به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، در شهر سامرا در حرم عسکریین علیهماالسّلام مرقد مطهّر امام هادی، امام عسکری، نرجس خاتون و حکیمه خاتون علیهم‌السّلام در یک ضریح واقع شده است. این مکان، منزل مسکونی امام حسن عسکری علیه‌السّلام بوده است.
از نیمۀ شعبان سال ۲۵۵ هـ. ق که امام زمان علیه‌السّلام متولّد شدند، تا سال ۲۶۰ هـ. ق که امام عسکری علیه‌السّلام به شهادت رسیدند، امام عصر علیه‌السّلام در این منزل زندگی می‌کردند. غیبت صغرای امام زمان علیه‌السّلام از سرداب همین منزل آغاز شد. ماجرای آغاز غیبت صغرای آن حضرت بدین قرار است:
بنابر عقیدۀ شیعیان، بر پیکر شخص معصوم، چه پیغمبر و چه امام، احدی غیر از معصوم حقّ و امکان نماز گزاردن ندارد و کسی که بر پیکر امام قبل نماز بگزارد، امام بعد است.
پس از به شهادت رسیدن امام عسکری علیه‌السّلام جعفر برادر ایشان که فردی قدرت‌طلب، فاسد و فریب خوردۀ دستگاه جور بود و با حکومت بنی‌عبّاس سر و سرّ و روابط حسنه‌ای داشت، می‌خواست با نماز گزاردن بر پیکر برادر، خود را امام بعد جا بزند و به گمان خود، از این طریق امامتش برای شیعیان مسجّل شود و در صورتی که به این کار موفّق نشود، اعلام کند سلسلۀ امامت با ارتحال امام عسکری علیه‌السّلام ختم شده است.
زمانی که پیکر مطهّر امام عسکری علیه‌السّلام را آوردند و شیعیان برای نماز بر آن حضرت حاضر شدند و جعفر خود را برای امامت نماز بر پیکر برادر مهیّا می‌کرد، درِ منزل امام عسکری علیه‌السّلام باز شد و امام زمان علیه‌السّلام از منزل خارج شدند و گوشۀ عبای جعفر را گرفتند و او را کنار زدند و فرمودند:
تَأَخَّرْ یٰا عَمِّ! فَاَنَا اَحَقُّ بِالصَّلٰاةِ عَلىٰ اَبِی‌ای عمو کنار برو! من سزاوارترم که بر پیکر پدرم نماز بگزارم.
بدین ترتیب نماز بر پیکر امام عسکری علیه‌السّلام به امامت حضرت مهدی ارواحنا‌فداه گزارده شد. در این مراسم مردم برای اوّلین بار امام زمان علیه‌السّلام را دیدند.
درپی این ماجرا مأموران و جاسوسان به خلیفه خبر رساندند که فردی را که به دنبال او بودید، دیدیم. خلیفه دستور داد مأموران برای دستگیری و به شهادت رساندن امام زمان علیه‌السّلام به منزل ایشان یورش برند.
در قدیم الایّام که امکانات خنک کنندۀ هوا در فصل گرما وجود نداشت، خانه‌ها در مناطق گرمسیر به‌طور معمول زیرزمین یا سرداب داشتند و مردم در روز‌های فصل گرما در آنجا استراحت می‌کردند. در شهر سامرا نیز خانه‌ها سرداب داشت.
در زمان حملۀ مأموران، حضرت مهدی ارواحنا‌فداه در سرداب، یعنی زیرزمین منزل مشغول عبادت بودند. سربازان پس از جست‌و‌جو در اتاق‌های خانه، از پلّه‌های سرداب سرازیر شدند و حضرت را درحال عبادت مشاهده کردند.
در این هنگام به قدرت الهی و به صورت معجزه آسا آب از دل زمین جوشید و بین پلّه‌هایی که مأموران در حال پایین آمدن از آن بودند و سکویی که امام علیه‌السّلام بر روی آن مشغول عبادت بودند، حائل شد.
برخی از مأموران خواستند با شنا کردن از آب بگذرند و به آن حضرت دست یابند؛ امّا در گردابی که پدید آمد، گرفتار شدند و به کمک سایر سربازان به‌سختی از غرق شدن نجات یافتند. مأموران که به اعجاز الهی در این ماجرا پی برده بودند و راهی برای دستیابی به امام نیافتند، به دربار باز‌گشتند و موضوع را برای خلیفه بازگو کردند.
خلیفه نیز از ترس قوی‌تر شدن اعتقاد شیعیان، مأموران را از بازگو کردن این معجزه منع کرد.
از آن روز، در سال ۲۶۰ هـ. ق، غیبت صغرای امام زمان علیه‌السّلام آغاز شد و آن حضرت به محلّ دیگری نقل مکان کردند و به زندگی خود به طور پنهانی ادامه دادند.
در دوران غیبت صغری، امام زمان علیه السّلام در جایی زندگی می‌کردند که جز نوّاب خاص کسی خبر نداشت.
در این دوران حضرت مهدی علیه‌السّلام از دید عموم مردم پنهان بودند؛ چون اگر دیده می‌شدند، کسانی که ایشان را در مراسم نماز بر پدر بزرگوارشان دیده بودند، می‌شناختند و چه بسا از آن طریق حکّام جور مطّلع می‌شدند و جان ایشان در معرض خطر قرار می‌گرفت.