به گزارش ایسنا، شبکه خبری راشاتودی در گزارشی می‌نویسد: اما پیش از آنکه به مساله این آژانس بپردازیم، بهتر است به این مساله پرداخته شود که این اولین افشاگری شرم آور در رابطه با تلاش مخرب غرب برای استفاده از اوکراین به منظور تخریب روسیه نیست. به عنوان مثال، کسانی که مطلع بودند، می‌دانستند که اگر غرب و کی‌یف عمدا توافقنامه ۲۰۱۵ موسوم به مینسک-۲ را خراب نمی‌کردند که یک طرح کوتاه اما قابل اجرا برای پایان دادن به یک درگیری نسبتا کوچک بود، می‌توانست از بروز یک جنگ با این مقیاس بزرگ جلوگیری کند.

همینطور مذاکرات بهار ۲۰۲۲ در بلاروس و استانبول نیز می‌توانست به این جنگ در همان مراحل اولیه پایان دهد. کی‌یف شوکه شده از واقعیت افزایش درگیری‌ها، آماده بود تا این جنگ را پایان دهد. شرایط پیشنهادی از سوی روسیه و سازش برای پایان درگیری در جریان آن مذاکرات مطرح شد و می‌توانست توافق خوبی برای اوکراین باشد همانطور که یکی از مذاکره کنندگان کلیدی اوکراینی نیز چنین مساله‌ای را تایید کرده است.

اما غرب جنگ بیشتر را انتخاب کرد و ولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین نیز چنین نظریه‌ای را دنبال کرد.

سرانجام، عدم صداقت مستمر و مضحک غرب در مورد حملات به خط لوله گازی نورد استریم که مهمترین حادثه اکوتروریستی در تاریخ اروپا و یک اقدام جنگی تقریبا پنهان در میان متحدان ناتو تلقی می‌شود، دیگر سرگرم‌کننده نیست. آنچه از این فریب بزرگ باقی مانده است به نوعی به آزمون هوش معکوس تبدیل شده که افراد کندذهن را از کسانی که منطقی می‌اندیشند، متمایز می‌کند.

و حالا اینجا مساله آژانس توسعه بین‌الملل و اوکراین را داریم. خلاصه مطلب این است که هواخواهان ترامپ اکنون در حال پاکسازی و احتمالا بازسازی این آژانس هستند. در این باره نباید خوش بین بود. با وجود سر و صدای بیش از حد و اظهارنظرات متعدد از سوی ترامپ و ایلان ماسک درباره این آژانس مبنی بر اینکه این آژانس آمریکایی یک نهاد مجرم است که توسط گروهی از افراطیون دیوانه اداره می‌شود، کمک واشنگتن به اوکراین متوقف نشده بلکه تغییر رویه داده است.

ترامپ

البته این اظهارنظرها از سوی رئیس جمهور آمریکا و ماسک بی دلیل نبوده و باعث شده تا یکسری اقدامات مخرب این آژانس افشا شود. اما به این معنا نیست که قبلا غافل بودیم که این «کمک‌های بشردوستانه» و «آژانس توسعه» که در سال ۱۹۶۱ در جریان تلاش جان اف. کندی برای تشدید مبارزه ایالات متحده علیه استعمارزدایی واقعی در جنوب جهانی تاسیس شد، به طور مداوم به عنوان نمایی برای عملیات‌های اطلاعاتی، به‌ویژه عملیات‌های براندازی و با هدف «تغییرات گسترده رژیم» و انقلاب‌های رنگی عمل کرده است.

در این میان، همیشه یکسری از مدافعان راستین این آژانس اذعان کرده‌اند که حقیقت این است که این آژانس ابزاری استراتژیک در پوشش ژئوپلیتیکی بوده است. حتی فرمان اجرایی ریاست‌ جمهوری که به ‌طور کلی آغازگر حرکت دولت ترامپ علیه کمک‌های خارجی بود، اکنون اذعان دارد که این کمک‌ها «در خدمت بی‌ثبات کردن صلح جهانی از طریق ترویج ایده‌هایی در کشورهای خارجی است که مستقیما روابط هماهنگ و باثبات داخلی و بین کشورها را معکوس می‌کند.

