آملیا لستر، در فارن پالیسی نوشت: مردم آمریکا در سال جاری باید تصمیم بزرگی می گرفتند، اما آیا در نهایت انتخاب آنها بیش از آنکه نشانگر تغییر باشد، منعکس کننده تداوم بود.

به گزارش سرویس بین الملل «انتخاب»، در ادامه این مطلب آمده است:  در سالی که اخبار عمدتا حول محور انتخابات ایالات متحده و انتخاب های کاملا متفاوت پیش روی رای دهندگان قرار داشت، آنچه در این مجموعه از مطالب برجسته در حوزه سیاست خارجی قابل توجه بود، میزان تداوم بین دولت های دموکرات و جمهوری خواه در سال های اخیر بود.

به عنوان مثال، مقاله مایکل هیرش، ستون نویس فارن پالیسی، در مورد اجماع در واشنگتن در مورد یک جنگ سرد قریب الوقوع با چین را در نظر بگیرید. او می نویسد، اگر این روزها سیاستمداران دو طرف اختلاف بر سر یک چیز توافق داشته باشند، این است که پکن یک نیروی متخاصم است که باید با قدرت و حتی به صورت تهاجمی با آن برخورد شود.

در گزارش کاترین آزبورن، ستون نویس فارن پالیسی، هماهنگی شگفت انگیزی را در سراسر نیمکره غربی در مدیریت مهاجرت پیدا می کند. اگرچه این اجماع از طریق مذاکرات بین دولت بایدن و آمریکای لاتین پدیدار شده، اما آزبورن خاطرنشان می کند که حتی در طول دولت قبلی ترامپ، کشورهای سراسر منطقه راه هایی برای همکاری در این زمینه پیدا کرده بودند.

و استفن والت، ستون نویس فارن پالیسی، دیدگاه طولانی را در پیش می گیرد و متوجه می شود که در طی تمام سال هایی که در مورد سیاست خارجی ایالات متحده تامل کرده، با موضعی که چهره هایی از جناح چپ مانند نوام چامسکی در مورد نیات واقعی و پیامدهای منفی مداخله ایالات متحده در سراسر جهان در دولت های مختلف اتخاذ کرده اند، بسیار همدل تر شده است.

در حالی که دوره دوم ریاست جمهوری دونالد ترامپ را در پیش داریم - و در حالی که درگیری ها در اروپا، خاورمیانه و آفریقا ادامه دارد - نویسندگان فارن پالیسی حدس های آگاهانه ای در مورد اینکه سیاست خارجی دولت چگونه ممکن است باشد، می زنند. این قبل از آن است که دیوید میلن اظهار نماید که بر اساس رویکرد شخصیت محور و معامله گرایانه اولین دوره ترامپ در دولت، هیچ راهی برای پیش بینی قطعی رویکرد های دولت آتی وجود ندارد.

در اینجا پنج مورد از یادداشتی برتر ما در مورد اینکه سال 2024 برای سیاست خارجی ایالات متحده چه معنایی داشت، به طور خلاصه مرور شده است

1. نه، این هنوز یک جنگ سرد نیست

نوشته مایکل هیرش، 7 مه

همزمان با بالا گرفتن رقابت بین ایالات متحده و چین، مقایسه های جنگ سردی در واشنگتن ادامه دارد. اما هیرش استدلال می کند که تفاوت های بین این دو دوره آنچنان عمیق است که روابط دوجانبه آمریکا و چین بسیار نزدیک به "صلح سرد" است.

چرا دوران تعامل با چین به پایان رسیده است و چرا بحث بسیار کمی در مورد آن وجود دارد؟ هیرش نتیجه می گیرد که چین اقدام چندانی برای جابجایی نظام بین المللی که ایالات متحده و سایر قدرت های غربی ایجاد کرده اند انجام نمی دهد و پکن اگر می خواهد اقتصاد خود را حفظ کند چاره دیگری جز تداوم رویکرد فعلی ندارد. تنش های ایدئولوژیک عمیق تر بین دو کشور واقعی است، اما این بدان معنا نیست که کسی مجبور است یا باید بر اساس آنها رفتار کند.

