مدیر من را برای بازدید به بخش برد، حس کردم وارد یک جعبه شیشه‌ای روشن اما پر از تنهایی شده‌ام. این اولین تجربه من بود و احساسی غریبی داشتم. همه چیز پیر بود؛ از افراد تا دیوارها و حتی صندلی‌های سرد، حس کهنگی می‌دادند. سؤال قدیمی من دوباره به ذهنم خطور کرد: اصلا چرا انسان‌ها پیر میشوند؟
به گزارش خبرنگار سرویس اجتماعی تابناک، رفتن به خانه سالمندان، به گشتن در لابلای خاطرات گذشته و قدم زدن در مسیر آینده یک عده از آدم‌ها می ماند.
آسایشگاهی که به آنجا رفته بودم، مکان معمولی و متوسط در مرکز تهران بود. این نوع آسایشگاه‌ها مانند آسایشگاه های موجود در شمال تهران، خدمات لاکچری ارائه نمی‌دهند؛ اما به دلیل هزینه های مقرون به صرفه اولویت اکثر مردم هستند. زیرا ظاهرا اکثریت ساکنان تهران در سطح متوسط زندگی می‌کنند. نوع ارائه خدمات در این مناطق را می‌توان به خوب و نسبتاً خوب تقسیم‌بندی کرد.
اولین آسایشگاه که بازدید کردم، خانه سالمندان واقع در میدان هفت تیر تهران بود. جالب‌ترین نکته‌ای که نظر مرا جلب کرد، پرستارانی مسن بودند که از سالمندان نگهداری می کردند. اتاق‌ها هیچ چیز نداشتند، جز تخت و ملحفه‌های سفید. احساس می‌کردم وارد اتاق‌های یک مسافرخانه در مناطق پایین شهری قدیمی شده‌ام؛ خبری از تلویزیون، یخچال یا هر وسیله سرگرم‌کننده‌ای نبود. صرفاً اتاق‌های سه تا پنج تخته برای سالمندان سالم و اتاق‌های دو تخته برای سالمندان بدحال وجود داشت. هرچه دنبال اتاق یک تخته گشتم، فقط یک اتاق بود آن هم برای یک خانم پیر که نیاز به مراقبت ویژه داشت.
از برنامه‌های پزشکی و تفریحی پرسیدم که گفتند پزشک عمومی، کارشناس پرستاری، فیزیوتراپیست، کاردرمانگر، روانشناس، کارشناس تغذیه و مددکار اجتماعی دارند. انجام ورزش‌های گروهی نیز بخشی از فعالیت‌های آسایشگاه است. به نظرم آسایشگاه‌ها باید از نیروهای جوان‌تر استفاده کنند و فضای محوطه باید بزرگ‌تر، بازتر و سبزتر باشد. چیزی که من دیدم، حیاطی کوچک با دو تاک خشکیده انگور بود.
دومین مکانی که بازدید کردم، مرکز سالمندان واقع در میدان توحید بود که خدمات نسبتا بهتری ارائه می‌داد، مانند خدمات پزشکی، درمانی و تغذیه. اما متاسفانه، این مرکز نیز با کمبود فضای باز و سبز و همچنین پرسنل جوان مواجه بود. مثلاً این مرکز دارای یک ساختمان سه طبقه بدون آسانسور بود و مانند آسایشگاه قبلی، حیاط کوچکی داشت. این شرایط به هیچ عنوان استاندارد برای سکونت سالمندان نیست، زیرا خانه سالمندان باید به شکل خانه‌های همکف با باغ و حیاط بزرگ و سرسبز طراحی شده باشد.
- خانواده سالمند باید آزمایشات تشخیصی لازم (چکاپ کامل) را انجام دهند.
- رضایت‌نامه خانواده ضروری است، هرچند در برخی آسایشگاه‌ها الزامی نیست.
- سن سالمند باید بالای ۶۰ سال باشد.
- افرادی که تنها زندگی می‌کنند و قصد دارند خودشان به آسایشگاه مراجعه کنند، در مراکز شمال تهران نیاز به معرف و قیم ندارند. آن‌ها می‌توانند به بهزیستی مراجعه کرده و صرفا حکم قضایی دریافت کنند.
- تمامی داروها و البسه و وسایل شخصی باید به منشی مرکز تحویل داده شوند.
- نگهداری لوازم زینتی (مانند طلا و جواهرات) در مرکز ممنوع است و در صورت تمایل مسئولیت نگهداری به عهده متعهد خواهد بود.
- در صورت آوردن مواد غذایی، حتماً باید به مراقب بخش تحویل داده شود تا ثبت‌نام گردد.
- خروج سالمند از آسایشگاه تنها با امضای یکی از متعهدین مجاز است و زمان آن باید قبلاً هماهنگ شده باشد.
- ساعات ملاقات از ساعت ۱۱ صبح تا ۴ بعد از ظهر است.
- نیاز به معرف و قیم (از اعضای خانواده) و ارائه مدرک شناسایی از متعهدین. مدرک شغلی، فیم نامه همراه با کپی
- شرایط سنی سالمند باید ۶۵ سال باشد؛ سالمندان زیر ۶۰ سال اغلب طبق قوانین و مقررات از اقامت در خانه سالمندان منع میشوند، (این قوانین در خانه های سالمندانی که مردمی هستند قابل اجرا هستند.) که در صورت اثبات ضرورت و ارائه مدارک مناسب امکان ثبت نام برای انها وجود دارد
- مدارک شناسایی سالمند شامل شناسنامه یا کارت ملی و دو قطعه عکس است.
- سوابق پزشکی سالمند
- .البسه
- .سپرده(ودیعه): پرداخت معادل دوبرابر حداقل شهریه (ماه اول) و خدمات ماهیانه. به عبارت دیگردر آسایشگاه های (منطقه مرکزی) باید مبلغی به عنوان "پیش پرداخت" پرداخت شود. یعنی ۲۶ میلیون تومان برای اخذ قرارداد به عنوان "ودیعه" از سالمند درخواست میشود. اما زمان خارج شدن یا فوت سالمند، مبلغ بازگردانده خواهد شد.
“مراجعه شود به دفتر مدیریت اسایشگاه. اگر مدارک کامل باشد و بعد از چکاپ کامل سالمند، همان روز پذیرفته می شود.”
- چکاپ کامل قبل از پذیرش (هزینه با شخص سالمند است).
- ویزیت پزشک (دو بار در هفته).
- فیزیوتراپی و کاردرمانی.
- فعالیت‌های تفریحی و ورزشی.
نحوه پرداخت هزینه های آسایشگاه
به طور معمول هزینه ها بر عهده خود شخص است. اما بیمه سلامت، بیمه عمر، بیمه نامه طولانی مدت، پس انداز، وام مسکن و کمک هزینه ها از اژانس های منطقه ای یا محلی می توانند گزینه های دیگری برای پرداخت هزینه های آسایشگاه باشند. ∎