به گزارش گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو، مرتضی سرهنگی؛ نویسنده و پژوهشگر ادبیات پایداری در گفت‌وگو با دانشجو اظهار داشت: نوشتن بعد از جنگ در دنیا یک سنت است. درمیانه جنگ یا زمانی که آن به سرانجام می‌رسد، وقتی سربازان به خانه بر می‌گردند، فرصت پیدا کرده و مشغول نوشتن می‌شوند و آنچه را که بر آن‌ها گذشته است، روی کاغذ می‌آورند. تمام اینها جمع می‌شود.
وی ادامه داد: تقریبا بعد از جنگ جهانی دوم، مردم منتظر روایت شدن تاریخ از زبان مورخان رسمی نشده و خود شروع به نوشتن کردند. این ادبیات، قیمت تمام شده جنگ برای ملت‌ها را تعیین می‌کند.
این نویسنده در برآوردی از وضعیت ادبیات مقاومت کشور بیان داشت: ادبیات مقاومت در کشور ما، حوزه جوانی است و به خوبی رشد می‌کند. دقیقا مثل بچه‌ای است که وقتی متولد می‌شود، می‌گویند در آینده کودک خوش‌سیمایی خواهد شد. ادبیات مقاومت اگر به همین مسیر خود ادامه دهد، وقتی به بلوغ برسد، ادبیات زیبایی خواهد شد.
سرهنگی در این گفت‌وگو همچنین توصیه‌ای برای نویسندگان ادبیات مقاومت داشت: مبالغه نکنند و صادقانه بنویسند.
این پژوهشگر ادبیات پایداری در توضح توصیه خود گفت: اگر در روایت زندگی شهدا و مردان مقاومت مبالغه صورت گیرد، موجب باورناپذیری آن خواهد شد. وقایعی که در جنگ صورت گرفته است به شکل وحشتناکی غیرقابل باور است. نویسنده باید با شیوه نگارش خود، این وقایع را به قلمرو باورپذیری وارد سازد.
وی در پایان خاطرنشان کرد: حوادث جنگ همچون گدازه‌های آتش فشان است که از گلوی رزمندگان خارج شده و روی کاغذ جاری می‌شود.