به گزارش خبرنگار آنا، در تقویم رسمی کشور، امروز را «روز پرستار» نوشته‌اند؛ اما برای آنان که شب و روزشان در کنار تخت بیماران می‌گذرد، تقویم معنای دیگری دارد. برای پرستاران، هر روز روز پرستاری است؛ هر لحظه، صحنه‌ای از فداکاری، و هر شیفت کاری، آزمونی از ایمان و انسانیت. این روز، هم‌زمان با سالروز ولادت حضرت زینب کبری (س)، بانویی است که نامش مترادف با صبر و شجاعت است؛ بانویی که پس از واقعه عاشورا، پرچم پیام‌رسانی حقیقت و مراقبت از جان و ایمان بازماندگان را بر دوش کشید و الگوی جاودانه‌ی تمام پرستاران جهان شد.

پرستاری؛ فراتر از یک شغل

پرستار، فقط یک عنوان شغلی نیست؛ یک هویت انسانی است. آنان که لباس سفید بر تن دارند، نه‌تنها مراقبان جسم بیمارانند، بلکه تسکین‌دهندگان روح زخمی آنان نیز هستند. سختی کار پرستاری فقط در ساعات طولانی و شیفت‌های طاقت‌فرسا نیست؛ در مواجهه‌ی هرروزه با درد، مرگ، نگرانی و اشک‌های بیماران و خانواده‌هاست. پرستار باید هر لحظه میان احساس و وظیفه تعادل برقرار کند؛ باید آرام باشد، حتی وقتی درونش از خستگی و فشار می‌لرزد.

در بخش‌های شلوغ بیمارستان‌ها، وقتی صدای مانیتورهای علائم حیاتی بالا می‌رود و زمان برای تصمیم‌گیری اندک است، این پرستاران هستند که با دقت، سرعت و آرامش، جان‌ها را از خطر می‌رهانند. تصمیم‌هایی که شاید در چند ثانیه گرفته شود، اما ارزش‌شان به اندازه‌ی یک عمر زندگی است.

طبق آخرین آمار سازمان جهانی بهداشت، تا سال ۲۰۲۵ تعداد پرستاران در سراسر جهان حدود ۲۹ میلیون نفر پیش‌بینی شده است. این رقم نشان‌دهنده اهمیت و گستردگی نقش پرستاران در نظام سلامت جهانی است. پرستاران، با تلاش‌های بی‌وقفه و حضور مستمر در کنار بیماران، ستون‌های اصلی مراقبت‌های بهداشتی را تشکیل می‌دهند و بدون آن‌ها، ارائه خدمات پزشکی به شکل مؤثر و انسانی ممکن نخواهد بود.

با وجود تعداد قابل توجه پرستاران، سازمان جهانی بهداشت هشدار داده است که تا سال ۲۰۳۰ جهان با کمبود حدود ۴.۵ میلیون پرستار مواجه خواهد شد. این کمبود می‌تواند کیفیت خدمات درمانی را کاهش دهد و فشار روانی و جسمی را بر پرستاران موجود افزایش دهد. در چنین شرایطی، هر پرستار نه تنها به عنوان یک مراقب سلامت، بلکه به عنوان یک ناجی جان انسان‌ها اهمیت پیدا می‌کند، زیرا کمبود نیروی انسانی در بخش سلامت به معنای افزایش ریسک برای بیماران است.

پرستاری کودکان؛ وقتی علم، مهارت و هنر در کنار هم معنا می‌شوند

بر اساس گزارش‌های رسمی وزارت بهداشت، ایران حدود ۲۳۰ هزار پرستار دارد. این تعداد، اگرچه قابل توجه به نظر می‌رسد، اما با نیاز واقعی کشور فاصله دارد و بسیاری از بیمارستان‌ها همچنان با کمبود پرستار مواجه‌اند. پرستاران ایرانی، با وجود فشار کاری بالا و ساعات طولانی شیفت، هر روز ایستادگی می‌کنند و با صبوری و فداکاری، سلامت جامعه را تضمین می‌کنند. آن‌ها نقش بسیار حساسی در نجات جان بیماران و ارتقای کیفیت خدمات درمانی دارند.

قهرمانان بی‌نام روزهای کرونا

در روزهایی که جامعه با بحران‌هایی چون همه‌گیری کرونا روبه‌رو بود، پرستاران بیش از هر زمان دیگری در خط مقدم ایستادند. آنان از خانواده، استراحت و حتی سلامت خود گذشتند تا بیماران نجات یابند. در آن روزها، چهره‌های خسته اما امیدوارشان تبدیل به نماد ایثار شد؛ تصاویری که هنوز در ذهن مردم باقی مانده، گواهی است از صبر و ازخودگذشتگی آنان.

