به گزارش روز دوشنبه ایرنا، آبرسانی و تامین انرژی در سنگاپور داستانی پیچیده و جالب دارد که از اولین روزهای تاسیس این کشور تا امروز، به‌طور جدی با چالش‌های آن درگیر بوده است. این داستان از زمانی آغاز شد که سد «مک‌ریچی» اولین سد آبی سنگاپور در سال ۱۸۶۶ میلادی توسط انگلیسی‌ها ساخته و از همان زمان، این کشور کوچک برای تامین آب مورد نیاز خود با مشکلاتی روبه‌رو شد.
این مشکلات و چالش‌های بحران آبی سنگاپور در سال ۱۹۰۲ که دوران خشک‌سالی محسوب می‌شد، به اوج خود رسید و با افزایش تبخیر آب‌های سد مک‌ریچی در سال ۱۹۰۲، ذخیره آب این کشور را به ۷۰ میلیون گالن کاهش داد؛ در حالی که مصرف روزانه آب سنگاپور ۲ میلیون و ۵۰۰ هزار گالن بود و این یعنی میزان ذخیره مخازن فعال این کشور تامین کننده تنها ۲ تا ۳ ساعت نیاز روزانه شهروندان بود.
فشار عمومی برای اولویت دادن به تامین آب شهر به جای منافع صنعتی و حمل‌ونقل تبدیل به مساله‌ای حیاتی در این کشور آسیای جنوب شرقی شد و سنگاپور را که به واردات آب از مالزی وابسته بود، به فکر خودکفایی در تأمین آب انداخت؛ چراکه بروز تنش در روابط با همسایگان را تهدیدی برای امنیت آبی خود می‌دید.
جمهوری سنگاپور پس از استقلال از مالزی در سال ۱۹۶۵، با افزایش رشد شهری و صنعتی نیاز به منابع آب بیشتری پیدا کرد و در این زمان، طرح‌های بزرگی برای توسعه منابع آبی داخلی و کاهش وابستگی به آب وارداتی آغاز کرد. دولت مستقر نیز سدها و تصفیه‌خانه‌های آب بیشتری ساخت و به توسعه طرح‌های شیرین‌سازی آب دریا پرداخت.
در نهایت، پس از سال‌ها تلاش، سنگاپور از اواسط دهه ۲۰۱۰ به خودکفایی در تامین آب رسید و به‌عنوان بخشی از این تلاش‌ها، طرح بزرگ «چهار شیر ملی» معرفی شد که شامل جمع‌آوری آب باران، آب وارداتی از مالزی، تصفیه فاضلاب (NEWater) و شیرین‌سازی آب دریا است. این منابع، سنگاپور را از بحران آب نجات داد و آن را به الگویی برای سایر کشورها در مدیریت منابع آبی تبدیل کرد.
در کنار این دستاوردها، سنگاپور اولین کشوری در آسیا بود که برنامه فلورایدزدایی جامع را برای آب شرب خود اجرا کرد؛ اقدامی که در راستای بهبود سلامت عمومی و تأمین آب سالم برای تمام مردم کشور انجام شد.
امروزه، سنگاپور با استفاده از این راهبردها و فناوری‌های نوآورانه، نه تنها توانسته به بحران‌های آبی خود غلبه کند، بلکه به خودکفایی در تامین آب دست یافته و از تهدیدات آبی که در گذشته آن را تهدید می‌کرد، محافظت کرده است. این داستان موفقیت سنگاپور نشان‌دهنده قدرت ابتکار و استراتژی‌های بلندمدت در مواجهه با بحران‌های طبیعی است.
یکی از مراکز تصفیه فاضلاب سنگاپور
در این راستا، سنگاپور با اجرای طرح «چهار شیر ملی» امنیت آبی را برای این کشور تضمین و به دولت کمک کرد تا بر محدودیت‌های طبیعی منابع آبی خود غلبه کند؛ طرحی که نخستین گام آن مدیریت آب‌های سطحی محلی است و از بارش‌های فصلی جمع‌آوری و در مخازن ذخیره می‌شود.
دومین منبع، آب وارداتی از مالزی است که از سد «لینگیو» در استان «جوهر» مالزی به سنگاپور وارد می‌شود. اما با توجه به نگرانی‌های سیاسی و امنیتی در رابطه با وابستگی به منابع خارجی، سنگاپور به دنبال کاهش این وابستگی بوده است.
