به گزارش جماران ، یک تحلیل منتشر شده توسط مجله فارن پالیسی، 3 سناریو احتمالی برای تحول موضع آمریکا در قبال ونزوئلا در سایه ادامه بحث در مورد توانایی ایالات متحده در سوق دادن این کشور به سمت یک تحول دموکراتیک مسالمت آمیز بدون لغزش به یک درگیری نظامی گسترده ارائه کرد.
این تحلیل پس از آن منتشر شد که دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا، روز چهارشنبه اعلام کرد که در حال بررسی حمله به خاک ونزوئلا با هدف قرار دادن تجمع های مواد مخدر (کارتل ها) است که آنها را تهدیدی برای امنیت ملی آمریکا می داند.
تشدید تنش
«جف رمزی»، محقق ارشد مرکز «آتلانتیک کاونسل» برای آمریکای لاتین، خاطرنشان کرد که «ماریا کورینا ماچادو»، رهبر مخالفان، جایزه صلح نوبل را به دلیل تلاش هایش در جهت ترویج بازگشت به دموکراسی در ونزوئلا دریافت کرد، که به این مسئله انگیزه سیاسی داد.
به گفته رمزی، علیرغم تلاش های نیکولاس مادورو، رئیس جمهور ونزوئلا، برای دستکاری نتایج برخلاف اراده مردم ، ماچادو نقش اساسی در پیروزی اپوزیسیون و بسیج حمایت مردمی در جریان انتخابات ریاست جمهوری سال 2024 داشت.
ماچادو که از روابط خوبی با کاخ سفید برخوردار است، اخیراً در کلیپ های ویدئویی ظاهر شده و به حامیان خود وعده داده است که روزهای مادورو «شماره است»، که به گفته نویسنده، برای بسیاری تأیید کرد که حمله ایالات متحده قریب الوقوع است.
رمزی تأکید کرد که کاخ سفید اخیراً سیاست های خود را در قبال ونزوئلا تشدید کرده است، زیرا روز سه شنبه از کشته شدن 6 نفر در حمله جدید آمریکا به یک قایق در سواحل ونزوئلا خبر داد، به این بهانه که از آن برای قاچاق مواد مخدر به خاک خود استفاده می شده است.
این پنجمین حمله از این نوع است که از ابتدای سپتامبر گذشته اعلام شده است، زمانی که تنش ها بین واشنگتن و کاراکاس به شدت افزایش یافت. به گفته این تحلیل، این پنج حمله منجر به کشته شدن حداقل 27 نفر شده است.
شورش داخلی
اولین سناریویی که نویسنده برای چگونگی تحول بحران مطرح کرد، وقوع یک شورش داخلی به رهبری ارتش، یا به رهبری غیرنظامیان، یا با همکاری بین آنها است.
در این سناریو، واشنگتن حمایت لجستیکی و اطلاعاتی یا حتی حمایت نظامی مستقیم از طریق نیروهای فعلی خود در دریای کارائیب ارائه خواهد کرد، اما هدایت حمله را بر عهده نخواهد گرفت.
نویسنده خاطرنشان کرد که رهبران آمریکا ترجیح می دهد در تغییر رژیم ها در پشت صحنه بماند، همانطور که در مورد خوان گوایدو، رهبر مخالفان ونزوئلا در سال 2019 رخ داد، که ایالات متحده از او حمایت کرد و او را «رئیس جمهور انتقالی کشور» خواند، اگرچه او پس از آن در سرنگونی مادورو ناکام ماند.
اما رمزی معتقد است که وقوع این سناریو به دلیل تفرقه و ضعف اپوزیسیون، در کنار قدرت دستگاه های امنیتی اطلاعاتی دولت ونزوئلا بعید است.
حمله نظامی
نویسنده در ادامه می گوید که سناریوی دوم مستلزم استفاده ایالات متحده از نیروی نظامی مستقیم و قاطع است که شامل حمله شدید به تأسیسات نظامی ونزوئلا می شود، با احتمال مأمور کردن واحدهای نیروهای ویژه برای دستگیری مادورو و محاکمه او.
اما نویسنده نسبت به خطرات بزرگ این گزینه هشدار می دهد، از جمله درگیری با پدافند هوایی قوی ونزوئلا و لغزش درگیری به یک هرج و مرج گسترده که ممکن است سال ها به طول انجامد، با توجه به اینکه ونزوئلا شبه نظامیان وفادار به دولت و انبار بزرگی از سلاح دارد.
فشار دیپلماتیک
رمزی سناریوی سوم را محتمل دانست و آن این است که ترامپ پس از یک سری حملات دریایی، پیروزی را اعلام کند و سپس برای خدمت به منافع آمریکا در زمینه های انرژی، مهاجرت و امنیت منطقه ای به کانال های دیپلماتیک بازگردد.
وی تاکید کرد که هر توافقی باید بر بحران سیاسی در ونزوئلا متمرکز باشد و برای آزادی زندانیان سیاسی و تدوین نقشه راهی برای احیای نهادهای دموکراتیک فشار وارد کند.
این تحلیلگر خاطرنشان کرد که دولت ترامپ ممکن است طرح «چارچوب انتقالی دموکراتیک» را که توسط دولت قبلی پیشنهاد شده بود، دوباره فعال کند، که بر تشکیل یک دولت انتقالی مشترک بین اپوزیسیون و حزب حاکم، در ازای کاهش تدریجی تحریم ها و اجرای اصلاحاتی که انتخابات عادلانه را تضمین می کند، تاکید دارد.
وی در پایان گفت که مناسب ترین گزینه برای دولت ترامپ و ثبات ونزوئلا، ایجاد تعادل بین فشار سیاسی و اقتصادی از یک سو و اجتناب از جنگ مستقیم از سوی دیگر است و این ممکن است دستاوردهای دیپلماتیک و شخصی بزرگی را برای ترامپ به ارمغان آورد و شاید شانس او را برای دریافت جایزه صلح نوبل در سال آینده، آنطور که دلش می خواهد، افزایش دهد.