نادیده‌گرفته شده‌ترین و شاید هم دست‌کم گرفته‌شده‌ترین فیلم جشنواره بی‌شک فیلم «خدای جنگ» است- که به خصوص در رشته‌های اصلی نادیده گرفته شده‌است. ندا الماسیان طهرانی عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران یادداشتی درباره این فیلم نوشته است که با هم می‌خوانیم:
«ایران به دلیل تحریم، هیچ موشکی ندارد که به سوی عراق پرتاب کند. این در حالی است که هر روز نقاط مختلف کشور از سوی صدام موشکباران می شود. گروهی از لیبی به فرماندهی سرهنگ سلمان به همراه چند قطعه موشک می‌آیند تا به عراق موشک بزنند؛ اما ابراهیم و هم‌رزمانش متوجه اتفاقاتی می‌شوند و تلاش می کنند خودشان موشک بسازند». این خلاصه داستان فیلم «خدای جنگ» است که روایتی حساس از یک اتفاق تاریخی و مهم معاصر را در جنگ ایران و عراق با محوریت شهیدحسن طهرانی‌مقدم (پدر موشکی ایران) به تصویر کشیده است.
سومین ساخته حسین دارابی باز هم یکی از موضوعات و مضامین مرتبط با توان علمی و داخلی ایرانیان را در برهه‌ای سخت به تصویر می‌کشد. با این حال هرقدر پایان ساخته قبلی این کارگردان تلخ بود، در فیلم «خدای جنگ» پایانی شیرین و امیدبخش موج می‌زند. البته این‌که روایت فیلم تا چه حدی منطبق بر واقعیت است و چه میزان ساختگی؛ به جای خود؛ اما ضعفی که در فیلمنامه «خدای جنگ» وجود دارد چند پاره بودن آن در حوزه روایت است. مانند بخش‌هایی از داستان که به زندگی شخصی ابراهیم و ارتباطاتش با پدر همسرش می‌پردازد و شرط عجیبی که استاد برای ساختن آلیاژ می‌گذارد...
در بخش دیگری از داستان هم وارد یک فضای اکشن و پلیسی می‌شویم- که همان ماجرای سرقت لوازم از محل اقامت مستشاران لیبیایی است. بخش سوم و اصلی داستان نیز مسائل و مشکلات پرتاب موشک به سمت عراق و درگیری‌های آدم‌های قصه و تلاش آن‌ها برای ساخت موشک را نمایش می‌دهد- که به نظر می‌رسد نویسنده فیلمنامه اگر بر همان موضوع اصلی یعنی کشمکش ساخت و پرتاب موشک و بومی‌سازی آن متمرکز می‌شد و از فضای اکشن و ملودرام خانوادگی فاصله می‌گرفت، بافت منسجم‌تری به دست می‌آورد. اما در شکل فعلی فیلمنامه بی‌رمق است و حتی در بخش‌های پرتعلیق مانند لحظه شلیک موشک اول و دوم نیز مخاطب را همراه نمی‌کند.
با این حال دارابی در مجموع در انتخاب موضوع و مضمون اثرش موفق و قابل تحسین عمل کرده و دغدغه‌مندی خود را نسبت به موضوعاتی که سینمای ایران تاکنون نسبت به آن‌ها غفلت داشته، نشان داده است.