2. چگونه مهاجرت به یک اولویت سیاست خارجی ایالات متحده تبدیل شد

نوشته کاترین آزبورن، 9 اکتبر

مهاجرت یکی از دغدغه های اصلی رای دهندگان در انتخابات ریاست جمهوری اخیر ایالات متحده بود که به دنبال هجوم بی سابقه مهاجران به مرزهای جنوبی در سال های اخیر پدید آمد؛ برخوردها با بیش از 2 میلیون در سال‌های 2022 و 2023 افزایش یافت. اما همانطور که آزبورن گزارش می دهد، گفتمان آشفته پیرامون مهاجرت در ایالات متحده، داستان گسترده تری را در پس خود دارد: داستان شکل گیری یک استراتژی منسجم توسط واشنگتن و کشورهای آمریکای لاتین که فراتر از اجرای قانون است و شامل مسیرهای قانونی جدید برای مهاجرت نیروی کار است.

آزبورن می نویسد، در حالی که دولت ترامپ می تواند ضربه ای به رویکرد فعلی وارد کند - به ویژه اگر وعده خود مبنی بر اخراج دسته جمعی را عملی کند - اما بخش اعظم آن نیز به سایر کشورهای نیمکره غربی بستگی دارد.

3. ثابت شد که نوام چامسکی درست می گفت

نوشته استفن والت، 15 نوامبر

میزان اظهارنظر خوانندگان در مورد یادداشت والت در مورد کتاب جدیدی که چامسکی به همراه ناتان جی. رابینسون نوشته است، یعنی "اسطوره آرمان گرایی آمریکایی: چگونه سیاست خارجی ایالات متحده جهان را به خطر می اندازد" بالا بود. همانطور که از عنوان آن پیداست، هدف اصلی کتاب این ادعا است که هدف سیاست خارجی ایالات متحده تحقق آرمان های والای دموکراسی، آزادی، حاکمیت قانون و حقوق بشر است - هرچند والت سابقه ریاکارانه ای که توسط نویسندگان برشمرده شده را متقاعد کننده می داند، اما توضیحات کتاب در مورد اینکه چرا رهبران ایالات متحده با چنین بی پروایی بنیادی ای عمل کرده اند، را به اندازه کافی متقاعد کننده نمی داند.

با این وجود، او نتیجه می گیرد که ترجیح می دهد کتاب چامسکی و رابینسون را بخواند تا بسیاری از مقالاتی که توسط مقامات سابق در جاهای دیگر منتشر شده است. والت می نویسد: "من 40 سال پیش که کار خود را شروع کردم، جمله آخر را نمی نوشتم، اما" با جمع آوری شواهد متعدد، تفکرات من تغییر یافته است." بحث های داغ در گرفته در بخش نظرات مقاله نشان می دهد که خوانندگان نیز در این مورد بسیار فکر کرده اند.

4. پیروزی ترامپ برای سیاست خارجی آمریکا چه معنایی دارد

پس از مطالعه در مورد تصویر بزرگتر از نیم قرن گذشته و روسای جمهور مختلف، نویسندگان مدتی را صرف بررسی سیاست های وعده داده شده توسط ترامپ برای هر منطقه از جهان کرده است. نویسندگان فارن پالیسی در این مطلب همچنین سابقه ترامپ، اظهارات او و مشاورانش را بررسی کرده اند تا سرنخ هایی را در مورد آنچه که آینده سیاست خارجی ایالات متحده در چین، خاورمیانه، روسیه-اوکراین و ناتو، آفریقا و هند، و همچنین در مورد موضوعات مهاجرت و فناوری در بر خواهد داشت، به دست آورند.

5. ترامپ وزیر امور خارجه خود است

نوشته دیوید میلن، 21 نوامبر

نویسنده این یادداشت استدلالد می کند که ترامپ وزیر امور خارجه، مشاور امنیت ملی و وزیر دفاع دولت خویش است. میلن، استاد تاریخ مدرن دانشگاه ایست آنگلیا معتقد است که این بار کسی نخواهد بود که بدترین غرایز ترامپ را مهار کند.

با این حال، وضعیت یک گروه ریاست جمهوری تک نفره چندان هم منحصر به فرد نیست. میلن به سابقه سایر رهبران ایالات متحده که بر کابینه های خود تسلط داشتند اشاره می کند. علاوه بر این، "ترامپ با وجود تمام لاف زنی هایش، ظاهراً درک می کند که جنگ ... برای اقتصاد ایالات متحده مضر است."