به گزارش خبرگزاری صداوسیما، مازیار معاونی کارشناس رسانه، با حضور در استودیو شبکه خبر، درباره پوشش رسانه‌ای جشنواره‌های هنری بویژه جشنواره فیلم فجر، گفت: در ۲۵ سال اخیر مفهوم پوشش رسانه‌ای دچار دگردیسی های عجیبی شده است. قبل از دهه ۸۰ با پوشش سنتی روبه رو بودیم، روزنامه‌ها و مجلات و البته رادیو و تلویزیون، به هر حال پوشش می‌دادند و جشنواره فجر و فیلم‌ها، کمی دست نیافتنی به نظر می‌رسید، اما الان با تغییراتی که ایجاد شده با بستر اینترنت و فور شبکه‌های اجتماعی که در ۱۵ سال اخیر بیشتر شده و بازنشر‌های بیش از حدی که انجام می‌شود، فکر می‌کنم یک مقداری با مشکل و معضل غلبه حاشیه بر محتوا مواجه هستیم.
وی افزود: همه رسانه‌هایی که در این حوزه مسئولیت دارند، اعم سکوها، تلویزیون اینترنتی و سایت‌ها و البته تلویزیون به عنوان رسمی ترین رسانه این حوزه، باید سعی بکنند این تعادل به گونه‌ای برقرار شود که همچنان حالت دست نیافتنی بودن و ارزشی که ما از یک پوشش ملی به عنوان جشنواره فیلم داریم در ذهن مخاطب متبلور شود.
وی در پاسخ به این سوال که جشنواره محل نقد است یا نه افزود: مواردی مثل فرش‌های قرمز که دهه اخیر زیاد شده فضا را برده به سمت تبلیغات. من با یک سویه حدوسط موافق هستم، طبیعی است که وقتی فیلم را تازه دیدیم شاید بهترین منتقد دنیا هم نتواند آنچنان نقدی که شایسته فیلم است ارائه بدهد، نقد بایستی در یک فضای دور از هیاهو و در یک بستر مناسب اندیشه و تحلیل امکانپذیر باشد. ما بایستی فیلم‌ها را بازبینی بکنیم و نقد‌های کوتاه و موجز به مخاطب ارائه بدهیم. باید چیزی را در قالب نقد به مخاطب ارائه بدهیم که نه نقد آنچنانی باشد که بستر زمانی گسترده می‌طلبد و نه چیزی باشد که خودش برداشت کرده است. پس وظیفه منتقد و تحلیلگر فیلم این است که یک پله جلوترف بالاتر و فراتر از مخاطب حرکت بکند و در عین حال از حواشی هم نمی‌شود غافل شد. سینما و تلویزیون همیشه یک رسانه‌ای دوسویه صنعت و سرگرمی است و هرگز نمی‌شود از این دوسویه غافل شد.
وی درباره نحوه تعامل هنرمندان در مدت برگزاری جشنواره گفت: یک اصل کلی اجتماعی وجود دارد، وقتی به یک قضیه ای زیاد پرداخته می شود آن رنگ و رونقش را از دست می‌دهد این در تمام امور جاری زندگی است، در مورد جشنواره هم صدق می‌کند.
وی در پاسخ به این سوال که حضور رسانه‌ها به لحاظ کیفی ضعیف‌تر شده است یا نه گفت: حتما همینطور است، حتی بدون اینکه جامعه آماری هم داشته باشید. مثلا جشنواره اواخر دهه ۸۰ و اوایل دهه ۹۰، قبل از فراگیری بی حد و حصر شبکه‌های اجتماعی و سکوها، حضور رسانه‌ها به خصوص حضور رسانه‌های جدی‌تر که موضوع جشنواره برای آن‌ها مهمتر از حواشی صرف بود خیلی چشمگیرتر بود. همانطور که ما روی پرده با حکومت و سلطه آثار کمدی‌ها مواجهیم و با تنزل به ساخت و عرضه و سلیقه مخاطب، متاسفانه به جشنواره به عنوان یک رسانه مهم ملی هم این موضوع بی کیفیتی سرایت کرده است. از تخصص گرای به سمت حاشیه گرایی رفته ایم.
با نگاهی به جشنواره‌های اولیه دهه ۶۰، پوشش کسانی که شرکت می‌کردند، کسانی که گردانده بودند ساده‌تر بود ولی تخصصی‌تر و جدی‌تر بود، ولی در سال‌های اخیر با یک مراسمی رو به رو هستیم که شکوه ظاهری اش یک سایه بدی روی اصل محتوای سینما انداخته است.
وی در پاسخ به این سوال که چکار کنیم رسانه‌ها تشویق شوند و به سمت تخصصی گرای بروند گفت: تا زمانی که وضعیت سینمای اجتماعی، سینمای جدی و سینمای کمدی قابل دفاع، آنچنان که در سال‌های دورتر داشتیم در مقایسه با کمدی‌های نازل و وضع حال سینما تا زمانی که خیلی خوب نباشد، طبیعتا کسانی نبض و افسار رسانه‌ای آن را در دست خواهند داشت که آن‌ها مورد مقبول و پذیرش ما نیستند. نمی شود با بخشنامه‌ای کردن این مشکل را حل کرد باید آن بستر را حل کرد اگر آن بستر به سمت فرهنگی شدن، به سمت جذب مخاطب فرهنگی‌تر پیش برود، اگر پرده سینما‌ها واجد آثار ارزشمندتری باشد این مشکل که معلول آن مشکل است، شاید تا ۹۰ درصد حل و فصل شود.