هیچ قانون نوشته و نانوشته‌ای برای بود و نبود کمدی‌ها در جشنواره فجر وجود ندارد؛ اما دست کم عرصه برای اینگونه فیلم ها در فجر همیشه تنگ بوده است، تا اینکه سیاست گذاری های سال های اخیر در گیشه و افتادن بازی دست کمدی ها، کم کم باعث شد این ژانر هم مسیر هموارتری در فجر برای خودش دست و پا کند. «آنتیک» هم جزو ۵ فیلم کمدی امسال است که در دومین روز جشنواره به نمایش درآمد.
باز هم دهه شصت و یک داستان دیگر از سال هایی که این روزها خوراک خوبی برای فیلمسازان کمدی شده است؛ «آنتیک» ماجرای دو دزد است که پس از دزدیدن یک کتیبه تاریخی از خانه یک سرهنگ طاغوتی و فرار از دست کمیته، گذرشان به یک امامزاده می‌افتد و تصمیم می‌گیرند با تأسیس امامزاده‌ای قلابی پول‌وپله‌ای به جیب بزنند. «آنتیک» روی مسائل اعتقادی و خرافی دست گذاشته و سعی کرده با چاشنی کمدی آن را به نقد بکشد و احتمالاً بهترین فضا برای مطرح کردن آن هم ژانر کمدی بوده است. تنها نکته قابل توجه در «آنتیک» فارغ از نوع پرداخت و پایان شعاری و تحول باسمه ای شخصیت اصلی آن، به چالش کشیدن اعتقادات خرافی مردم است که دست گذاشتن روی آن برای هر کسی میسر نیست.
فیلم به سبک و سیاق کمدی های مرسوم، با شوخی های سطحی همراه است و مجموعه ای از خرده داستان که کمک چندانی به پیشبرد قصه اصلی نمی‌کنند و برای گرفتن خنده از مخاطب وارد داستان شدند. ماجرای اصلی فیلم که تاسیس یک امامزاده تقلبی در یک روستاست، هم دیر آغاز می‌شود و هم بیش از حد کش می‌آید.
پژمان جمشیدی و بیژن بنفشه خواه زوج «آنتیک» هستند که اخیراً یک همکاری مشترک در «صبحانه با زرافه ها» داشتند. پژمان جمشیدی انقدر طی این سال ها کمدی بازی کرده که خواسته یا ناخواسته ترکیبی از همه بازی‌های قبلی‌اش را در این فیلم یکجا جمع کرده است. بازی او در بخش هایی از داستان که بی شباهت به سریال «زیرخاکی» نیست یادآور فریبرز باغ‌بیشه است و بخش هایی هم تقلید و تکرار دوباره «دینامیت» ساخته مسعود اطیابی.
«آنتیک» یکی از چندین و چند کمدی است که به روال چندین سال قبل تولید شده اند با این تفاوت که فارغ از نوع پرداختش، سوژه مشخص‌تری دارد و با نگاهی طنز اعتقادات خرافی را به چالش کشیده و در اکران عمومی هم مخاطبان خودش را خواهد داشت.
