ورزش‌مدیا: موضوع این نیست که امید عالیشاه در صحنه اخراجش از زمین برابر سپاهان چقدر مقصر بود یا نبود، اصلا می‌توانست کار دیگری انجام بدهد یا نه. اینها فرع هستند. نکته اصلی و مهم‌تر، این است که بازیکنان پرسپولیس مدت‌هاست به سهل‌انگاری عادت کرده‌اند. شمار مسابقات مهمی که سرخپوشان در آنها کارت قرمز می‌گیرند، کم‌کم از حساب خارج شده. تا یک جایی می‌شود با عبارت «حماسه ده نفره» و چیزهایی از این دست سرخوش شد و کری‌های جذاب خواند، اما حقیقت آن است که در این سطح از حساسیت، نمی‌توان دایما با تعداد بازیکن کمتر به رقابت ادامه داد.
پرسپولیس در هر دو بازی لیگی و حذفی با سپاهان در خانه حریف پتانسیل کسب برتری را داشت، اما دو کارت قرمز غیرمنتظره در میانه میدان، کمر این تیم را شکست. فقط هم همین نیست. در این مدت رفتارهای غیرمسوولانه زیادی از برخی بازیکنان دیده شده؛ توپ‌های ساده‌های که لو می‌روند و سخاوتمندانه به رقبا فرصت گلزنی می‌دهند یا نفراتی که مثل آب خوردن در یارگیری رها می‌شوند. برای پرسپولیس از نان شب واجب‌تر است که این شرایط سر و سامانی پیدا کند و کارتال نشان می‌دهد چنین قصدی دارد. او پیش از همه از کاپیتان شروع کرده و این کمک می‌کند زودتر از هر زمان دیگری، گوشی دست بقیه هم بیاید.
امید عالیشاه بازیکن محبوبی نزد هواداران است. سرش را برای این تیم جلوی توپ گذاشته و حتی واکنش او به مصاحبه تند کارتال هم حرفه‌ای و بالغانه بود. با این حال برخی هواداران عجول و مخصوصا یکی، دو پیشکسوت تشنه توجه، باید اجازه بدهند سرمربی کارش را بکند. برای این کادرفنی هزینه شده و باید شرایطی را فراهم کرد که بهترین استفاده از آن به عمل بیاید. برای قضاوت فنی در مورد کارتال بسیار زود است، اما فعلا او نشان داده برای «کار» به ایران آمده و با سرعتی مثال‌زدنی در حال ورود به جزییات و کسب تسلط بر رختکن است. یک بار به برانکو اجازه داده شد در اولین ماه‌های کارش از ستاره‌ای با اسم و رسم پیام صادقیان بگذرد؛ آیا آخر آن داستان برای پرسپولیس بد بود؟ با گاریدو به جرم سوابق ناموفق اخیرش آن همراهی لازم صورت نگرفت و همه با هم ضرر کردند؛ این یکی که دیگر با فنرباغچه نودونه امتیاز آورده و در کارنامه‌اش کشیدن گوش مسوت اوزیل هم به چشم می‌خورد. پس بگذارید تیمش را بسازد!