جمعی از لوکوموتیورانان راه آهن ایران با راه اندازی کارزاری که تا کنون بیش از ۲۰۰۰ امضا داشته است، با تاکید بر این که دچار بی انگیزگی و آشفتگی روحی و روان به دلیل حقوق و مزایای ناچیز شده اند، از مسئولان  راه آهن خواسته اند صدای شکسته شدن استخوان ها و شرمندگی شان در برابر عزیزان شان را بشنوند و گامی در جهت تحقق خواسته های آنان بردارند.

به گزارش تین نیوز، لوکوموتیورانان همچنین در این کارزار ضمن درخواست رسیدگی به حقوق خود، عنوان کرده اند که «  با بهره گیری از ناوگان فرسوده و مستهلک راه آهن، ما به عنوان آخرین حلقه این زنجیره، قربانیان واقعی سوانح ریلی هستیم و پس از هر حادثه، مقصر شناخته می شویم تا بار سنگین پاسخگویی را از دوش مسئولان راه آهن برداریم.» 

آنان تاکید کرده اند: ما مجبور به پاسخگویی برای دیزل های مستهلک کره ای، خطوط و ریل های فرسوده و قدیمی و علائم الکتریکی مستهلک راه آهن هستیم. شرایط به گونه ایست که ورود به لوکوموتیوها حس سفر به گذشته را القا می کند.

متن کامل این کارزار پر ادامه آمده است« 

مدیر عامل محترم راه آهن جمهوری اسلامی ایران

با سلام،

احتراماً ما لوکوموتیورانان راه آهن جمهوری اسلامی ایران به اطلاع می رسانیم که با صرف وقت و تلاش شبانه روزی و تحمل بی خوابی و دوری از خانواده، با شرایط کاری بی نظم و بدون الگوی مشخص شیفت، همواره از برنامه ریزی روزمره محروم بوده ایم. این عدم انعطاف پذیری به حدی است که حتی در ایام نوروز، تابستان و یا رویدادهایی همچون اپیدمی کرونا نیز دور از خانواده هایمان بوده و بزرگ شدن فرزندانمان را ندیده ایم.

با بهره گیری از ناوگان فرسوده و مستهلک راه آهن، ما به عنوان آخرین حلقه این زنجیره، قربانیان واقعی سوانح ریلی هستیم و پس از هر حادثه، مقصر شناخته می شویم تا بار سنگین پاسخگویی را از دوش مسئولین راه آهن برداریم. ما مجبور به پاسخگویی برای دیزل های مستهلک کره ای، خطوط و ریل های فرسوده و قدیمی و علائم الکتریکی مستهلک راه آهن هستیم. شرایط به گونه ایست که ورود به لوکوموتیوها حس سفر به گذشته را القا می کند.

علی رغم تمامی این مشکلات، ما برای گرداندن چرخ صنعت کشور، زندگی خودمان را با چالش های جدی مواجه کرده ایم و از پس مخارج اولیه زندگی بر نمی آییم. به نقاطی رسیده ایم که نیاز به داشتن چند شغل همزمان داریم؛ برخی از ما در روزها به عنوان راننده تاکسی اینترنتی و در شب ها مسئول هدایت قطارهای پر از بار و مسافر هستیم و همواره درگیر کرایه ی خانه، اقساط وام ها، قبض ها و هزینه های آموزشی فرزندان خود هستیم.

برخی از همکاران ما علی رغم اشتغال در راه آهن در جستجوی موقعیت های شغلی دیگر هستند و به آینده شغلی در راه آهن خوش بین نیستند. بیشترین تعداد آن ها بلافاصله پس از خدمت، و با آگاهی از وضعیت شغلی، راه عودت را انتخاب می کنند و از ادامه همکاری معذور می شوند.

از این رو، به اطلاع می رسانیم که دچار بی انگیزگی و آشفتگی روحی و روان به دلیل حقوق و مزایای ناچیز شده ایم. از مسئولان راه آهن می خواهیم صدای شکست شدن استخوان ها و شرمندگی مان در برابر عزیزانمان را بشنوند و گامی در جهت تحقق خواسته هایمان بردارند، زیرا ما بزرگترین سرمایه های این صنعت هستیم.

با سپاس