به هر حال، پیش از آنکه ناامید شویم، باید به این نکته اشاره کنیم که این آژانس یک بودجه سالانه بین ۳۰ تا ۴۰ میلیارد دلار و ۱۰ هزار کارمند از جمله ۶۰۰۰ نفر خارج از آمریکا دارد. در سال مالی ۲۰۲۳، این آژانس در ۱۳۰ کشور فعال بود و فعالیت‌هایش شامل کمک رسانی غذایی، سرویس‌های درمانی و بهداشتی و امدادرسانی در کشورهایی مانند افغانستان، بنگلادش، پاکستان، سودان و یمن بود.

با وجود تمامی انتقادها به این آژانس، همچنین بیایید از کارکنان آن و دریافت کنندگان کمک اعم از آمریکایی یا غیر آمریکایی قدردانی کنیم که واقعا کمک‌های ارزشمندی را از روی حسن نیت خالصانه، اغلب در موقعیت‌های چالش برانگیز و خطرناک انجام داده‌اند. در دنیای واقعی، بسیاری باید با شر توافق کنند؛ این تقصیر آنها نیست که سازمانشان اغلب به عنوان جبهه‌ای برای دستکاری سیاسی و تضعیف تلاش‌ها عمل کرده است. طنز تلخی است که کسانی که واقعا از جنبه‌های مفید حمایت این آژانس بهره بردند و همچنین کسانی که آن را ارائه کردند، اکنون در کنار کسانی که کل عملیات را با تاکتیک‌های خرابکارانه، بدخواهانه و ناشیانه خود لکه‌دار کردند، با عواقبی روبرو هستند. به عنوان مثال، سامانتا پاور آخرین رئیس این آژانس در دولت بایدن احتمالا به آرامی در یک اندیشکده مناسب یا یک دانشگاه تزار اول، یک نقش مشاوره‌ای یا یک موقعیت در خور شأن در رسانه‌ها مشغول به کار می‌شود.

آژانس توسعه بین‌الملل

یکی از موارد شاخصی که نشان می‌دهد این آژانس چقدر فاسد است، این است که دریافت کننده اصلی کمک‌های آژانس توسعه بین‌الملل در همین اواخر اوکراین بوده است؛ در سال ۲۰۲۳، به عنوان مثال به اتیوپی فقط ۱.۷ میلیارد دلار اختصاص داده شد که کمتر از یک دهم مبلغ ۱۶ میلیارد دلاری به اوکراین بود. برای همین، این موضوع سوالاتی را در مورد اولویت بندی واقعی کمک برای کسانی که بیشترین نیاز را دارند ایجاد کرده است.

این مساله نشان داد که آژانس به عنوان کانال دیگری از انتقال مبالغ هنگفت پول به دولت «همیشه درخواست کننده زلنسکی» عمل می‌کند.

این همان مساله‌ای است که درباره جنگ اوکراین فاش شده است؛ مشخص شد که این آژانس به صورت فعالانه و سیستماتیک به از بین بردن هرگونه امیدواری برای صلح کمک کرده است. اول اینکه مشخص شد تمامی رسانه‌های اوکراینی یعنی ۹۰ درصد از سازمان‌های خبری این کشور به کمک‌های مالی این آژانس وابسته هستند. همچنان است که «اولگا رودنکو» سردبیر روزنامه کی‌یف ایندیپندنت نگران است که توقف دسترسی به کمک‌های آژانس توسعه بین‌الملل آمریکا به همان اندازه به روزنامه‌نگاری مستقل اوکراینی آسیب رسانده که همه‌گیری کرونا و شروع جنگ تمام عیار روسیه این ضرر را ایجاد کرده است.

از همه مهمتر، موسسه «بررسی روزنامه‌نگاری کلمبیا» همین اواخر در مقاله‌ای نوشت که از دست دادن کمک‌های آژانس تهدیدی علیه استقلال جهانی روزنامه نگاری است. جای تعجب نیست که خود این آژانس مدعی است که دولت واشنگتن اکنون بزرگترین کمک کننده به توسعه جهانی رسانه‌ای مستقل است.

