برترین‌ها: نوعی دلتنگی وجود دارد که مخصوص کارهایی است که هرگز تجربه نکرده‌ایم؛ موقعیت‌ها و مکان‌هایی که در آن‌ها قرار نگرفته‌ایم. این دلتنگی در نگاه اول عجیب به نظر می‌رسد، اما احتمالاً بسیاری از ما آن را تجربه کرده‌ایم. مثل دلتنگی برای مادربزرگی که هرگز او را ندیده‌ایم. من این حس را پس از تماشای فیلم مهمان مامان تجربه کردم؛ دلتنگی برای معاشرتی گرم و صمیمی با همسایه‌ها، برای زندگی جمعی در فضایی که نقطه اتصالش می‌تواند حیاطی بزرگ با حوضی آبی باشد. دلتنگی برای آن تکاپو، صمیمیت و باهم‌بودن.
مهمان مامان یادآور همان روزهاست؛ یادآور سبک زندگی با معماری سنتی ایرانی، که در آن شور و جنب‌وجوش‌ها به حیاط و ایوان می‌آمد. جایی که مسائل و مشکلات در وسط حیاط مطرح می‌شد و هر کس با همدلی و محبت، بخشی از آن را برمی‌داشت. مهمان مامان همان قطعه گمشده زندگی امروز ماست؛ بخشی از زندگی که مدرنیته آن را از میان برده است: یعنی زندگی جمعی.
برای مشاهده کامل مطلب و تصاویر کلیک کنید:
مهمان مامان؛ خانه‌ای که به یادماندنی‌ترین سفره ایران را داشت
