تو فوتبال نوجوانان ایران، یه پدیده جالب داریم که از نظر من باید بره تو گینس! می‌دونید چیه؟ اینه که یه بچه فوتبال‌دوست که می‌خواد توپ بزنه و گل بزنه، اول باید پول بده تا از دست دلال‌ها و مربی‌های «دزد جواهرات» خلاص بشه! آره درست شنیدید، این دلال‌ها و مربی‌ها انگار از موزه لوور اومدن، نه فوتبال! به جای اینکه دنبال استعداد واقعی باشن، دنبال پول‌های نجومی هستن که از جیب خانواده‌های بچه‌ها می‌کشن بیرون.
ببینید قضیه چیه: یه نوجوانی که باید با عشق و انگیزه تمرین کنه، می‌بینی یه مربی میگه: «یه میلیارد و نیم بده، تازه شاید به تیم بزرگسالان هم برسی!» این مبلغ رو اگه بدی، مثل اینه که داری یه جواهر قیمتی از موزه لوور می‌خری، ولی به جای الماس و یاقوت، داری آرزوهای یک بچه رو می‌خری! جالبه که این وسط نه دست دزدها رو می‌بندن، نه نگهبان‌های ورزشگاه‌ها کاری می‌کنن.
این‌ها نه تنها پول می‌گیرن، بلکه هوای خودی‌ها رو هم دارن. یعنی اگه دستت به جیبشون نرسه، باید کنار بایستی و به رویاهایت سلام کنی. یه جورایی می‌مونه مثل یه سری دزد جواهرات که وسط روز روشن، بدون هیچ ترسی، وارد موزه می‌شن، و هرچی که دوست دارن برمی‌دارن، فقط فرقش اینه که اینجا موزه ورزشه و جواهراتش همون بچه‌های مستعدن.
اگر قرار باشه این مدل دلالی ادامه پیدا کنه، فوتبال نوجوانان ما تبدیل می‌شه به بازار بورس دلال‌ها، نه میدان ورزش و شور و هیجان. جایی که پول حرف اول رو می‌زنه و استعداد به کناری رانده می‌شه. تازه اگه کسی بیاد انتقاد کنه، می‌گن: «تو که نمی‌تونی پول بدی، پس ساکت باش!»
آیا وقتش نشده این دزدی‌ها رو کنار بگذاریم و اجازه بدیم فوتبال واقعی، اون ورزشی که باید باشه، یعنی پر از شور، تلاش و استعداد، دوباره به زمین‌های خاکی ما برگرده؟ بدون واسطه‌ها و دلالانی که فقط دنبال پر کردن جیب خودشون هستن، نه پرورش نسل جدید فوتبال ایران.
*لوگوی موجود در عکس تزیینی است و ارتباطی با متن ندارد.