در بیست‌وهفتمین دوره مسابقات جهانی تکواندو در چین دیوارهای اخلاق و افتخار در تیم ملی آوار شد. تیمی که تا همین چند ماه پیش در المپیک پاریس با مدال‌ها و لبخندها خبرساز شده بود، در چین به مجموعه‌ای از چهره‌های خسته، عصبی، بی‌اعتماد و بی‌اخلاق تبدیل شد. شکست ناهید کیانی و آریان سلیمی که گویی در باد غرور چرت می‌زدند در همان روز نخست، مثل سیلی جاندار بر گونه‌ تیم ملی بود. دیگر ستاره‌ها هم در کمال ناباوری خیلی زود به صف حذف‌شدگان پیوستند تا نشانی از آن جلال و جبروت سال‌های گذشته در کالبد تیم ملی نماند. همین هم شد که هر مسابقه روی شیاپ‌چانگ برای ما بیشتر شبیه سوهان‌کشی بر اعصاب بود تا مبارزه حماسی. شوربختانه علاوه بر شکست‌های فنی، فیلم‌هایی که از کنار زمین منتشر شده، چیزهایی را نشان می‌دهد که هیچ تحلیل فنی و اخلاقی نمی‌تواند توجیهش کند. صدای مجید افلاکی که به شاگردش می‌گوید «بلند نشو» و صدای مهروز ساعی که با لحن تند به شاگرد جوانش می‌گوید «واقعاً لیاقت نداری!»، دو تصویر ناامیدکننده‌ای هستند که آینه تمام‌نمای اردوی تیم ملی را در چین نشان می‌دهند.
از نگاه روان‌شناسی ورزشی، مربی در لحظه‌ بحران باید شبیه ستون باشد؛ کسی که با آرامش و زبان اعتماد، اضطراب شاگردش را پایین بکشد. اما ما مربیانی داریم که در نقطه‌ بحران، خودشان به منبع اضطراب تبدیل می‌شوند. وقتی مربی به سرزنش پناه می‌برد، یعنی رابطه‌ او با تیم دیگر نه عاطفی است و نه تکنیکی. به همین دلیل ضریب موفقیت به پایین‌ترین حد خود می‌رسد.در این میان، نمی‌توان از نقش مدیریت فدراسیون هم گذشت. فدراسیونی که با نام هادی ساعی، امید بازسازی تکواندو را زنده کرد، حالا باید پاسخ دهد که چرا در انتخاب سرمربیان و در نظارت بر فضای تیم‌ها، هیچ روان‌شناس ورزشی یا مدیر بحران فعالی حضور ندارد.
پس از نتایج درخشان المپیک پاریس با هدایت مینو مداح، تغییرات مدیریتی و اختلافات داخلی موجب شد مهروز ساعی جای او را بگیرد. از همان زمان بسیاری از کارشناسان هشدار دادند که تصمیمات احساسی و انتصابات خانوادگی در سطح تیم ملی می‌تواند توازن روانی تیم را به خطر اندازد. اکنون به‌نظر می‌رسد آن پیش‌بینی‌ها رنگ واقعیت گرفته است. درواقع، ما در تکواندو امروز نه فقط مدال‌ها را از دست داده‌ایم؛ بلکه اخلاق و آرامش را نیز باخته‌ایم. تکواندو ایران این روزها بیش از هر چیز به بازسازی ذهنی و احیای فرهنگ احترام درون‌تیمی نیاز دارد؛ چون درنهایت، قهرمانی علاوه بر تمرین و سختی‌ها از تعادل روانی و اعتماد میان مربی و شاگرد آغاز می‌شود و این چیزی است که در چین، در میان فریادها و تلخی‌ها، گم شد و هادی ساعی باید پاسخگوی آن باشد.