به گزارش قدس آنلاین، محمود پس از مدت‌ها که در بیمارستان روانی بستری بوده به خانه بازمی‌گردد و فخری پیش از رسیدن همسرش به خانه در و پنجره‌ها را قفل می‌زند. با آمدن محمود و رسیدن یک میهمان ناخوانده همه چیز تغییر می‌کند.
«ترک عمیق» فیلمی تک‌لوکیشن است و داستانش در یک خانه قدیمی می‌گذرد؛ علاوه بر این تا نیمه دوم فیلم، داستان تنها با دو بازیگر اصلی جلو می‌رود و کدهای محدودی به مخاطب داده می‌شود تا اینکه با تماس محمود به ۱۱۰ یک مأمور پلیس برای بررسی اوضاع به خانه آن‌ها می‌آید و از اینجا روند داستان شتاب بیشتری به خود می‌گیرد.
شخصیت بیمار محمود و انزجار فخری از او خبر از رازهای پنهان و سیاهی می‌دهد که به مرور و در یک سوم پایانی فیلم برملا می‌شود.
«ترک عمیق» درامی روانکاوانه است که بر پایه تعلیق و دلهره بنا شده و مهم‌ترین امتیازش را وامدار بازی‌های درخشان بازیگرانش رضا بابک و گلچهره سجادیه است؛ رضا بابک با یک بازی چندلایه و حسی به خوبی توانسته شمایلی از یک مرد بیمار، قابل ترحم و در عین حال شیطانی را به تصویر بکشد.
نکته دیگر که کار بازیگران را سخت‌تر می‌کند لوکیشن محدود و دیالوگ‌های اندک فیلم است که آن‌ها را در رینگ یک بازی درونی و زیرپوستی می‌اندازد و البته نتیجه‌اش هم تماشایی است. بابک انصاری دیگر بازیگر فیلم است که در نیمه دوم فیلم به این جمع اضافه می‌شود و بازی قابل قبولی در مقابل بازیگران پیشکسوت از خود به نمایش می‌گذارد.
زرین‌کوب در نخستین تجربه کارگردانی‌اش با میزانسن‌های خود و به واسطه فیلم‌برداری محمد آلادپوش چرخشی سرزنده در خانه داشته و تا حد ممکن از خسته‌کننده شدن فضا کاسته است اما در عین حال به دلیل حال و هوای فیلم و ریتم کند آن ممکن است برخی دقایق داستان از حوصله مخاطب خارج شود.
موسیقی خوب پیمان یزدانیان نیز به خوبی فضاهای خالی را پر کرده و هم‌راستا با ریتم و داستان فیلم است.
«ترک عمیق» پیش از این «والس سه نفره» نام داشت؛ عنوانی که به مضمون داستان نزدیک‌تر است و با روایتی تاریک از رازهای کهنه و قدیمی، نخستین فیلم زرین‌کوب را به اثری قابل قبول تبدیل کرده است.