به گزارش هنرآنلاین، شنبه ۲۴ آذرماه و در هفتمین روز از هجدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت»، کارگاه «استفاده خلاقانه از منابع آرشیوی در سینمای مستند» برگزار شد.

آلینا مارازی، مستندساز، در ابتدای این نشست گفت: از این که امروز این‌جا هستم بسیار خوشحالم. صحبت‌های من امروز بیشتر درباره آثار خودم خواهد بود. آن‌ها را نمایش داده و بعد درباره منابع آرشیوی به‌کار رفته در آن‌ها صحبت می‌کنیم. من حدود بیست سال است که فیلم‌سازی می‌کنم و در این میان حوزه سینمای مستند و به‌خصوص سینمای مستند آرشیوی را دوست دارم.

او ادامه داد: آرشیو، معنای گسترده‌ای دارد از اسناد تاریخی تا عکس‌ها. در دنیای مستندسازی از آرشیو استفاده می‌شود. اولین‌بار که با بحث آرشیو روبه‌رو شدم، فیلم‌های خانوادگی بود که پدربزرگ من در شمال ایتالیا آن را ضبط کرده بود. از لحظه‌ای که این فیلم‌ها را دیدم دریچه تازه‌ای از فیلم‌سازی به رویم باز شد و فیلم ساختن از ویدئوهایی که در کمد پدربزرگم برای سال‌ها مانده بود را وظیفه خود دانستم و مستند‌ « یک ساعت بیشتر با تو» را ساختم. علاوه بر ویدیوها در این فیلم از دفترچه یادداشت خانوادگی و منابع دیگر هم استفاده کردم.

مارازی گفت: با کمک فیلم‌های پدربزرگم توانستم از طریق سینما با خانواده و مادرم ارتباط بگیرم که سی سال پیش بر اثر سرطان در گذشته بود. من این مستند را سال ۲۰۰۱ ساختم یعنی سی سال بعد از مرگ مادرم. در طی سی سالی که فیلم‌های خانوادگی در کمد پدربزرگ مانده بود،‌ فیلم‌ها تغییر کاربری دادند و برای ساخت مستند آرشیوی از آن استفاده کردم.

او ادامه داد: تجربه تماشای این فیلم‌ها برای من پر از احساس بود. زنی جوان بودم که به تصاویر مادرم نگاه می‌کردم که در آن عکس‌ها سن و سالش کمتر از من بود. من هنگام تماشای تصاویر همزمان هم زنی بودم که به دنبال خاطرات گذشته مادرش می‌گشت و هم فیلم‌سازی بودم که دنبال استفاده از این تصاویر به عنوان متریال فیلم مستند بودم. در عین حال بازنمایی تصاویری خانوادگی از نگاه پدربزرگ در ذهنم نقش می‌بست.

این مستندساز بیان کرد: موقعیت من به عنوان کسی که در آینده به زمانی نگاه می‌کردم که در تصاویر بود، این واقعیت را به من نشان می‌داد که این تصاویر تنها یک بازنمایی جزیی از آن‌چیزی هستند که در واقعیت اتفاق می‌افتد. من تصاویر ضبط شده را می‌دیدم و در عین حال دفترچه یادداشت مادرم را می‌خواندم و به این نتیجه می‌رسیدم که خیلی وقت‌ها تصاویر، بازنمایی دروغینی از آن چه واقعا رخ داده هستند و زندگی شادی که در تصاویر می‌بینیم واقعیت ندارند.

در ادامه برنامه بخش‌هایی از مستند «یک ساعت بیشتر با تو» پخش شد.

مارازی گفت: نریشن این فیلم ترکیبی بود از نامه‌های مادرم که با زبان من خوانده می‌شود و نامه‌ای که من از زبان مادرم نوشتم تا بتوانم به این شکل به مخاطب اطلاعات بدهم. در این فیلم هرچه جلوتر می‌رویم تنش میان متن و تصویر بیشتر می‌شود.

سپس بخش‌هایی از مستند «ما هم گل‌های رز را می‌خواهیم» که بازنمایی از زنان ایتالیایی در دهه ۷۰ است از این کارگردان پخش شد.

او گفت: تمرکز من در این فیلم زندگی زنان معمولی در دهه ۷۰ بود. در این اثر از منابع مختلفی هم همچون عکس، ویدیو،‌ یادداشت و... استفاده کردم. هدف من خلق کلاژی بود که از چند ژانر مختلف الهام می‌گرفت. اصلی‌ترین مسئله در مستندهای آرشیوی، چگونگی بازنمایی است. این‌که منابعی که در اختیار داریم تا چه اندازه می‌تواند حقیقت ماجرا را نشان دهد.

انتهای پیام