقشآفرینی در مدرسه، دانشآموز مجبور میشود این نیاز طبیعی را در فضاهای بیرون از مدرسه جستوجو کند؛ فضاهایی که همیشه امن، سالم و هدایتشده نیستند و میتوانند زمینه برخی آسیبها را فراهم کنند. بنابراین، مدرسه باید اصلیترین میدان نقشآفرینی دانشآموز باشد؛ میدانی برای تجربه، مسئولیتپذیری، نوآوری و شکوفایی.
در نگاه تحولیِ جدید، دانشآموز فقط مخاطب فعالیتها نیست؛ بلکه باید میداندار، برنامهریز، مدیر و مجری بسیاری از فعالیتهای فرهنگی، اجتماعی، علمی و دانشآموزی در مدرسه باشد. این همان چرخش راهبردی از دانشآموزِ مخاطب به دانشآموزِ کنشگر است. نسل ما در دوران دانشآموزی فرصتهای بیشتری برای کنشگری داشت. اما امروز، بهدلیل محدود بودن میدان نقشآفرینی در مدرسه، دانشآموز مجبور میشود این نیاز طبیعی را در فضاهای بیرون از مدرسه جستوجو کند؛ فضاهایی که همیشه امن، سالم و هدایتشده نیستند و میتوانند زمینه برخی آسیبها را فراهم کنند. بنابراین، مدرسه باید اصلیترین میدان نقشآفرینی دانشآموز باشد؛ میدانی برای تجربه، مسئولیتپذیری، نوآوری و شکوفایی.
در نگاه تحولیِ جدید، دانشآموز فقط مخاطب فعالیتها نیست؛ بلکه باید میداندار، برنامهریز، مدیر و مجری بسیاری از فعالیتهای فرهنگی، اجتماعی، علمی و دانشآموزی در مدرسه باشد. این همان چرخش راهبردی از دانشآموزِ مخاطب به دانشآموزِ کنشگر است. نسل ما در دوران دانشآموزی فرصتهای بیشتری برای کنشگری داشت. اما امروز، بهدلیل محدود بودن میدان نقشآفرینی در مدرسه، دانشآموز مجبور میشود این نیاز طبیعی را در فضاهای بیرون از مدرسه جستوجو کند؛ فضاهایی که همیشه امن، سالم و هدایتشده نیستند و میتوانند زمینه برخی آسیبها را فراهم کنند. بنابراین، مدرسه باید اصلیترین میدان نقشآفرینی دانشآموز باشد؛ میدانی برای تجربه، مسئولیتپذیری، نوآوری و شکوفایی.
در نگاه تحولیِ جدید، دانشآموز فقط مخاطب فعالیتها نیست؛ بلکه باید میداندار، برنامهریز، مدیر و مجری بسیاری از فعالیتهای فرهنگی، اجتماعی، علمی و دانشآموزی در مدرسه باشد. این همان چرخش راهبردی از دانشآموزِ مخاطب به دانشآموزِ کنشگر است. نسل ما در دوران دانشآموزی فرصتهای بیشتری برای کنشگری داشت. اما امروز، بهدلیل محدود بودن میدان نقشآفرینی در مدرسه، دانشآموز مجبور میشود این نیاز طبیعی را در فضاهای بیرون از مدرسه جستوجو کند؛ فضاهایی که همیشه امن، سالم و هدایتشده نیستند و میتوانند زمینه برخی آسیبها را فراهم کنند. بنابراین، مدرسه باید اصلیترین میدان نقشآفرینی دانشآموز باشد؛ میدانی برای تجربه، مسئولیتپذیری، نوآوری و شکوفایی.