نگاهی به فیلم «صیاد» به بهانه نمایش در جشنواره۴۳ فیلم فجر

رحمت امینی
عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینما

جواد افشار کارگردانی با تجربه است که طی سالیان اخیر تجربه های متفاوتی در عرصه سینما و تلویزیون داشته است ؛ اجتماعی، سیاسی ، تاریخی و حتی گونه وحشت (کلبه)
به نظر می رسید که پس از این همه تجربه ، در صیاد شاهد اتفاقی متفاوت تر باشیم ،اما آنچه در این فیلم می بینیم اثری است که بین سینمایی داستانی و مستند تلویزیونی دست و پا می زند.
صیاد در بهترین حالت خود می تواند اثری قابل قبول و انتظار در نمایش تلویزیونی باشد که در این صورت بخش عمده ای از مخاطبان خود را که مایلند یکی از فرماندهان تاثیر گذار خود را در تاریخ انقلاب اسلامی و دفاع مقدس بشناسند ، احتمالا راضی می کند.هر چند در همین دوره در نظر گرفته از زندگی شهید صیاد شیرازی ، نمی تواند آنچنان که شایسته نام اوست ، به این شخصیت موثر بپردازد .
گروه بازیگران که از قضا اغلب تجربه های موفق تئاتری دارند و در راس آنها «علی سرابی» بازیگر نقش شهید صیاد شیرازی است ، توانسته اند تا حد زیادی رضایت بخش عمل کنند.
هرچند گفته می شود که در پردازش صدا از فن آوری هوش مصنوعی هم استفاده شده است.
علی سرابی که بارها در تئاتر درخشیده است ، دراینجا هم عملکردی ستودنی دارد.
صیاد در در صحنه های جنگ و انفجار و…. هم درخشان عمل نمی کند بلکه می توان گفت که گروه تولید اصطلاحا گلیم خود را از آب در آورده اند اما در مقام مقایسه با آثار مشابه سال‌های گذشته، امتیاز خاصی را در این بخش به دست نمی آورد.
در صیاد، به جز علی سرابی نادر سلیمانی به نسبت دیگر بازیگران در درک موقعیت و خلق شخصیت عملکرد بهتری دارد.
در فیلمنامه هم اتفاق ویژه ای دیده نمی شود و برش هایی که در چند مقطع زده می شود، جای پرداخت درست به وقایع را گرفته است و دیالوگ‌ها هم از کلیشه های رایج چنین آثاری تبعیت می کند و عموما شعارزده است.
در چهره پردازی هم با تمام تلاشی که برای نزدیک کردن چهره هایی مانند بنی صدر، محسن رضایی و شهید رجایی … شده اما نتیجه چندان رضایت بخش نیست