شناسهٔ خبر: 71706688 - سرویس علمی-فناوری
نسخه قابل چاپ منبع: حوزه | لینک خبر

آیات زندگی‌ساز | دعا کن، خدا پاسخ می‌دهد

حوزه/ اگر خدا را نخوانیم، ارتباط با نزدیک‌ترین و مهربان‌ترین پاسخ‌گو را از دست داده‌ایم. او که خود ما را به دعا دعوت کرده، وعده داده که هر کس او را بخواند، اجابت خواهد کرد. غفلت از این رابطه معنوی، ما را از رشد، کمال و اجابت دعاهایمان محروم می‌کند.

صاحب‌خبر -

به گزارش خبرگزاری حوزه، در ماه مبارک رمضان، هر روز با «آیات زندگی‌ساز» همراه باشید؛ مجموعه‌ای از آیات قرآن کریم به همراه تفسیر کوتاه و کاربردی که راهنمای زندگی و سعادت هستند و با این آیات، روزهای ماه مبارک رمضان را با کلام خداوند نورانی‌تر کنیم.

حجت‌الاسلام والمسلمین جواد محدثی:

بسم الله الرحمن الرحیم؛ خداوند در آیه ۱۸۶ سوره مبارکه بقره می‌فرماید: «وَإِذَا سَأَلَکَ عِبَادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ ۖ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ ۖ فَلْیَسْتَجِیبُوا لِی وَلْیُؤْمِنُوا بِی لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ»

رابطه ما با پروردگار، رابطه عبودیت و بندگی است. دعا کردن، از خدا خواستن و روی آوردن به سوی او، در نهاد فطری انسان قرار دارد. اما گاهی غفلت‌ها و مشغله‌های دنیا، انسان را از خدا و از هدف اصلی‌اش دور می‌کند. خدای متعال در این آیه که لحنی بسیار صمیمی دارد، بندگانش را مورد خطاب قرار می‌دهد.

می‌فرماید: «ای پیامبر، اگر بندگان من از من پرسیدند، بدانند که من نزدیکم».

در اینجا «سؤال» به معنای صرفاً پرسشگری نیست، بلکه به معنای طلب کردن، جست‌وجوی خدا و درخواست از اوست.

یعنی بندگان، به دنبال آن هستند که بدانند خدا کجاست، چگونه می‌توان با او ارتباط برقرار کرد و چگونه می‌توان به او نزدیک شد. خداوند در پاسخ به این جست‌وجو، خود را به بندگانش نزدیک معرفی می‌کند: «فَإِنِّی قَرِیبٌ»؛ یعنی من نزدیکم.

سپس خداوند می‌فرماید: «أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ»؛ یعنی من دعای هر کسی را که مرا بخواند، اجابت می‌کنم. این آیه دست نیاز و حاجت انسان را به سوی پروردگاری بلند می‌کند که کریم، رحیم و غفور است. خدایی که از رگ گردن به انسان نزدیک‌تر است و برای ارتباط با او، هیچ واسطه‌ای لازم نیست. کافی است که او را بخوانیم، تا او نیز پاسخ دهد.

زمانی که با چنین خدای مهربان و پاسخ‌گویی روبه‌رو هستیم، باید توجه کنیم که خود خداوند نیز ما را به دعا و طلب از او دعوت کرده است.

همان‌طور که اگر انسانی ما را دعوت کند و ما به او بی‌اعتنایی کنیم، نوعی بی‌احترامی محسوب می‌شود، اگر ما نیز دعوت الهی را نادیده بگیریم و او را نخوانیم، نوعی ناسپاسی است.

خداوند از ما خواسته است که او را بخوانیم، و وعده داده که «هر کس او را بخواند، دعایش را مستجاب خواهد کرد».

اگر به دنبال رشد معنوی، کمال اخلاقی، و شکوفایی استعدادهای درونی خود هستیم، باید ارتباطمان با خدا را تقویت کنیم.

جامعه‌ای که خواهان رشد و تعالی است، باید پیوندش را با پروردگار حفظ کند، چراکه خدا نزدیک است، پاسخ می‌دهد و دعاها را اجابت می‌کند. حیف است که چنین خدای مهربان، پاسخ‌گو و اجابت‌کننده‌ای را فراموش کنیم.

امیدواریم که این رابطه معنوی میان ما و خدایمان، همواره پایدار، مستحکم و عمیق باشد.