چالش‌های امروز پرستاران

اما امروز، پرستاران همچنان با چالش‌هایی جدی مواجه‌اند؛ از کمبود نیروی انسانی و فشار کاری زیاد گرفته تا حقوق پایین و دغدغه‌های معیشتی. این مشکلات باعث می‌شود بسیاری از آنان با وجود عشق به کارشان، خسته و ناامید شوند. در حالی که جامعه هر روز به حضورشان نیازمندتر می‌شود، باید بیش از گذشته قدرشان دانست. سلامت جامعه، بدون پرستارانی راضی، آرام و توانمند، پایدار نخواهد ماند.

پرستاری، شغلی است که در آن اشتباه جایی ندارد. هر خطا می‌تواند به بهای جان انسانی تمام شود. همین حساسیت، استرس و فشار روانی زیادی بر دوش پرستاران می‌گذارد. آنان با وجود این سختی‌ها، با لبخند و مهربانی کارشان را ادامه می‌دهند؛ زیرا می‌دانند امید، گاهی فقط در نگاه پرستاری نهفته است که آرام به بیمار می‌گوید: خوب می‌شوی.

مهاجرت پرستاران؛ زنگ خطر برای آینده مراقبت‌های سلامت کودکان و نوزادان

پرستاران در دل بحران‌ها و جنگ‌ها

در کنار این فداکاری‌های روزمره، نباید فراموش کرد که پرستاران تنها در بیمارستان‌های آرام شهرها نیستند؛ آنان در دل حوادث و بحران‌ها نیز حضور دارند. در مناطق زلزله‌زده، در جبهه‌های جنگ، در بیمارستان‌های صحرایی و در مناطقی که فقر و ناامنی بیداد می‌کند، پرستاران نخستین کسانی هستند که می‌رسند و آخرین کسانی که می‌روند.

اما در چند‌هفته گذشته در همین گوشه‌وکنار تهران، صحنه‌هایی دردناک اما غرورآفرین از ایثار و مقاومت در جریان جنگ تحمیلی 12 روزه دیده شد. آتش و آوار، چهره‌ی شهر را سیاه کرده بود اما پرستاران بی‌وقفه در بیمارستان‌هایی که خود هرلحظه می‌توانستند هدف موشک‌ها و پهباد‌ باشند، جان می‌بخشیدند. آنان با دست‌های خالی، اما با دلی پر از ایمان، به مجروحان خدمت می‌کردند. در میان صدای انفجار و فریاد، صدای آرام پرستاری که کودک زخمی را تسکین می‌دهد، از هزاران شعار انسانی‌تر است. این زنان و مردان، یادآور حضرت زینب (س) هستند؛ همان بانویی که در میان آتش کربلا، پیام صبر و استقامت را زنده نگه داشت.

ایمان و عشق؛ سلاح پرستاران در برابر مرگ

همان‌گونه که پرستاران ایران در دوران دفاع مقدس ایستادند، امروز در برابر ظلم و مرگ، زنده‌ترین جلوه‌ی انسانیت‌اند. شاید آنان با کمبود‌هایی دست‌وپنجه نرم کنند، اما چیزی دارند که از همه‌ی سلاح‌ها قوی‌تر است آن هم ایمان و عشق به زندگی است. هر زخمی که می‌بندند، گویی زخمی از وجدان جهان را نیز مرهم می‌گذارند.

قدرشناسی، نه در شعار بلکه در عمل

در چنین روزی، جا دارد جامعه، بیش از همیشه، قدر این قشر شریف و فداکار را بداند. تقدیر از پرستاران، تنها با برگزاری مراسم یا گفتن «روزتان مبارک» محقق نمی‌شود؛ بلکه در حمایت واقعی، در تأمین امنیت شغلی، در پرداخت منصفانه حقوق، و در شنیدن دغدغه‌هایشان معنا پیدا می‌کند. پرستار، نه‌تنها ستون پنهان نظام سلامت، که تکیه‌گاه روحی بیماران است. اگر پرستاران دل‌خسته باشند، امید نیز در چشمان بیماران کم‌نور می‌شود.

امروز، در روز پرستار، باید به یاد بیاوریم که جامعه‌ای سالم، جامعه‌ای است که به مراقبان سلامت خود احترام می‌گذارد. آنانی که در سکوت، بی‌ادعا و بی‌نام، هر روز برای نجات جان دیگران تلاش می‌کنند، شایسته‌ی بیشترین توجه و تکریم‌اند.