جوانمردی تا به حال بیشتر از ۶۰ مدال رنگارنگ از آوردگاه‌های المپیک و جهان و آسیا را به گردن آویخته و رکورددار کسب مدال برای زنان ایرانی در آوردگاه سخت پارالمپیک است. زنی که در سال ۲۰۱۴ میلادی با کسب دو مدال طلا به عنوان بهترین ورزشکار زن در آسیا شناخته شد.
در ریو دو طلا بدست آورد و چندماه قبل در المپیک پاریس طلا گرفت و از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد. بانوی شیرازی هم تحصیل کرده هم اهل خانواده است و مادری می‌کند، کتاب می‌خواند، سفر می‌رود، مدال‌هایش را به موزه شاهچراغ اهدا می‌کند و ارادتمند حضرت رضا(ع) است و آرزو دارد حداقل یک مدالش را به موزه حرم مطهر رضوی اهدا کند. گفت‌وگوی ما با ساره جوانمردی بسیار دلنشین بود، او در یکی از روزهای زمستانی پایتخت متواضعانه به سؤال‌های ما پاسخ داد. این گفت‌وگو پیش روی شماست.
شما در عرصه زندگی ورزشی همیشه در اوج بوده‌اید ۶۰ مدال اتفاقی بدست نمی‌آید، ائمه و امام رضا(ع) به عنوان تنها امام میهمان سرزمین ما چه جایگاهی در زندگی شما دارند؟
در دنیا ورزشکاران ایرانی را با توکل و توسل می‌شناسند. همیشه هنگام فتح قله‌های افتخار و در حین مسابقات این توکل و ارادت خود را نشان داده است. امام رضا (ع) که تاج سر همه هستند. محرم اسرار و رازهای قلب‌های ما هستند نزدیک‌ترین کسی که می‌شود به او توسل و ابراز ارادت کرد و حضورش را در زندگی حس کرد. من عادت دارم قبل از مسابقات به حضورشان مشرف شوم و به ساحتشان عرض ارادت کنم. ایشان همیشه از من و همه عاشقانشان دست‌گیری کرده‌اند، آن‌قدر بزرگ و رئوف هستند که نیازی نیست حتماً در خانه‌شان را بزنی، از راه دور هم متوسل شوی او همیشه جوابگو است. من ارادت ویژه‌ای خدمت امام رضا (ع) دارم و موفقیت‌هایم را مدیون نگاه ویژه هستم.
امام رضا (ع) را به چه صفتی می‌شناسید؟
امام رضا (ع) صفات خیلی زیادی دارند، ولی سخاوت ایشان برای ما زائرانی که گدای در خانه‌شان هستیم، مشهودتر است. تا به حال ندیده‌ام کسی در خانه حضرت را زده باشد و جواب نگرفته باشد. من از کسانی هستم که حضرت بارها و بارها دستم را گرفته و کمک کرده و مرا به آرزوهایم رسانده و الانی که دارم این‌ها را با شما مرور می‌کنم، خودم اشک می‌ریزم چون یادم می‌آید چطور همواره مشمول لطف ایشان بوده‌ام و همیشه دلتنگشان هستم. خیلی شدید. درست است خیلی از مشهد آمدنم نمی‌گذرد ولی همیشه اسمشان یک همهمه در جسم و جانم به وجود می‌آورد که حالم را دگرگون می‌کند.
چقدر اهل سفرید؟
من و خانواده‌ام تقریباً دائم در سفریم. غیر از سفرهای ورزشی که دارم سفرهای خانوادگی و شخصی هم می‌رویم. همیشه علاقه‌مند به دیدار اماکن مذهبی و تاریخی هستم و شکر خدا آخرین سفرم نیز به بهترین نقطه دنیا، خانه خدا بود. در این سفر یکی از آرزوهای دیرینه‌ام یعنی زیارت خانه خدا و دیدن شهر پیامبر(ص) نصیبم شد. امیدوارم این سفر روزی همه کسانی شود که آرزومندش هستند.
