چند گزاره و یک نتیجه‌گیری در باب موضوع مذاکره با آمریکا؛
۱- غالب مردم، نخبگان، سلبریتی‌ها و حتی برخی مسئولان [از سطوح بالا تا پایین] مذاکره با آمریکا را «کلید حل مشکلات» می‌دانند
۲- مذاکره «با آمریکا» راه‌حل نیست؛ «تله» است، آنهم نه از ما، که بر ما
۳- مشکلات ما و آمریکا «مبنایی و ماهیتی» است؛ این سطح از تعارض، با مذاکره حل‌شدنی نیست؛ به قول #عباس_عراقچی : تا آمریکا آمریکاست و تا ایران، ایران است، ما و آمریکا مشکلاتمان پابرجاست!
۴- هدف ما از مذاکره، حل شدن چالش‌های اساسی‌مان در حکمرانی است، هدف آمریکایی‌ها، تنگ‌تر کردن حلقهٔ محاصره است.
۵- برخلاف باور عمومی، جمهوری اسلامی در طول چهار دهه گذشته سطوح مختلف و متنوعی از مذاکره با آمریکا را تجربه کرده؛ عمدتا بی‌نتیجه و ناکام برای ما…
۶- مهم‌ترین کارکرد «مذاکره» برای آمریکایی‌ها[چه بایدن، چه ترامپ] گروگان گرفتن افکارعمومی ایران است؛ مادامی که ملت، راه‌حل را در مذاکره می‌بینند، مطالبه‌ای برای اصلاح از درون نخواهد داشت و تا مطالبه عمومی در جای اشتباهی تمرکز کند توقع حل مشکلات، توقع بی‌جایی است.
و اما نتیجه‌گیری را از زبان همان عزیزی بشنوید که همین رییس‌جمهورِ اهلِ مذاکرهٔ آمریکا، خون‌ش را در فرودگاه بغداد روی زمین ریخت؛
«آمریکا ۵۰ سال در ایران، فعال‌مایشاء بود، هیچ مانعی مقابلش نبود، هیچی… هر اراده‌ای می‌خواست بکنه، می‌کرد… یک اثر از آمریکایی‌ها بگو! یک اثر[مثبت] از ۵۰ سال حضور آمریکا در ایران پیدا میکنی!؟»
فَاعْتَبِرُوا یَا أُولِی الْأَبْصَارِ