مصطفی هاشمی طبا به بررسی تحرکات و اظهارات تندروها علیه رئیس‌جمهور پرداخته است.

روزنامه آرمان ملی در گفتگو با او سوالاتی را در این زمینه مطرح کرده است.

بخشهایی از این گفت و گو را می خوانید:

 چرا با وجود تاکیدات رهبر انقلاب بر حمایت از دولت، تندروها روال گذشته خود را دنبال می‌کنند و دست از حمله و تخریب دولت برنمی‌دارند؟
من معتقدم حداقل موضوع می‌تواند این باشد که گویا تندروها بوی کباب به مشامشان خورده است یعنی چون در انتخابات شکست خوردند و به رغم اینکه آقای پزشکیان به اشتباه با این جریان حسن نیت نشان داد و با عنوان وفاق یکسری آدم‌های وابسته به این‌ جریان را به دولت وارد کرد که البته آنها نیز در جهت سیاست‌های دولت نیستند؛ این جریان احساس می‌کند که اگر به تلاس‌های خودشان ادامه دهد تا آقای پزشکیان نباشد، دوباره انتخاباتی شکل خواهد گرفت و مردم نیز حداقلی شرکت می‌کنند و اینها با همان رای 2 تا 3 درصد نفر مورد اعتماد خودشان را رئیس‌جمهور می‌کنند. به عبارت دیگر اینها معتقدند ایران فدای اهداف و مراممان.
البته من حداقل رویکرد ممکن تندروها را می‌گویم و از آنچه در پشت پرده است چیزی نمی‌گویم. به نظر من این رویکرد دورخیز و برنامه آنهاست که به هر طریقی ایران را فدای خواسته‌های خود کنند. همیشه نیز حرف‌های بی‌خود می‌زنند مثل اینکه گفته بودند برای ایران ۷۰۰ صفحه برنامه داریم اما هیچ گاه این گفته محقق نشد یا اینکه اخیراً تندروها گفته‌اند ما ۱۲ مورد مسأله درباره آب را بر شمردیم. خب، ممکن است ۵۰۰ مورد مسائل آب شمرده شود، اما راه حل چیست؟ اینها اگر ایران را دوست دارند و اگر دلشان می‌سوزد بگویند در شرایط مختلف در حوزه‌های متفاوت چکار کنیم، اما اینها فقط فحش می‌دهند، انتقاد می‌کنند و ایراد می‌گیرند. البته این که می‌گویم کف خواسته‌ها و تحرکات تندروهاست که جاه‌طلبی و شنیدن بوی کباب است.

هدف از تخریب رئیس‌جمهور و دولتمردان زمینگیر کردن دولت است این برنامه از پیش تعیین شده است یا اینکه تندروها صرفا با توجه به اتفاقات و تحولات به حمله و هجمه به رئیس‌جمهور دولت مشغول هستند؟

من از هدف‌های دیگر اصلاً صحبت نمی‌کنم و ممکن است خیلی خطرناک باشد ولی آنچه که در کف اهداف تندروها می‌بینم این است که اگر آقای پزشکایان را بزنند و مردم نیز در انتخابات احتمالی آنها حضور حداقلی داشته باشند نماینده اینها پیروز می‌شود و دولت را در دست خواهند گرفت.

البته آقای پزشکیان نیز در خصوص وفاق ملی اشتباه می‌کند چراکه فکر می‌کند وفاق نشاندن افراد کنار یکدیگر است در حالی که وفاق باید پیرامون یک محور باشد. مثلا بگویند که ما می‌خواهیم اقتصادمان را اینگونه اداره کنیم و آن وقت هر آدمی با هر فکری که نسبت به آن مسئله حساسیت نشان بدهد و قبول کند که برای آنجا کار کند این معنای وفاق خواهد داشت. لذا وفاق باید حول یک محور باید باشد و نمی‌شود ۳۰ نفر وزیر دور هم بنشینند و از جریان‌های مختلف با دیگاه‌های متفاوت و اسمش را هم وفاق بگذاریم. وفاق باید حول محورهایی باشد و آن محورها نیز مورد قبول افراد مختلف باشد. اگر وفاق را به گونه دیگری تعریف کنیم اینگونه می‌شود که روز در دولت می‌نشینند بعد شب دستورشان را از جای دیگری می‌گیرند و اجرا می‌کنند؛ اما دستور رئیس‌جمهور را اجرا نمی‌کنند. من در جریان این یک ساله دیدم آدم‌هایی که به اسم وفاق به دولت آمدند اصلا با دولت هماهنگ نیستند و کار خودشان را می‌کنند. یعنی شب به محفل دیگری می‌روند و تصمیم می‌گیرند که فردا چکار کنند. بعضی از چیزایی که در کشور اتفاق افتاده به خاطر این مساله است.