مطرح شدن بحث «استقلال» خود مایه گمانه‌زنی است؛ روزنامه نگاری که به طور کامل متکی به بودجه سازمانی است که به عنوان جبهه منافع خارجی قدرتمندترین و متجاوزترین کشور جهان عمل می‌کند، با هیچ تعریفی نمی‌توان مستقل تلقی کرد.

در عمل، اوکراین یک توهم دقیق از این مساله است که چطور استقلال فرا مرزی رسانه‌ای می‌تواند به این راحتی به یک فاجعه ختم شود؛ هرکسی که به قدر کافی اوکراینی‌ها را بشناسد می‌تواند بفهمد که آنها چطور آدم‌هایی هستند. آنچه آنها در دهکده‌های غیرواقعی موسوم به «پوتمکین» می‌یابند، فراتر از انتظاراتشان است. در واقعیت، مردم اوکراین به واسطه پیام‌های «شِبه‌میهن پرستانه» دولت دستکاری شده است و اینکه آیا خدمت کردن در جنگی نیابتی به عنوان گوشت دم توپ برای غرب ارزشش را دارد یا نه.

راه دومی که آژانس توسعه بین‌الملل به این جنگ مخرب کمک کرد، حتی شدیدتر و مستقیم‌تر بود؛ البته اکنون تقریبا فراموش شده اما زمانی که ولودیمیر زلنسکی، رئیس جمهور اوکراین در انتخابات سال ۲۰۱۹ پیروز شد، یک تعهد روشن و معقول او این بود که صلح را از طریق مذاکره دنبال کند.

ترامپ و زلنسکی

در آن زمان، آن وعده یک فاکتور مهم در پیروزی زلنسکی در انتخابات به شمار می‌رفت. حتی وقتی که در راس کار قرار گرفت تلاش کرد تا برای مدتی کوتاه هم بر سر وعده خود باقی بماند اما بعد چند سال، پیش از جنگ فوریه ۲۰۲۲، ۱۸۰ درجه تغییر رویه داد و به فردی سازش ناپذیر، ملی‌گرایی کوته نظر و به ابزاری در دست آمریکا بدل شد. احتمال این هم وجود دارد که خیلی زود مانند ابزاری که از رده خارج می‌شود، کنار گذاشته شود. اما خرابی و ویرانی که او در اوکراین باقی گذاشته، بسیار عظیم است.

بسیاری از ناظران مدت‌هاست که از چرخش وحشتناک و تغییر رویه زلنسکی گیج شده‌اند. آیا این ترس از یک فرد راست افراطی قدرتمند و متجاوز اوکراینی است؟ آیا این یک نمایشنامه اشتباه برای محبوبیت بیشتر بود؟ برای پول بود؟ از فشار غرب بود؟ ما هنوز کل داستان را نمی‌دانیم، اما یک چیز مهم جدید را می‌دانیم؛ موج مقاومت به اصطلاح مردمی از سطوح پایین و توسط جامعه مدنی در برابر تلاش‌های اولیه زلنسکی برای صلح، واقعی نبود. بلکه این مقاومت، حمایت قابل توجهی از سوی نهادهای غربی از جمله آژانس توسعه بین‌الملل دریافت می‌کرد.

این آژانس نقش مهمی در حمایت از یک «بیانیه مشترک» ایفا کرد که تهدیدی یکپارچه برای زلنسکی در مدت کوتاهی پس از روی کار آمدن وی در سال ۲۰۱۹ بود. اگرچه به نظر می‌رسید که این کار ۷۰ سازمان غیردولتی اوکراینی باشد، اما در واقع یک حمله مهم به دموکراسی و حاکمیت قانون بود. هدف اصلی آن محدود کردن غیرقانونی رئیس جمهور تازه منتخب با اعمال به اصطلاح «خطوط قرمز» و به ویژه تضعیف خواسته‌های بسیاری از رای دهندگانی بود که به دنبال صلح واقعی بودند. البته این بدان معنا نیست که زلنسکی بی تقصیر است. بلکه مسئولیت او این بود که در برابر چنین تاکتیک‌های فشار آشکار و حامیان خارجی آنها مقاومت کند و از رای دهندگان و کل ملت دفاع کند. ناکامی او در انجام این کار برعهده خود اوست و تا ابد به همین شکل باقی خواهد ماند.

