گاردین در مقاله‌ای به قلم اِما بروکز به ماجرای پیروزی زهران ممدانی در انتخابات شهرداری نیویورک می‌پردازد؛ پیروزی‌ای که به‌گفته نویسنده، تصویری تازه از شکاف طبقاتی و سیاسی در گران‌ترین شهر آمریکا ارائه می‌دهد. نقشه رأی‌دهندگان نشان می‌دهد که حمایت از ممدانی تقریباً با سطح اجاره خانه‌ها نسبت مستقیم دارد؛ محله‌های مرفه حامی اندرو کومو بودند، درحالی‌که مناطق با درآمد متوسط و پایین به‌طور گسترده از ممدانی حمایت کردند.
به گزارش انتخاب، نویسنده می‌گوید رأی بالای ممدانی را می‌توان نوعی رفراندوم علیه سرمایه‌داری دانست. هرچند پیروزی او در شهری خاص لزوماً به معنای پذیرش سوسیالیسم دموکراتیک در سراسر آمریکاست، اما چرخش به‌سمت چپ در انتخابات اخیر نشانه‌ای از تغییر فضای سیاسی است. در سطح ملی، حزب دموکرات توانست در چند ایالت جمهوری‌خواه سنتی نیز پیشروی کند، از جمله انتخاب فرمانداران جدید در نیوجرسی و ویرجینیا.
اندرو کومو، رقیب مستقل ممدانی و متحد دونالد ترامپ، به‌دلیل اتهامات آزار جنسی و عملکرد ضعیف در دوران فرمانداری، گزینه‌ای نامطلوب بود. اما ممدانی نه تنها از ضعف رقیب بهره برد، بلکه مشارکت عمومی را به بالاترین سطح از دهه ۱۹۶۰ رساند؛ نشانه‌ای از رأی مثبت و فعال به او، نه صرفاً رأی اعتراضی علیه کومو.
بروکس توضیح می‌دهد که ممدانی، ۳۴ ساله و تحصیل‌کرده، در عین داشتن پیام سیاسی رادیکال، از طبقه‌ای مرفه می‌آید و برخلاف الکساندریا اوکازیو-کورتز یا برنی سندرز، تصویری از یک سیاستمدار حرفه‌ای و صیقل‌خورده ارائه می‌دهد. او را نمی‌توان ساده‌دل یا تندرو خواند؛ وعده‌هایی چون افزایش حداقل دستمزد به ۳۰ دلار، حمل‌ونقل عمومی رایگان و مالیات بیشتر بر درآمدهای بالای یک میلیون دلار، از نگاه نویسنده، سیاست‌هایی اصلاح‌طلبانه‌اند نه انقلابی.
در پایان، نویسنده تأکید می‌کند که بزرگ‌ترین مانع پیشِ‌ری ممدانی نه جمهوری‌خواهان، بلکه محافظه‌کاران درون حزب دموکرات هستند؛ همان نسل قدیمی سیاستمداران مانند چاک شومر و نانسی پلوسی که ممکن است او را تهدیدی برای نفوذ سنتی خود ببینند.
نتایج انتخابات این هفته نشان می‌دهد که ممدانی به‌عنوان نیرویی مؤثر و الهام‌بخش در برابر فسادهای ترامپ ظاهر شده است. اما در حالی‌که می‌توان او را در سال‌های آینده در حال مناظره‌ی تلویزیونی رودررو با جی‌دی ونس در یک رقابت ریاست‌جمهوری تصور کرد، دشمنان واقعی‌اش شاید در خانه‌ی خودش باشند.
برای آن‌که از سیاست نیویورک فراتر برود، تنها جمهوری‌خواهان نیستند که باید شکستشان دهد، بلکه باید از سد نسل قدیمی دموکرات‌ها در دوران چاک شومر و نانسی پلوسی نیز بگذرد — کسانی که گمان می‌کنم ممدانی را حتی تهدیدآمیزتر و آزاردهنده‌تر از ترامپ بدانند
∎