برگزاری مجامع انتخاباتی از جمله مهم‌ترین چالش‌های ورزش ایران است و حواشی انتخابات وقتی به اوج می‌رسد که پای فوتبال وسط باشد. در مدت زمان باقی مانده تا مجمع ۱۱ اسفندماه نامزد‌های ردصلاحیت شده تلاش می‌کنند از هر طریق ممکن شرایط‌شان را برای بازگشت به کارزار انتخاباتی هموار کنند. شکایت به فیفا تنها کورسوی امیدی است که به آن دلخوش هستند. منتها هنوز این سؤال مطرح است که پناه بردن نامزد‌های فدراسیون فوتبال ایران به فیفا و کمک گرفتن از یک نهاد بین‌المللی خارجی خوب است یا بد؟ اگر خوب است چرا بعضاً برخی برای به سرانجام نرسیدن شکایت‌ها، انگ خیانت و وطن‌فروشی به نامزدها زده و می‌زنند، ولی وقتی پای خودشان در میان باشد از همین حربه استفاده می‌کنند و تبعات مختلف آن برای فوتبال و کشورمان نیز کوچک‌ترین اهمیتی برایشان ندارد. 
انتخابات پیش‌رو قطعاً اولین باری نیست که برخی نامزد‌ها صلاحیت‌شان تأیید نشده و آخرین‌بار هم نخواهد بود. حساسیت فدراسیون جهانی روی انتخابات فدراسیون‌های کشور‌های مختلف باعث شده افراد مختلف برای به کرسی نشاندن خواسته‌های خود از این حساسیت به‌عنوان چماق بهره بگیرند. این سوءاستفاده فقط مختص این دوره نیست و هر کسی هر وقت کم می‌آورد و زورش به دست‌های پشت پرده نمی‌رسد، فوراً به فیفا متوسل می‌شود. این‌بار هم دو نامزدی که از حضور در انتخابات منع شده‌اند در روز‌های اخیر هر تلاشی کرده، اما به در بسته خورده‌اند و فقط مانده شکایت به فیفا. آنها صراحتاً بر موضع خود پافشاری می‌کنند و برای اعتراض به خارج مصمم هستند. 
با توجه به قوانین بین‌المللی، این حق برای معترضان در نظر گرفته شده و هر نامزدی که شکایت دارد، می‌تواند از طریق فیفا پیگیر درخواستش شود. در نتیجه این حق قانونی را نمی‌توان زیر سؤال برد، اما اینکه چه کسانی، به چه علتی و در چه برهه‌ای از آن استفاده کند، محل اختلاف است. همین افرادی که امروز تهدید به شکایت بین‌المللی کرده‌اند، روزگاری خود رئیس فدراسیون و مسئول برگزاری انتخابات بوده‌اند. خاطرمان هست که در گذشته هرکسی حرف از فیفا و شکایت به این نهاد می‌زد، فوری برچسب خیانت و به خطر انداختن منافع ملی به آنها می‌چسباندند، ولی حالا که پای خودشان وسط آمده و برنامه‌هایشان به‌هم خورده، گویا دیگر نگرانی از بابت این مسائل ندارند. موضوع انتخابات فدراسیون مسئله‌ای داخلی است که فدراسیون جهانی نیز روی آن نظارت دارد، اما اگر همین انتخابات پشت پرده نداشت و لابی‌ها تکلیف رئیس جدید را مشخص نمی‌کردند، قطعاً نیازی به تهدید هم نبود. اگر روند تأیید صلاحیت‌ها، برگزاری انتخابات و پروسه تبلیغات نامزد‌ها واضح و شفاف بود، مطمئن باشید کسی از فیفا نمی‌ترسید و نگران راپورت‌های داخلی نمی‌شد. متأسفانه وضعیت به‌قدری بغرنج و پیچیده است که هر ادعایی می‌تواند درست باشد و فیفا هم به هر خبری واکنش نشان می‌دهد، آنقدر که نقش لابی‌ها و تصمیمات پشت‌پرده در مجامع انتخاباتی فدراسیون فوتبال پررنگ است و احتمال هر توافقی بین بسیاری از صاحبان رأی وجود دارد که حتی حضور چند نامزد برای پست ریاست هم نمی‌تواند توجیهی برای رقابتی بودن فضای انتخابات باشد. 
این واقعیت‌ها را نمی‌توان انکار کرد و نه تنها ما، بلکه خارجی‌ها نیز می‌توانند از هم‌اکنون پیروز مجمع آتی را پیش‌بینی کنند. تمام حرف ما عدم شفاف‌سازی و ابهامات متعددی است که باعث نگرانی می‌شود و این احتمال وجود دارد با ارسال گزارش‌هایی به خارج، فیفا دوباره شمشیرش را برای ما از رو ببندد. برگزاری صحیح، شفاف و قانونمند مجامع انتخاباتی، خواسته بزرگی نیست و در واقع این حق ورزش ایران به گردن مسئولان و مدیران امر است.‌ای کاش مسئولان آنقدر قانونمند و حرفه‌ای عمل می‌کردند که نیازی به شکایت به نهاد‌های بین‌المللی یا سوءاستفاده از این حق به ذهن کسی خطور نکند.