نایب قهرمانی تیم مردان، تنها نقطه عطف تکواندو در ووشی بود؛ اما ناکامی کامل تیم زنان و رفتار جنجالی مهروز ساعی در کنار شیاپ‌چانگ تا ماجرای نقره از دست‌رفته مهدی حاج‌موسایی و مدیریت پرانتقاد فدراسیون زیر نظر هادی ساعی، همه نشانه‌هایی از بحرانی پنهان در ساختار تیم‌های ملی تکواندو ایران است.
به گزارش سرویس ورزشی تابناک، بیست‌وهفتمین دوره مسابقات جهانی تکواندو در ووشی چین برای تیم ایران فرصتی بود تا میراث المپیک ۲۰۲۴ پاریس را تداوم بخشد. تیمی که در پاریس با چهار ورزشکار، چهار مدال کسب کرده بود و عملکرد درخشانش تمام زشتی‌های یک سال اخیر را پوشانده بود.
تیم ایران متشکل از قهرمانان المپیکی و جوانان مستعد، با هدایت مجید افلاکی در بخش مردان و مهروز ساعی در بخش زنان به میدان رفت، اما نتیجه، نه درخشش که زنگ هشدار بود؛ مدال‌هایی کمتر از انتظار و عملکردی پایین‌تر از استاندارد جهانی، آن هم در شرایطی که فدراسیون «نسل طلایی المپیکی» خود را راهی این میدان کرده بود.
تیم مردان؛ نایب قهرمانی با شوک حذف قهرمان‌ها
در بخش مردان، ابوالفضل زندی با کسب مدال طلا در وزن ۵۸- کیلوگرم تنها نقطه روشن کاروان ایران بود؛ طلایی که پس از ده سال طلسم قهرمانی مردان ایران در جهان را شکست. اما در سوی دیگر، ناکامی چهره‌های شاخصی، چون آرین سلیمی، دارنده طلا و مهران برخورداری دارنده نقره المپیک ۲۰۲۴ پاریس در مراحل ابتدایی، نشانه‌ای از افت تمرکز و ضعف برنامه‌ریزی فنی بود.
تراژدی اصلی، اما در فینال وزن ۶۳- کیلوگرم رقم خورد؛ جایی که مهدی حاج‌موسایی کولاک کرده بود، اما در آستانه طلای جهان، با تصمیمی عجیب از سوی کادر فنی و مداخله بیرون از شیاپ‌چانگ، دیسکالیفه شد. جمله‌ای که از روی سکو شنیده شد: «بگو بلند نشه!» و به نقل از مسعود حجی‌زواره و مجید افلاکی در رسانه‌ها بازتاب یافت، تصویر نگران‌کننده‌ای از نظم و انضباط فنی در تیم ملی به دست داد. نقره حاج‌موسایی در این شرایط، بیش از آنکه افتخار باشد، نمادی از بحران تصمیم‌گیری در تیم مردان تلقی شد. در روز پایانی هم امیرسینا بختیاری در وزن ۷۴- کیلوگرم به برنز رسید تا ایران روی سکوی نایب قهرمانی قرار بگیرد.
تیم زنان؛ سقوط کامل و حاشیه‌ای که تکواندو را لرزاند
در بخش زنان، نتیجه فاجعه‌بارتر بود. از میان ۷ نماینده ایران، هیچ مدالی به‌دست نیامد. ناهید کیانی با طلای ۲۰۲۳ جهان و نقره المپیک ۲۰۲۴ پاریس در کنار مبینا نعمت‌زاده با مدال برنز المپیک، پر امیدترین نفرات تیم زنان ایران بودند که در المپیک با هدایت مینو مداح درخشیدند و با رفتن او و آمدن مهروز ساعی، مشخص نیست چه بلایی سرشان آمده است. حذف سایر نفرات هم در دور‌های ابتدایی، کارنامه‌ای کاملاً ناموفق برای تیم مهروز ساعی رقم زد.
اما ماجرا فقط به ناکامی فنی محدود نبود. در جریان مبارزه سعیده نصیری، ملی‌پوش جوان وزن ۴۶- کیلوگرم، ویدیویی از واکنش تند سرمربی تیم زنان منتشر شد که خطاب به شاگردش گفت: «واقعاً لیاقت نداری!» این جمله که در میانه مسابقه و در حضور تماشاگران بیان شد، موجی از انتقاد را علیه مهروز ساعی برانگیخت، اما جالب است که هیچ واکنش یا توضیحی از سوی فدراسیون در خصوص این رفتار شاهد نبودیم. هرچند دیگر نیازی هم به توضیح نیست، وقتی نتایج خود آینه بی لیاقتی شد و روشنگر بود.
رفتار سر زده از سوی سرمربی تیم زنان نه تنها غیرحرفه‌ای، بلکه خلاف بدیهی‌ترین اصول روانی و تربیتی در ورزش قهرمانی است و پرسش‌هایی جدی درباره شایستگی فنی و رفتاری کادر فنی تیم زنان ایجاد کرده است.
مدیریت قهرمانان روی مدار تکرار اشتباه
فدراسیون تکواندو در دوره هادی ساعی، پرافتخارترین چهره تاریخ این رشته، قرار بود این رشته را به «دوران اقتدار» بازگرداند، اما نتایج ووشی نشان داد که فاصله میان مدیریت قهرمانانه و مدیریت سازمانی چقدر می‌تواند زیاد باشد. تیمی که چهار مدال المپیک با چهار ورزشکار را تبدیل به سه مدال جهانی با ۱۵ ورزشکار کرد که این افت، مشهود و محسوس است.
تیم ایران با وجود سرمایه انسانی و تجربه فراوان، در بسیاری از اوزان از نظر تاکتیکی و فنی از رقبای خود عقب ماند. اشتباهات فنی، حاشیه‌های انضباطی و رفتار‌های غیرقابل دفاع مربیان، نشان می‌دهد تکواندوی ایران نیازمند بازنگری عمیق در ساختار فنی و مدیریتی خود است.
ووشی، زنگ هشدار پیش از لس‌آنجلس
اگرچه طلای ابوالفضل زندی مانع از شکست مطلق شد، اما در مقیاس کلی، نتیجه ووشی یک پسرفت جدی برای تکواندوی ایران محسوب می‌شود. تیمی که قرار بود نماد نسل طلایی باشد، امروز بیش از هر زمان دیگری نیازمند بازسازی است. از ساختار مدیریتی فدراسیون به رهبری هادی ساعی و شیوه رهبری تیم مردان توسط مجید افلاکی که چشم و گوش خود را به سکوها دوخته بود تا تیم زنان به رهبری مهروز ساعی که از قهرمانان المپیک بازنده ساخت؛ این مسیر تا المپیک ۲۰۲۸ لس‌آنجلس اگر بدون تغییر در تفکر فنی و مدیریتی باشد، چشم‌انداز روشنی ندارد.
∎