جبار آذین
ابراهیم”داور” نویسنده و طنزپرداز و فیلمنامه‌نویس کشور که به دلیل نوشته‌ها و موضع‌گیری‌های سیاسی و‌ اجتماعی‌اش چند سال قبل در دادگاه محکوم شده بود،‌‌ ایران را ترک و به خارج رفت.‌ او در آنجا هم مانند زمانی که در ایران بود، همچنان به نوشتن و طنزپردازی‌های خود ادامه داد.‌ با این تفاوت که در خارج تندتر و عریان‌تر نوشت.‌
او در سال‌های فعالیت نوشتاری و رسانه‌ایش در کشور،‌در میان اهالی هنر و قلم، جایگاهی یافته بود و طنزهای تلخ و شیرنش،‌ مشتری‌های خاص خود را داشتند.
نوشته‌های صریح و طنز او،‌ در میان خوانندگان آن‌ها،‌موافقان و مخالفانی داشت و اکنون که او در اوج افسردگی و ناامیدی و در حسرت و دلتنگی برای ایران،‌ در شصت و چهار سالگی به دست خود به زندگی‌اش پایان داده و نقطه‌ای بر پاراگراف زندگی پر تلاطمش گذاشته است،‌ گمان نکنم دیگر او و نوشته‌هایش برای کسی خطر داشته و سخنانش به کسی بر بخورد و یا فردی بخواهد برای طنزهایش او را تنبیه یا تشویق کند و لذا می‌شود اندکی از زمان و دوره‌ای که در وطن زندگی می‌کرد و از فعالیت‌های رسانه‌ای و سینمایی و طنزهای هنری‌اش نوشت.‌سید ابراهیم نبوی از معدود نویسندگان و طنزپردازانی بود که به علت دانش هنری و سینمایی و قلم قوی‌اش،‌‌ نوشته‌هایش درباره فیلم‌ها و سینمای ایران و جهان،‌ مخاطب داشت و گرچه گاه برخی را می‌رنجاند،‌ ولی هیچگاه بدون منطق و اطلاعات و از منظر سلیقه شخصی با آثار هنری برخورد نمی‌کرد و می‌کوشید به نقادی تخصصی بپردازد و نقد و نظرهایش را دوستان و دوستداران سینما مطالعه می‌کردند و…
چگونگی زندگی و فعالیت‌های او در خارج از ایران و حال و روزش در آنجا را باید از آنجایی‌ها و ایرانیان خارج نشین پرسید.‌ گرچه نوشته‌هایش به اینجا و ایران هم می‌رسید و خواننده داشت،‌‌ اما این سری از نوشته‌هایش کمتر هنری و سینمایی و بیشتر سیاسی بود و زیاد با آنچه در فضای فرهنگ و هنر کشور در جریان بود،‌‌ همسو نبود.‌ با این حال از رخدادهای فرهنگی و اجتماعی ایران هم بیگانه نبود.‌
او در دوران زندگی و فعالیت نوشتاری در کشور،‌‌نویسنده‌ای توانا و طنزپردازی خوش قریحه و از قلم به دستان قابل تاُمل و اهمیت دنیای رسانه و سینما محسوب می‌شد و اگر می‌توانست و می‌شد همچنان در وطن بماند و شرایط خود و جامعه اجازه می‌دادند،‌ می‌توانست در کنار بزرگان هنر و قلم و طنز ایران بایستد.
او اگر می‌شد و می‌توانست به ایران بازگردد و باز هم بنویسد، در غربت و تنهایی و ناامیدی به سوی پایان بخشیدن به زندگی خود نمی‌رفت.
در هر حال این نویسنده توانمند و دوست پرخاطره سال‌های دور در ایران،‌ دیگر در این جهان نیست و نبودنش اندوهناک است.‌
برایش آمرزش و آرامش آرزو می‌کنیم و حال که در اندوه و دلتنگی و غربت و حسرت دیدار وطن،‌ دنیای ما را ترک کرده است، امیدواریم روحش از فراز آسمان‌ها، ایران زمین را نظاره کند.