خبرگزاری ایمنا؛ فاطمه مهاجرانی در یادداشتی با عنوان «یلدا جشنی برای خلق امید» نوشت:

«تصور کنید ایرانیان باستان که عموم آنها کشاورز بودند، با چه دقت و انگیزه‌ای، طولانی‌ترین شب سال را جشن می‌گرفتند؟ این درست‌ترین، و دقیق‌ترین جشن برای «خلق امید» است. شبی که در آن خورشید دوباره به چرخه حضور طولانی مدت در آسمان وارد می‌شود. از همین رو احتمالاً ایرانیان «شب چله» که سیاه‌ترین و طولانی‌ترین شب سال بود، به جای فرورفتن در غم و تاریکی، به جای اسیر شدن در سیاهی و سرمای زمستان، به جای آنکه دچار یاس و ناامیدی از مشکلات شوند، کنار هم نشستند و جشن گرفتند.

آن‌ها خوش‌خیال نبودند. به‌درستی می‌دانستند از همین شب، «انقلاب زمستانی» آغاز می‌شود و زمین که برکت زندگی و حیات آنها در آن بود، سردتر خواهد شد. اما در عین حال اسیر نزدیک‌بینی نشدند. یک قدم دورتر را هم می‌دیدند. ایرانیان می‌دانستند که هجوم سرما و تاریکی به‌زودی پایان می‌یابد و هرسال این روز را جشن می‌گرفتند تا فراموش نکنند، سختی و مشکلات تا ابد باقی است.

ما ایرانی‌ها «شب چله» را جشن می‌گیریم چون نویدبخش روزهایی روشن‌تر است. اگرچه حتی این روزهای روشن را همین امروز در کنار خود نبینیم، اما شب یلدا یادمان داد در اوج تاریکی‌ها روشنی امید به بهبود وضعیت را از یاد نبریم.»