هاآرتص نوشت: گوگل ماه گذشته ابزار هوش مصنوعی فیلم‌سازی خود با نام Veo 3 را منتشر کرد و این ابزار به‌سرعت توجه جهانی را به خود جلب کرد. در حالی که در دو سال گذشته ویدیوهای تولیدشده با هوش مصنوعی در شبکه‌های اجتماعی زیاد شده بودند، Veo 3 به‌دلیل همگام‌سازی فوق‌العاده تصویر و صدا و کیفیت بالای بصری و شنیداری، سطح جدیدی از تولید فیلم را به نمایش گذاشت. نمونه‌هایی مانند کلیپ‌هایی از شخصیت‌های انجیلی که اخیراً منتشر شده‌اند، نشان می‌دهند که این ابزار می‌تواند محتوایی شبه‌واقعی خلق کند که با ابزارهای پیشین قابل مقایسه نیست.
به گزارش «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است: این تحول تکنولوژیک، سؤالات مهمی درباره آینده فیلم‌سازی مطرح می‌کند: آیا این پایان فیلم‌سازی انسانی است؟ آیا الگوریتم‌ها قرار است کنترل صنعت سینما را به دست بگیرند؟ اگرچه استفاده از جلوه‌های ویژه کامپیوتری (CGI) در سینما روندی قدیمی است، اما همواره با حضور بازیگران و فیلم‌برداری در دنیای واقعی همراه بود. حال، با ابزارهایی مانند Veo 3، دنیایی کاملاً مصنوعی تولید می‌شود که حتی نیازی به انسان در فرآیند تولید ندارد. تفاوت بین خلق دنیای خیالی (مانند سیاره‌ها و هیولاها) و تقلید از واقعیت (مثل طبیعت و انسان‌ها) نه‌فقط فنی، بلکه مفهومی است و نشان‌دهنده قطع ارتباط با واقعیت فیزیکی است.
این روند، بخشی از تحولی عمیق‌تر در درک ما از واقعیت است. فیلسوف فرانسوی «ژان بودریار» در دهه ۱۹۸۰ مفهوم "شبیه‌سازی" و "فراواقعیت" را مطرح کرد؛ دنیایی که در آن، بازنمایی‌ها جای واقعیت را می‌گیرند و پیوند میان نشانه‌ها و واقعیت از بین می‌رود. اکنون با ظهور فیلم‌های ساخته‌شده توسط هوش مصنوعی، این روند به اوج خود رسیده است و ما بیش از پیش در جهانی از بازنمایی‌ها زندگی می‌کنیم. همان‌طور که شخصیت مورفئوس در فیلم «ماتریکس» می‌پرسد: "چگونه می‌توانی فرق میان دنیای واقعی و دنیای رؤیایی را بفهمی؟" این پرسش اکنون از همیشه واقعی‌تر به‌نظر می‌رسد.
∎