مریم صافی، آسیب شناس گفتار و زبان و گفتار درمانگر در گفت‌و‌گو با فاطمه قدیری _ خبرنگار اجتماعی خبرگزاری دانشجو در رابطه با لکنت زبان، نگرانی‌ها، تصورات و اشتباهات ترویج یافته درباره این اختلال اظهار داشت: لکنت یک اختلال در روانی گفتار است که غالباً در سنین بین ۲ تا ۷ سالگی بروز پیدا می‌کند.
وی افزود: عوامل مختلف ژنتیکی، عصب شناختی، روانشناختی، زبانشناختی و محیطی دست به دست هم می‌دهند تا لکنت را در یک کودک بیدار کنند.
صافی تاکید کرد: لکنت اختلال اضطرابی یا ناشی از ترس و استرس نیست؛ یک اختلال گفتاری با منشا بد عملکردی مغز است.
وی اذعان داشت: سابقه خانوادگی میتواند یک عامل موثر در لکنت باشد. تقریبا دو سوم بزرگسالانی که لکنت دارند گزارش می‌کنند که شخص دیگری در خانواده‌شان لکنت داشته یا دارد.
این آسیب شناس گفتار و زبان گفت: لکنت یک بیماری یا معلولیت ذهنی نیست و از آن‌ها هم ناشی نشده است. هیچ دلیل پزشکی شناخته شده‌ای برای لکنت در آغاز سنین کودکی وجود ندارد. هیچ دارویی برای لکنت موجود نیست.
وی افزود: مشکلات عاطفی یا روانشناختی باعث ایجاد لکنت نمیشوند و والدین علت ایجاد لکنت در کودکان نیستند.
این گرفتار درمانگر گفت: هیچ کودکی به دلیل بازی با کودکی که لکنت دارد یا بودن بزرگسال دارای لکنت شروع به لکنت نخواهد کرد.
وی در ادامه افزود: لکنت از طریق تقلید کسب یا آموخته نمی‌شود و به طور معجزه آسا هم از بین نمیرود.
صافی تصریح کرد: نحوه مکالمه مادر با کودکش نمی‌تواند علتی برای ایجاد لکنت باشد. همچنین ترس علت لکنت نیست؛ بلکه ترس میتواند عامل بروز لکنت باشد.
وی با بیان اینکه استرس نیز علت لکنت نیست ادامه داد: استرس میتواند عامل تشدید کننده لکنت باشد، حتی اضطراب هم علت لکنت نیست و تنها میتواند لکنت را تشدید کند.
وی افزود: لکنت در همه سنین قابل درمان است و والدین می‌توانند با کسب دانش درست و علمی تمام موانع و چالش‌های درمانی لکنت را به خوبی پشت سر بگذارند و گفتار روان را به کودکشان هدیه کنند.
این آسیب شناس گفتار و زبان در انتها تاکید کرد: این درمان را در سریع‌ترین زمان ممکن شروع کنید چرا که درمان زود هنگام شانس مزمن شدن لکنت را به حداقل می‌رساند.