سومین منبع، آب تصفیه‌شده (NEWater) است که آب فاضلاب بازیافتی را به آب شرب باکیفیت بالا تبدیل می‌کند و پس از تصفیه، برای استفاده در صنعت، کشاورزی و حتی شرب در برخی موارد مورد استفاده قرار می‌گیرد. آخرین گام نیز آب شیرین‌شده است که از طریق فرایند تقطیر یا اسمز معکوس، نمک را از آب دریا حذف می‌کند.
برهمین اساس، سنگاپور با استفاده ترکیبی از این چهار منبع که به‌طور راهبردی مدیریت می‌شوند، قادر شد تا تامین آب پایدار و مقاوم به بحران‌های آبی را برای آینده این کشور تضمین کند. بنابراین، آنچه که سنگاپور را از دیگر کشورها متمایز می‌کند، توانایی تبدیل چالش‌ها به فرصت‌های نوآورانه و کارآمد است.
مدیریت بحران انرژی
بزرگترین مزرعه خورشیدی شناور جهان در سنگاپور
این کشور همچنین علاوه بر کمبود منابع آب شیرین، با چالش‌هایی در تامین پایدار انرژی روبه‌رو بود و با افزایش جمعیت و رشد بخش‌های صنعتی و تجاری در سنگاپور، بحران افزایش تقاضا برای تامین انرژی را در یک قدمی خود می‌دید.
در همین راستا، مقام‌های این کشور به فکر راه‌حل‌هایی برای تامین انرژی پایدار از طریق استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر افتادند و انرژی خورشیدی، به‌ویژه به‌خاطر موقعیت جغرافیایی سنگاپور، به‌عنوان یکی از منابع اصلی انرژی تجدیدپذیر مورد توجه قرار گرفت. در واقع، این کشور با نصب پنل‌های خورشیدی در ساختمان‌ها و اجرای طرح‌های بزرگ خورشیدی، به‌طور چشمگیری در کاهش وابستگی به منابع انرژی وارداتی موثر عمل کرده است.
علاوه بر آن، سنگاپور به توسعه شبکه‌های هوشمند برق روی آورد. این شبکه‌ها با استفاده از داده‌های دقیق و فناوری‌های نوین، به نظارت و کنترل مصرف انرژی می‌پردازند و امکان مدیریت بهینه مصرف را فراهم می‌کنند و در مواقع بحران، این شبکه‌ها می‌توانند به‌سرعت واکنش نشان داده و مصرف انرژی را مدیریت کنند.
درهمین پیوند، این کشور کوچک جنوب شرق آسیا میزان‌بندی و مدیریت تقاضای انرژی را از طریق سیاست‌ها و برنامه‌های مختلف در اولویت خود قرار داد و یکی از این برنامه‌ها، استفاده از سیستم‌هایی برای ذخیره انرژی در زمان‌های کم‌مصرف و استفاده از آن در زمان‌های اوج مصرف است.
این سیستم‌ها به کاهش فشار بر منابع انرژی در زمان‌های بحرانی کمک می‌کنند و نقش مهمی در پایداری شبکه انرژی دارند. با این حال، سنگاپور همچنان با چالش‌هایی در تامین انرژی روبه‌رو است و برای مقابله با بحران‌های انرژی آتی، نیاز به راهبردهای بلندمدت و سرمایه‌گذاری در فناوری‌های نوین دارد.
در نهایت، سنگاپور با بهره‌گیری از فناوری‌های نوین و رابرده‌های مبتکرانه توانسته است بر چالش‌های تامین منابع آبی و انرژی فائق آید و الگویی موثر برای دیگر کشورها در مدیریت بحران‌های منابع طبیعی ارائه دهد. ابتکارات این کشور در زمینه تصفیه فاضلاب، جمع‌آوری آب باران، استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر و شبکه‌های هوشمند برق، نه تنها به تامین پایدار نیازهای آبی و انرژی کمک کرده، بلکه آن را قادر ساخته است تا با بحران‌های جهانی روبه‌رو شود.
تحلیلگران معتقدند که سنگاپور برای ادامه مسیر همچنان نیاز به راهبردهای بلندمدت و سرمایه‌گذاری در فناوری‌های پیشرفته دارد تا بتواند در آینده نیز منابع خود را به‌طور پایدار مدیریت و از تهدیدات پیش‌رو محافظت کند اما توانایی این کشور در تبدیل چالش‌ها به فرصت‌های نوآورانه، نمایانگر عزم راسخ و نگاه رو به جلوی آن در مدیریت بحران‌ها است.