آخرین سفرتان به مشهد کی بود و چه خاطره‌ای از آن سفر دارید؟
آخرین سفرم به مشهد؛ همین دی ماه بود که همراه تعدادی از نخبگان کشور مشرف شدیم هرچند سفر کوتاه بود اما پابوسی امام رضا (ع) همیشه حال آدم را خوب می‌کند، درآن سفر خیلی دعا کردم حضرت به‌زودی مرا همراه همسر و فرزندم بطلبند.
خاطره انگیزترین سفرتان به مشهد؟
تا حالا نشده مشهد بیایم و آن سفر برایم خاطره انگیز نباشد، ولی یادم هست سفری را مخصوص آمدم و خواسته‌ای را از آقا امام رضا (ع) داشتم که پشت آن خواسته من دلهره و استرس و نگرانی شدیدی بود. در آن سفر خاطره‌انگیز مشهد، از حضرت خواستم از خداوند بخواهند یک فرزند صالح و سالم به من عطا کند. دوست داشتم این اتفاق که یک تحول بزرگی در زندگی هر آدمی است یعنی مادری را تجربه کنم. دلم می‌خواست این اتفاق زودتر برایم بیفتد. آقا دست رد به سینه من نزدند، دست مرا گرفتند و کمک کردند و الان به لطف آقا دنیای شیرین مادرانگی را تجربه می‌کنم.
در موزه حرم مطهر رضوی مدال‌های ورزشکارانی مثل تختی، حسن یزدانی و خیلی از ورزشکاران دیگر ایرانی است؛ شده به فکر بیفتید شماهم مدالی را تقدیم امام رضا (ع) کنید؟
بله من موزه حرم امام رضا (ع) را دیده‌ام و خیلی هم دوستش دارم، برای من تا الان شرایطش فراهم نشده؛ برای اینکه امانتی را به صاحبش برگردانم، ولی خیلی خوشحال می‌شوم در این مسیر قدم بردارم. از نظر من این مدال‌ها امانت‌هایی در دستان ماست و صاحب اصلی آن‌ها ما نیستیم، بلکه اهل بیت(ع) و مردم هستند. من دو مدالم را در موزه شاهچراغ برادر امام رضا (ع) گذاشته‌ام. در موزه وزارت ورزش هم مدال دارم ولی بودن حداقل مدالی از من در حرم مطهر امام رضا (ع) خیلی برایم ارزشمند است و آرزو دارم این اتفاق برایم بیفتد.
شما در مسابقات پاراآسیایی توکیو با فرزندتان روی سکو رفتید که رهبر معظم انقلاب از این حرکت شما تجلیل کردند و فرمودند: «تشکر می‌کنم از بانویی که با فرزند خود روی سکو رفت و مدالش را گرفت این یک حرکت نمادین به معنای احترام گذاشتن زن به خانواده و نقش مادری است». چطور بین زندگی خانوادگی ودنیای قهرمانی ارتباط برقرار کردید؟
من خانواده و فرزند دارم. واقعاً سخت است یک ورزشکار به‌خصوص خانم همزمان چند نقش ایفا و تعامل و تعادل میان این جنبه‌ها را برقرار کند، من زمانی که مجرد بودم و ورزش قهرمانی را دنبال می‌کردم نیز سعی می‌کردم در کنار تلاش شبانه روزی برای قهرمانی هوای پدر و مادرم را نیز داشته باشم. اما وقتی ازدواج کردم شرایط به کلی متفاوت و مسئولیتم صدچندان شد، اینکه نقش فرزند خوب، همسر خوب و مادر خوب را ایفا کنی در عین حال مسئولیت اجتماعی که نماینده ورزش کشورت هستی را به درستی انجام دهی؛ واقعاً سخت است.
خدارا شکر من تا به امروز تا آنجایی که در توانم بوده از عهده‌اش برآمدم و همواره سعی کرده‌ام همه جنبه‌های زندگی خانوادگی را داشته باشم، اما در ورزش قهرمانی‌ام هم کم و کاستی به‌وجود نیاید. وقتی تصمیم گرفتم فرد سوم را به خانواده اضافه کنم فکر نمی‌کردم این‌قدر سخت باشد اما خدا کمک کرد و تا حد زیادی موفق شدم.
با فرزند یک‌ساله در پاریس هم درخشیدید و طلایی شدید...
