«هرگاه صحبت از دعا به میان می‌آید بیشتر به موضوع اظهار حاجت یا حوائجی خاص به درگاه خداوند به منظور برآورده شدن آن‌ها توجه می‌شود و گویی همین بُعد از دعا برای دعاکننده کفایت می‌کند. اما با نگاهی به متن دعاهای موجود از ائمه اطهار(ع)، آنچه به روشنی به آن توجه شده، قرب به پروردگار متعال و دریافت ارزاق معنوی است. از سویی دغدغه‌های اجتماعی و رسیدگی به مشکلات دیگران نیز از دیگر نکات مهمی‌است که درباره دعا در اقوال ائمه(ع) به آن توجه شده است. در این راستا ادعیه و نمازهای حضرت فاطمه زهرا(س) به عنوان منبعی غنی می‌تواند مورد رجوع قرار گیرد. ادبیات ویژه، کم‌حجم بودن در عین جامعیت و گره‌گشا بودن از ویژگی‌های ممتاز ادعیه این وجود نورانی است. لذا بانوان برای تأمین توجه خود به خداوند (قانت شدن) در لابه‌لای مشغله‌هایشان و مردان برای تقویت توان اجتماعی‌شان (قوّام بودن) نیازمند چنین فرهنگ غنی‌ای هستند و این انگیزه اصلی در جمع‌آوری ادعیه و نمازهای حضرت در این مجموعه بوده است.
اهمیت دعا در برخورداری از رشد، علم، معنویت و هدایت را می‌توان از دو آیه زیر بدست آورد:«وَ قالَ رَبُّکُمُ ادْعُونی أَسْتَجِبْ لَکُمْ إِنَّ الَّذینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبادَتی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرینَ؛ پروردگارتان فرموده مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم. آن‌هایی که از بندگی من کبر میورزند، به زودی با خواری وارد جهنم خواهند شد» (غافر/۶۰) و آیه «وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنِّی فَإِنِّی قَریبٌ أُجیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ فَلْیَسْتَجیبُوا لی وَ لْیُؤْمِنُوا بی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ؛ هر گاه بندگانم سراغ مرا از تو گرفتند، بگو من نزدیکم، دعای دعاکننده را به هنگامی که مرا میخواند پاسخ میدهم، بنابراین باید دعوت مرا بپذیرند و به من ایمان بیاورند شاید ارشاد شوند» (بقره/ ۱۸۶)».
صحبت‌های مؤلف اثر شیوا و جذاب «صحیفه فاطمیه» را خواندیم. در میان آثاری که درباره حضرت زهرا(س) نوشته شده‌اند در این اثر، مؤلف از زاویه‌ای دیگر به سخنان و ادعیه موجود از حضرت فاطمه(س) پرداخته است. کتاب «صحیفه فاطمیه؛ احادیث و کرامات حضرت فاطمه زهرا(س)» نوشته حمید احمد جلفائی توسط انتشارات زائر منتشر شده است.
در بیان فضائل و کرامات حضرت زهرا(س)
در این کتاب با رویکردی نوین و برای رفع پاسخ‌ها و نیازهای مسلمان امروز، خطبه‌ها، سخنان کوتاه، دعاها، شعرها، فضائل و کرامت‌های حضرت فاطمه(س) به شرح و تفصیل آمده است. این کتاب که با بهره‌گیری از کتاب‌های حدیثی، تاریخی، تفسیری و آثار سایر نویسندگان فراهم آمده، برای تبیین شخصیت و مقام حضرت زهرا(س) و در اختیار علاقه‌مندان قرار دادن سخنان آن حضرت و اطلاعاتی درباره ایشان است.
کتاب در ۶فصل سامان یافته؛ در فصل نخست آن، ۴۰ حدیث با ترجمه و شرح پاره‌ای از آن‌ها در فضائل حضرت فاطمه(س) ذکر شده است. فصل دوم، درباره خطبه‌ها و سخنان طولانی و فصل بعدی سخنان قصار و کلمات حکمت‌آمیز آن حضرت است که در ۳۶حکمت بیان شده است.
در فصل چهارم، اشعار منسوب به زهرا(س) در موضوع‌های گوناگون آمده و موضوع فصل بعدی، دعاهایی است که از ایشان نقل شده، به ضمیمه حرزی که متعلق به آن حضرت است.
فصل پایانی کتاب، درباره مباحث پراکنده از قبیل تسبیح، زیارت، نماز، نقش انگشتری، کنیز، کرامت‌ها و همنشینان حضرت زهرا(س) در قیامت است.
در قسمتی از کتاب می‌خوانیم :«کلام حضرت فاطمه(س) برسر قبر پدرش: نقل است که در روز هشتم از رحلت حضرت رسول اکرم(ص)، حضرت فاطمه(س) با چشمان اشک‌آلود، برای زیارت قبر پدرش از خانه خارج شدند، در حالی که سخت بی حال و بسیار افتاده بودند و انتهای چادرشان بر زمین کشیده می‌شد. وقتی به نزدیکی قبر پیغمبر اکرم(ص) رسیدند از هوش رفتند و زنان حاضر و همراه با پاشیدن آب روی آن حضرت، ایشان را به هوش آوردند و آنگاه حضرت فاطمه زهرا(س) این کلمات را در آنجا بر زبان جاری کردند: «پدر جان، همانا تاب و توانم از دوری و هجران تو تمام شده است و صبرم به پایان رسیده است و دشمنانم به من شماتت می‌کنند وغم و اندوه، قاتل جانم شده است. ای پدر جان، پس از تو تنها و غریب مانده‌ام و آواره و سرگردان گشته‌ام و صدایم بند آمده و پشتم شکسته است و روزگارم سیاه و تاریک گشته است. پدر جان، پس از تو در وحشت و تنهایی‌ام مونسی نمی‌یابم و هیچ چیزی جلودار اشک چشمانم نمی‌شود. پدر جان، چه کسی پس از تو از فقرا و مساکین حمایت کند و چه کسی تا روز قیامت این ملت را هدایت کند؟ پدر جان، پس از تو ما مظلوم واقع شدیم و همانا مردم پس از تو از ما روی برگرداندند! و چه زود در حق ما ظلم نمودند. پدر جان کدام چشم است که در فراق تو اشک نریزد و کدامین حزن و اندوه است که پس از تو به پایان برسد و کدامین پلکان چشم است که از دوری تو به خواب روند؟ همانا منبر تو پس از فراق تو وحشت‌زده است و محرابت از آوای مناجاتت خالی مانده است و اما قبر تو از همنشینی با تو خوشحال است...».