به گزارش خبرنگار ایرنا، هوای مردادماه با نسیم خنکی همراه بود و صدای نوحه‌خوانی از هر سوی خیابان به گوش می‌رسید. مردان، زنان، نوجوانان و حتی کودکان در کنار هم گام برمی‌داشتند؛ برخی پرچم‌های یا حسین در دست داشتند و برخی عکس شهدای کربلا را بر سینه چسبانده بودند.

مسیر پیاده‌روی از میدان امام حسین(ع) تا حرم حضرت عبدالعظیم حسنی(ع)، که چندین کیلومتر امتداد دارد، به رودخانه‌ای از جمعیت شبیه بود.

هر گام، صدای ذکر «لبیک یا حسین» را در میان ازدحام طنین‌انداز می‌کرد. بوی گلاب و اسپند، همراه با عطر قهوه عربی و چای تازه دم، فضای مسیر را پر کرده بود، در هر گوشه، گروهی از عزاداران با نوحه و سینه‌زنی دل‌های جاماندگان را به صحن و سرای کربلا پیوند می‌دادند.

موکب‌ها، یکی پس از دیگری، چون ایستگاه‌های مهر در مسیر قرار گرفته بودند. در برخی چای و خرما میان زائران توزیع می‌شد، در برخی دیگر دیگ‌های بزرگ حلیم و آش بر روی آتش می‌جوشید.

جوانان داوطلب با شور و افتخار از رهگذران پذیرایی می‌کردند و پیرمردان موکب‌دار، با لبخند و دعا، جاماندگان را به نشستن و استراحت دعوت می‌کردند. پرچم‌های سیاه و سبز، در باد به اهتزاز درآمده، نشانی از عزای حسین(ع) و عشق بی‌پایان به اهل بیت بود.

در میان جمعیت، حضور زائرانی از کشورهای همسایه چشمگیر بود. پرچم‌های عراق، افغانستان، پاکستان و حتی لبنان در دستان گروه‌هایی از زائران دیده می‌شد که با لباس‌های سنتی خود، مسیر را طی می‌کردند.

گویی این مسیر، هرچند کوتاه‌تر از جاده نجف تا کربلا بود، اما همان وحدت و همدلی را در خود جای داده بود؛ وحدتی که مرزها را از میان برمی‌داشت و دل‌ها را در یک مقصد مشترک به هم پیوند می‌زد.

خانواده‌های بسیاری، همراه فرزندان خردسال خود، در این مراسم حضور داشتند. کودکانی که گاهی در کالسکه و گاهی بر دوش پدرانشان، با چهره‌هایی کنجکاو به اطراف می‌نگریستند.

مادران برایشان پرچم‌های کوچک یا حسین تهیه کرده بودند و برخی نیز لباس‌های مشکی با نوشته‌های «حب‌الحسین یجمعنا» به تن داشتند. نگاه این کودکان، بی‌آنکه بدانند، در حال ثبت نخستین خاطرات عاشورایی‌شان بود.

برای بسیاری از زائران، این پیاده‌روی نه‌تنها یک حرکت نمادین، بلکه جبران حسرت نرفتن به کربلا بود. آن‌ها می‌گفتند هر قدم در این مسیر را نذر کرده‌اند تا در سال‌های آینده توفیق حضور در اربعین حسینی در عراق نصیبشان شود.

اشک در چشمان بعضی حلقه زده بود و لب‌هایشان مدام زیارت اربعین را زمزمه می‌کرد، حس غربت کربلا با شور این جمعیت کمتر می‌شد، اما آرزوی زیارت حرم امام حسین(ع) همچنان در دل‌ها زنده می‌ماند.

با رسیدن به حرم حضرت عبدالعظیم حسنی(ع)، جمعیت با ذکر و نوای یا حسین وارد صحن شدند. بسیاری سجده شکر به‌جا آوردند و دعا کردند، برخی نیز کنار دیوارهای حرم اشک ریختند.

فضای روحانی حرم با عطر گلاب و صدای نوحه خوانی در هم آمیخته بود. جاماندگان، هرچند به کربلا نرسیده بودند، اما در این روز، در قلب شان، خود را مهمان سفره اباعبدالله الحسین(ع) می‌دانستند.