مسابقات پارالمپیک پاریس خیلی برایم سخت بود از قبلش خیلی در تلاطم بودم آن هم با بچه‌ای که یک‌سال بیشتر نداشت و قبلش به سختی می‌توانستم تمرین کنم.
کلاً دوران سخت و توأم با استرس بود و بیشترین اشک‌های زندگی‌ام را در آن چندماه پیش از المپیک پاریس ریختم؛ معلق بین زمین و آسمان بودم که اصلاً می‌توانم بروم یانه. به‌کلی شرایط خوب و نرمال نبود با همه این‌ها خانواده و همسرم خیلی کمک کردند. باید بگویم من موفقیت پاریس را مدیون خواهرم و همسرم هستم که مسئولیت بچه را پذیرفتند و من توانستم بروم.
الحمدلله خدا کمک کرد با دعای خیر مردم، تمام تلخی‌ها شیرین شد و من توانستم دل هموطنانم را شاد کنم.
و در پاریس از دنیای قهرمانی خداحافظی کردید...
سخت بود؛ وقتی سرود ملی کشورمان پخش می‌شد، حس کردم این آخرین بار است و چقدر دلم برای این لحظه تنگ می‌شود.
اهل شیراز هستید، شهر برادر امام رضا (ع)، از این ارادت هم برایمان بگویید...
اصلاً شیراز است و حضرت شاهچراغ(ع). خیلی‌ها با شنیدن اسم شیراز یاد حافظ و سعدی و تخت جمشید می‌افتند ولی ما شیرازی‌ها اول یاد شاهچراغ(ع) می‌افتیم. ایشان مأمن و پناهگاه ما شیرازی‌ها و یک گنج معنوی بزرگی هستند که ما را یاد امام رضا(ع) می‌اندازند.
بودن ایشان بزرگ‌ترین نعمت برای شیراز است. دو مدالم در موزه حضرت شاهچراغ(ع) است. افتخار می‌کنم خادم افتخاری حرم شاهچراغ هستم. نمی‌توانم خیلی خدمتشان عرض ارادت کنم؛ چون به‌هرحال الان ساکن تهرانم، ولی سعی می‌کنم هر وقت به شیراز سفر می‌کنم، اول پابوس آقا بروم.
خبرنگار: صدیقه رضوانی‌نیا
در ریو دو طلا بدست آورد و چندماه قبل در المپیک پاریس طلا گرفت و از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد. بانوی شیرازی هم تحصیل کرده هم اهل خانواده است و مادری می‌کند، کتاب می‌خواند، سفر می‌رود، مدال‌هایش را به موزه شاهچراغ اهدا می‌کند و ارادتمند حضرت رضا(ع) است و آرزو دارد حداقل یک مدالش را به موزه حرم مطهر رضوی اهدا کند. گفت‌وگوی ما با ساره جوانمردی بسیار دلنشین بود، او در یکی از روزهای زمستانی پایتخت متواضعانه به سؤال‌های ما پاسخ داد. این گفت‌وگو پیش روی شماست.
شما در عرصه زندگی ورزشی همیشه در اوج بوده‌اید ۶۰ مدال اتفاقی بدست نمی‌آید، ائمه و امام رضا(ع) به عنوان تنها امام میهمان سرزمین ما چه جایگاهی در زندگی شما دارند؟
در دنیا ورزشکاران ایرانی را با توکل و توسل می‌شناسند. همیشه هنگام فتح قله‌های افتخار و در حین مسابقات این توکل و ارادت خود را نشان داده است. امام رضا (ع) که تاج سر همه هستند. محرم اسرار و رازهای قلب‌های ما هستند نزدیک‌ترین کسی که می‌شود به او توسل و ابراز ارادت کرد و حضورش را در زندگی حس کرد. من عادت دارم قبل از مسابقات به حضورشان مشرف شوم و به ساحتشان عرض ارادت کنم. ایشان همیشه از من و همه عاشقانشان دست‌گیری کرده‌اند، آن‌قدر بزرگ و رئوف هستند که نیازی نیست حتماً در خانه‌شان را بزنی، از راه دور هم متوسل شوی او همیشه جوابگو است. من ارادت ویژه‌ای خدمت امام رضا (ع) دارم و موفقیت‌هایم را مدیون نگاه ویژه هستم.
