در خبر‌ها آمده بود شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی برخلاف دستور وزرات ورزش مبنی بر واگذاری دو باشگاه سوارکاری به فدراسیون مربوطه این دو باشگاه را به مزایده گذاشته است!
در اینکه شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی از ابتدای تأسیس در اسفند‌ماه ۱۳۷۳ به‌جای حل و فصل موضوعات زیرساختی ورزش تبدیل به معضل بزرگ ورزش کشور شده هیچ شکی نیست، فقط کافیست پای حرف‌های مسئولان فدراسیون‌های ورزشی یا گلایه‌های ورزشکاران بنشینید تا متوجه وضعیت شوید. نمونه آخر این گلایه‌ها مربوط به علیرضا پاکدل، رئیس فدراسیون هندبال است که به معاون وزیر ورزش گفته بود: نمی‌دانم فلسفه وجود این شرکت چیست! آیا من رئیس فدراسیون به عنوان متولی رشته هندبال برای تهیه نیاز‌های اولیه باید مشکل داشته باشم؟ چرا برای کمپی که به آن نیاز داریم باید به مشکل بر بخوریم؟ بروید و ببینید اسکان تیم‌های ملی ما به چه شکل است. شرکتی که باید در راستای توسعه و پیشرفت ورزش کشور گام بردارد، امروز برای خودمان معضل شده است. کسی هم جوابگوی پیگیری‌هایمان نیست. امیدوارم این شرکت فرآیندش تغییر کند. خوب نیست در مجموعه‌ای که برای پیشبرد ورزش است یک شخص عادی بیاید و یک فروشگاهی ایجاد کند و در سه ماه بهره‌برداری شود، اما من به عنوان فدراسیون سه سال دوندگی کنم و مجوز صادر نشود!.
اینها تن‌ها بخش کوچکی از گلایه‌های بی‌پایان جامعه ورزش از شرکت توسعه و تجهیز است، اما وقتی کار به جایی رسیده که این شرکت عملاً مقابل تصمیم وزارت ورزش هم می‌ایستد دیگر تقریباً حرفی برای گفتن باقی نمی‌ماند. مزایده دو باشگاه سوارکاری نشان داد که این شرکت هیچ توجهی به دستورات وزارت ورزش ندارد و صرفاً کاری را که خودش بخواهد انجام می‌دهد. ضمن اینکه شرکت توسعه و تجهیز سال‌هاست که اصلی‌ترین وظایف خود را که همان تعمیر و نگهداری ساختمان‌های مورد استفاده و نگهداری اماکن ورزشی است، فراموش کرده است. 
بد نیست برای مشخص شدن این موضوع به وظیفه‌ای که در سال‌های ابتدایی تأسیس این شرکت به آن محول شد، اشاره‌ای داشته باشیم. شورای عالی اداری در سال ۱۳۷۴ سازمان تربیت‌بدنی وقت را موظف کرد ساخت و تجهیز و نگهداری تأسیسات ساختمان‌های ورزشی را به این شرکت واگذار کند. در سال ۱۳۷۵ با همین هدف مجموعه‌های ورزشی آزادی، انقلاب و شهید شیرودی به این شرکت واگذار شد. 
ثمره این سه دهه واگذاری امروز جلوی چشم همه ماست. نگاهی به وضعیت امروز این سه مجموعه ورزشی خود گویای همه چیز است. مجموعه شهید شیرودی که تا همین سال قبل قرار بود تبدیل به فروشگاه شود و امروز به ویرانه می‌ماند. جالب است که حتی به سر و وضع ظاهری این ورزشگاه قدیمی پایتخت هم رسیدگی نمی‌شود. مجموعه ورزشی آزادی که طی تمام این سال‌ها بدون توجه به بازسازی و تعمیر اساسی فقط مورد استفاده قرار گرفت و خراب شد و مجموعه ورزشی انقلاب هم که صرفاً در اختیار قشر مرفه جامعه است. بقیه ورزشگاه‌ها و اماکن ورزشی کشور نیز دست‌کمی از این سه نمونه ندارند. 
به نظر می‌رسد وزارت ورزش حداقل برای حفظ شأن و آبروی خود هم شده باید فکری اساسی به حال اقدامات شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی کند. شاید بهتر باشد به قول رئیس فدراسیون هندبال اصلاًٌ ببینند فلسفه تشکیل این شرکت چیست؛ شاید باید تغییری در فرآیندش ایجاد شود.