داریوش کاردان بازیگر فیلم خدای جنگ در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی ایسکانیوز در پاسخ به این سوال که آیا به دلیل گیشه است که موضوعات اجتماعی جنگ کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد، گفت: ما نباید فقط برای فروش گیشه فیلم بسازیم. اگر قرار بود فقط به سود و درآمد فکر کنیم نباید سراغ سینما برویم. کار سینما فقط سودآوری نیست، رسالت هم دارد.

وی افزود: کل سینمای ما تبدیل به فیلم‌هایی شده که در آن آدم‌ها می‌رقصند. به این دست فیلم‌ها بها داده شده و از آنها حمایت می‌شود. در مقابل ملتی که مدام تحت فشارهای اقتصادی و اجتماعی قرار دارد، ترجیح می‌دهد که دو ساعت از وقتش را در سینما بخندد. وقتی همه حمایت‌ها معطوف به این دست فیلم‌ها باشد، سایر فیلم‌ها غافل می‌شویم.

کاردان توضیح داد: من دوست دارم فیلمی ساخته شود تا نشان دهد که یک زن بعد از شهادت شوهرش چگونه سه فرزند خود را بزرگ می‌کند.

وی ادامه داد: بالا رفتن هیچ موشکی غرورآفرین نیست، چون وقتی پایین می‌آید خانواده‌های بسیاری را نابود می‌کند. کاش هیچ جنگی صورت نگیرد اما وقتی جنگ می‌شود مثل کاراکترم در فیلم برای کشورم خدمت می‌کنم و شکست دادن دشمن غرورآفرین است.

کاردان در پاسخ به این سوال که چقدر از فیلم‌های حوزه دفاع مقدس به واقعیت آن دوران شبیه هستند، عنوان کرد: یکی از مشکل این فیلم‌ها این است که شمولیت آنها کامل نیست. تا به حال در هیچ فیلمی شهید کامبیز و بیژن ندیده‌ایم.

وی ادامه داد: ندیده‌ایم که یک ارمنی شهید شود اما ما این چیزها را آن دوران به چشم دیده‌ایم. همه رزمنده‌ها دعای کامل نمی‌خواندند حتی دور هم گل یا پوچ بازی می‌کردند و صبح فردا شهید می‌شدند.

کاردان اضافه کرد: همیشه دوست داشتیم در فیلم‌ها رزمنده‌ها را سید و حاجی خطاب کنیم و شاید فیلمسازان برای گرفتن مجوز ترجیح می‌دهند که از این اسامی استفاده کنند اما من به عنوان یک مخاطب اگر فرزندم شهید شده بود و نامش بیژن بود، دوست داشتم که در فیلم‌ها از او هم بشنوم. ما در روایت از جنگ افراط یا تفریط داریم اما تعادل زیباست.

انتهای پیام/