خبرگزاری تسنیم - امیرحسین مکاریانی: فیلم «زیبا صدایم کن»، ساخته رسول صدرعاملی، یکی از آثار شاخص چهل‌وسومین جشنواره فیلم فجر، اثری است که با نگاهی ظریف و عمیق به رابطه پدر و دختر، مخاطب را به دنیایی از احساسات و تنش‌های روانی می‌برد. این فیلم که اقتباسی از کتابی نوشته فرهاد حسن‌زاده است، با تمرکز بر شخصیت‌های پیچیده و روابط انسانی، اثری قابل تأمل خلق کرده است.

داستان فیلم حول محور خسرو (با بازی امین حیایی)، مردی که سال‌ها در آسایشگاه روانی زندگی می‌کند و تمام این سال‌ها را با عشق به دخترش زیبا (با بازی ژولیت رضاعی) سپری کرده است، شکل می‌گیرد. روز تولد 16 سالگی زیبا، نقطه عطفی است که خسرو تصمیم می‌گیرد از این روز ساده نگذرد و به نوعی با دخترش ارتباط برقرار کند. این داستان ساده اما عمیق، با روایتی آرام و روان پیش می‌رود و مخاطب را به تدریج در دنیای ذهنی شخصیت‌ها غرق می‌کند.

صدرعاملی در این فیلم، با استفاده از نمادهای آشنا و دوست‌داشتنی خود مانند دختر نوجوان، کفش، خیابان و مفاهیم ارزشمند انسانی، اثری خلق کرده که هم چشم‌نواز است و هم دلنشین. او با ظرافت خاصی، دنیای پدرانه و دخترانه را به تصویر می‌کشد و مخاطب را به درون این رابطه پیچیده و پرتنش می‌کشاند.

امین حیایی در نقش خسرو، بازی درخشان و حیرت‌انگیزی ارائه می‌دهد. او با ظرافت و دقت، نقش یک فرد روان‌پریش را بازی می‌کند و با میمیک صورت و حرکات بدنش، احساسات عمیق و پیچیده شخصیت را به خوبی منتقل می‌کند. بازی او به‌قدری قوی است که مخاطب را کاملاً درگیر دنیای ذهنی خسرو می‌کند و احساسات او را به خوبی درک می‌کند.

از سوی دیگر، ژولیت رضاعی در نقش زیبا، بازی قابل توجهی از خود نشان می‌دهد. شخصیتی خودساخته و با اعتماد به نفس را به تصویر می‌کشد که سال‌ها یاد گرفته است روی پای خود بایستد. این ویژگی‌ها به خوبی در بازی او نمایان است و نشان می‌دهد که صدرعاملی چگونه می‌تواند از تجربه اول بازیگران، اثری ماندگار خلق کند. ژولیت رضاعی با این نقش، به عنوان یک بازیگر جوان و مستعد به سینمای ایران معرفی می‌شود و نویدبخش آینده‌ای درخشان در عرصه بازیگری است.

یکی از نقاط قوت فیلم، خودداری آگاهانه نویسندگان و کارگردان از ملال‌آور و ملودرام شدن است. فیلم با وجود موضوعی که به راحتی می‌توانست به سمت احساسات سطحی و اغراق‌آمیز سوق پیدا کند، با ظرافت و تعادل، از این دام دوری می‌کند و به جای آن، بر عمق احساسات و روابط انسانی تمرکز می‌کند. این ویژگی، فیلم را از بسیاری از آثار مشابه متمایز می‌کند.

همچنین، فیلم شروع خوبی دارد و شخصیت‌ها را به خوبی معرفی می‌کند. رابطه پدرانه و دخترانه به زیبایی به تصویر کشیده می‌شود و مخاطب را به تدریج در دنیای ذهنی شخصیت‌ها غرق می‌کند. بازی امین حیایی و ژولیت رضاعی، همراه با کارگردانی دقیق صدرعاملی، باعث می‌شود که فیلم تا حد زیادی موفق باشد.

با وجود تمام نقاط قوت، پایان‌بندی فیلم می‌توانست بهتر باشد. به نظر می‌رسد که فیلم در پایان، کمی از مسیر اصلی خود منحرف می‌شود و شخصیت خسرو را از جایگاه قهرمانی که در طول فیلم داشت، دور می‌کند. شاید اگر فیلم به جای این پایان، خسرو را به عنوان قهرمانی نشان می‌داد که با وجود بیماری‌اش، دنیای اطرافش را حتی برای یک روز به جای بهتری تبدیل می‌کند، تأثیرگذاری بیشتری داشت.

زیبا صدایم کن اثری است که با روایتی آرام و عمیق، مخاطب را به دنیای ذهنی شخصیت‌هایش می‌برد. بازی درخشان امین حیایی و ژولیت رضاعی، همراه با کارگردانی دقیق رسول صدر عاملی، این فیلم را به یکی از آثار مهم جشنواره فیلم فجر تبدیل کرده است. اگرچه پایان‌بندی فیلم می‌توانست بهتر باشد، اما به طور کلی، این اثر به عنوان یک فیلم خانوادگی و نوجوانانه، موفق عمل کرده و پیام‌های عمیقی درباره عشق، اعتماد و رابطه پدر و دختر به مخاطب منتقل می‌کند.

انتهای‌پیام/