عصر ایران - در اوایل دهه ۹۰ میلادی، شرکت رنو موجی از خودروهای مفهومی رادیکال از جمله لاگونا (۱۹۹۰)، سنیک (۱۹۹۱)، راکون (۱۹۹۳) و توئینگو (۱۹۹۲) را معرفی کرد. در این زمان، پاتریک لُکِمان، مدیر طراحی وقت رنو، تصمیم گرفت که زمان بازگشت به اصول اولیه و طراحی‌های ساده‌تر فرا رسیده است.
یک روز صبح، طرح کوچکی که توسط ژان پیر پلوئه با موضوع عدم تقارن (Asymmetry) در استودیوی بولونی کشیده شده بود، نظر لُکِمان را جلب کرد. از همان نقاشی کوچک، کانسپت «آرگوس» متولد شد: حجمی خالص، با درهای کشویی که در گلگیرهای عقب پنهان می‌شدند، و صندلی سومی که تقارن را به چالش می‌کشید.
مدل گِلی آرگوس در استودیو G-Studio ایتالیا تکمیل شد و به درخواست لُکِمان، ۱۵ سانتی‌متر از عرض آن کاسته شد. سرانجام این شاهکار در نمایشگاه خودروی ژنو ۱۹۹۴ رونمایی شد.
آرگوس به عنوان یک مانیفست در برابر طراحی‌های رایج و سیال (موسوم به بایودیزاین) آن دوران ایستاد و زبان طراحی سخت‌گیرانه و معمارانه‌تری را معرفی کرد. تأثیر آن به سرعت منتشر شد: در سال ۱۹۹۵، کانسپت آئودی TT با الهام از آن رونمایی شد و تا سال ۱۹۹۸، ژن‌های طراحی آرگوس به مدل تولید انبوه کلیو II راه یافت.
طراحی هیچ‌گاه به طور کامل ناپدید نمی‌شود؛ به طوری که در سال ۲۰۰۵، کانسپت بازیگوش «زُوئی» (Zoé)، بار دیگر عدم تقارن و صندلی سوم غیرمعمول آرگوس را احیا کرد.
با گذشت سی سال، رنو آرگوس همچنان می‌درخشد. این خودرو فراتر از یک کانسپت، یک مانیفست خلاقانه است؛ یک «سوسک سِرپا» (اشاره به مقاومتی فناناپذیر) که در تاریخ طراحی خودرو، نام خود را جاودانه ساخت.