امام رضا (ع) را به چه صفتی می‌شناسید؟
امام رضا (ع) صفات خیلی زیادی دارند، ولی سخاوت ایشان برای ما زائرانی که گدای در خانه‌شان هستیم، مشهودتر است. تا به حال ندیده‌ام کسی در خانه حضرت را زده باشد و جواب نگرفته باشد. من از کسانی هستم که حضرت بارها و بارها دستم را گرفته و کمک کرده و مرا به آرزوهایم رسانده و الانی که دارم این‌ها را با شما مرور می‌کنم، خودم اشک می‌ریزم چون یادم می‌آید چطور همواره مشمول لطف ایشان بوده‌ام و همیشه دلتنگشان هستم. خیلی شدید. درست است خیلی از مشهد آمدنم نمی‌گذرد ولی همیشه اسمشان یک همهمه در جسم و جانم به وجود می‌آورد که حالم را دگرگون می‌کند.
چقدر اهل سفرید؟
من و خانواده‌ام تقریباً دائم در سفریم. غیر از سفرهای ورزشی که دارم سفرهای خانوادگی و شخصی هم می‌رویم. همیشه علاقه‌مند به دیدار اماکن مذهبی و تاریخی هستم و شکر خدا آخرین سفرم نیز به بهترین نقطه دنیا، خانه خدا بود. در این سفر یکی از آرزوهای دیرینه‌ام یعنی زیارت خانه خدا و دیدن شهر پیامبر(ص) نصیبم شد. امیدوارم این سفر روزی همه کسانی شود که آرزومندش هستند.
آخرین سفرتان به مشهد کی بود و چه خاطره‌ای از آن سفر دارید؟
آخرین سفرم به مشهد؛ همین دی ماه بود که همراه تعدادی از نخبگان کشور مشرف شدیم هرچند سفر کوتاه بود اما پابوسی امام رضا (ع) همیشه حال آدم را خوب می‌کند، درآن سفر خیلی دعا کردم حضرت به‌زودی مرا همراه همسر و فرزندم بطلبند.
خاطره انگیزترین سفرتان به مشهد؟
تا حالا نشده مشهد بیایم و آن سفر برایم خاطره انگیز نباشد، ولی یادم هست سفری را مخصوص آمدم و خواسته‌ای را از آقا امام رضا (ع) داشتم که پشت آن خواسته من دلهره و استرس و نگرانی شدیدی بود. در آن سفر خاطره‌انگیز مشهد، از حضرت خواستم از خداوند بخواهند یک فرزند صالح و سالم به من عطا کند. دوست داشتم این اتفاق که یک تحول بزرگی در زندگی هر آدمی است یعنی مادری را تجربه کنم. دلم می‌خواست این اتفاق زودتر برایم بیفتد. آقا دست رد به سینه من نزدند، دست مرا گرفتند و کمک کردند و الان به لطف آقا دنیای شیرین مادرانگی را تجربه می‌کنم.
در موزه حرم مطهر رضوی مدال‌های ورزشکارانی مثل تختی، حسن یزدانی و خیلی از ورزشکاران دیگر ایرانی است؛ شده به فکر بیفتید شماهم مدالی را تقدیم امام رضا (ع) کنید؟
بله من موزه حرم امام رضا (ع) را دیده‌ام و خیلی هم دوستش دارم، برای من تا الان شرایطش فراهم نشده؛ برای اینکه امانتی را به صاحبش برگردانم، ولی خیلی خوشحال می‌شوم در این مسیر قدم بردارم. از نظر من این مدال‌ها امانت‌هایی در دستان ماست و صاحب اصلی آن‌ها ما نیستیم، بلکه اهل بیت(ع) و مردم هستند. من دو مدالم را در موزه شاهچراغ برادر امام رضا (ع) گذاشته‌ام. در موزه وزارت ورزش هم مدال دارم ولی بودن حداقل مدالی از من در حرم مطهر امام رضا (ع) خیلی برایم ارزشمند است و آرزو دارم این اتفاق برایم بیفتد.