این سازمان‌های غیردولتی هم توسط آژانس توسعه بین‌الملل و هم سازمان «بنیاد ملی برای دموکراسی» یکی دیگر از جبهه‌های براندازی دولت‌ها در آمریکا، سفارتخانه‌های این کشور و ناتو حمایت می‌شوند. همینطور به اصطلاح «دیاسپورای اوکراینی» (یعنی سازمان‌های ملی‌گرای تبعیدی سازمان‌یافته اوکراینی که ریشه در ناسیونالیسم فاشیستی جنگ جهانی دوم دارند) هم در تاکتیک‌های فشار دخیل بوده است. «بنیاد Temerty»، یکی از طرف‌های اصلی قدرت «دیاسپورا»، نیز در میان آن حامیان این سازمان‌های غیردولتی قرار داشته است.

اینجا یک کنایه ناراحت کننده وجود دارد؛ اوکراین هرگز آزاد نبوده و هرگز یک جامعه مدنی برای خود نداشته است. بجای آن، این کشور توسط دوستان غلط از غرب و نخبگانی سودجو که منافع غربی را بالاتر از هم هموطنان خود می‌دانستند، دستکاری شده و مورد سوءاستفاده قرار گرفته است.

اینها همگی مردم اوکراین را تحت پوشش و مستعمره خود قرار داده و با جنگی خونین که اوکرین در آن شکست خورده، مردم خود را قانع کرده‌اند.

به زودی هم غرب، اوکراین را با هر چیزی که باقی بمانده، خواهد فروخت. هیچکدام از اینها غیرمنتظره نیست؛ این الگوی سوءاستفاده امپریالیست است. تمامی غربی‌های باهوش که تلاش کردند تا دسته بندی‌های پسا استعماری را در اوکراین اجرا کنند، به راه خود می‌روند، اما به خودتان نگاه کنید؛ شماها خیلی بدجنس هستید.

به هر روی، پاکسازی آژانس توسعه بین را با نوعی بهبود اساسی اشتباه نگیرید. درست است که برخی موارد در پاکسازی این آژانس در نظر گرفته شده و یکسری افراد به صورت گزینشی حذف شدند اما این اقدامی صرفا سرگرم کننده است.

البته، هیچ یک از موارد فوق به این معنی نیست که واشنگتن به طور کلی قصد دارد حقه بازی را کنار بگذارد. برعکس، تحت مدیریت جدید ترامپ و حامیانش، ایالات متحده مثل همیشه بدجنس باقی خواهد ماند. همیشه برای براندازی، خرابکاری، کمپین‌های اطلاعات نادرست، تغییر رژیم و کودتا پول وجود خواهد داشت. از طریق کانال‌های متفاوت این اقدامات صورت می‌گیرد و جنبش‌های مختلفی مانند همجنس گرایان و امثالهم دیگر کناره گذاشته می‌شوند. آمریکا برای کودتاهای مختلف کشورهای آمریکای لاتین مانند گوآتمالا در دهه ۵۰ میلادی، تغییر رژیم در شیلی و قتل سالوادور آلنده در این کشور در ۱۹۷۳ به این چیزها احتیاجی نداشت.

اگرچه آژانس توسعه بین المللی قدیمی کنار گذاشته شده اما کلا از کار نیفتاده است؛ مارکو روبیو، وزیر امور خارجه دولت ترامپ اعلام کرده که فعالیت این آژانس بر اساس سیاست خارجی آمریکا خواهد بود و این اظهارنظر از آنجا خنده‌دار است که قبلا هم همینطور بوده!

انتهای پیام