شما در مسابقات پاراآسیایی توکیو با فرزندتان روی سکو رفتید که رهبر معظم انقلاب از این حرکت شما تجلیل کردند و فرمودند: «تشکر می‌کنم از بانویی که با فرزند خود روی سکو رفت و مدالش را گرفت این یک حرکت نمادین به معنای احترام گذاشتن زن به خانواده و نقش مادری است». چطور بین زندگی خانوادگی ودنیای قهرمانی ارتباط برقرار کردید؟
من خانواده و فرزند دارم. واقعاً سخت است یک ورزشکار به‌خصوص خانم همزمان چند نقش ایفا و تعامل و تعادل میان این جنبه‌ها را برقرار کند، من زمانی که مجرد بودم و ورزش قهرمانی را دنبال می‌کردم نیز سعی می‌کردم در کنار تلاش شبانه روزی برای قهرمانی هوای پدر و مادرم را نیز داشته باشم. اما وقتی ازدواج کردم شرایط به کلی متفاوت و مسئولیتم صدچندان شد، اینکه نقش فرزند خوب، همسر خوب و مادر خوب را ایفا کنی در عین حال مسئولیت اجتماعی که نماینده ورزش کشورت هستی را به درستی انجام دهی؛ واقعاً سخت است.
خدارا شکر من تا به امروز تا آنجایی که در توانم بوده از عهده‌اش برآمدم و همواره سعی کرده‌ام همه جنبه‌های زندگی خانوادگی را داشته باشم، اما در ورزش قهرمانی‌ام هم کم و کاستی به‌وجود نیاید. وقتی تصمیم گرفتم فرد سوم را به خانواده اضافه کنم فکر نمی‌کردم این‌قدر سخت باشد اما خدا کمک کرد و تا حد زیادی موفق شدم.
با فرزند یک‌ساله در پاریس هم درخشیدید و طلایی شدید...
مسابقات پارالمپیک پاریس خیلی برایم سخت بود از قبلش خیلی در تلاطم بودم آن هم با بچه‌ای که یک‌سال بیشتر نداشت و قبلش به سختی می‌توانستم تمرین کنم.
کلاً دوران سخت و توأم با استرس بود و بیشترین اشک‌های زندگی‌ام را در آن چندماه پیش از المپیک پاریس ریختم؛ معلق بین زمین و آسمان بودم که اصلاً می‌توانم بروم یانه. به‌کلی شرایط خوب و نرمال نبود با همه این‌ها خانواده و همسرم خیلی کمک کردند. باید بگویم من موفقیت پاریس را مدیون خواهرم و همسرم هستم که مسئولیت بچه را پذیرفتند و من توانستم بروم.
الحمدلله خدا کمک کرد با دعای خیر مردم، تمام تلخی‌ها شیرین شد و من توانستم دل هموطنانم را شاد کنم.
و در پاریس از دنیای قهرمانی خداحافظی کردید...
سخت بود؛ وقتی سرود ملی کشورمان پخش می‌شد، حس کردم این آخرین بار است و چقدر دلم برای این لحظه تنگ می‌شود.
اهل شیراز هستید، شهر برادر امام رضا (ع)، از این ارادت هم برایمان بگویید...
اصلاً شیراز است و حضرت شاهچراغ(ع). خیلی‌ها با شنیدن اسم شیراز یاد حافظ و سعدی و تخت جمشید می‌افتند ولی ما شیرازی‌ها اول یاد شاهچراغ(ع) می‌افتیم. ایشان مأمن و پناهگاه ما شیرازی‌ها و یک گنج معنوی بزرگی هستند که ما را یاد امام رضا(ع) می‌اندازند.
بودن ایشان بزرگ‌ترین نعمت برای شیراز است. دو مدالم در موزه حضرت شاهچراغ(ع) است. افتخار می‌کنم خادم افتخاری حرم شاهچراغ هستم. نمی‌توانم خیلی خدمتشان عرض ارادت کنم؛ چون به‌هرحال الان ساکن تهرانم، ولی سعی می‌کنم هر وقت به شیراز سفر می‌کنم، اول پابوس آقا بروم.
خبرنگار: صدیقه رضوانی‌نیا