با توجه به جایگاهی که سنگنوردان ایران در سال‌های اخیر در میادین بین‌المللی کسب کردند و حتی تا نزدیکی مدال تاریخی در المپیک هم پیش رفتند در حال حاضر استقلال این رشته و تشکیل فدراسیون با این عنوان کاملاً احساس می‌شود.
به گزارش سرویس ورزشی تابناک، یکی از مهم‌ترین مشکلات کاروان ایران در المپیک و بازی‌های آسیایی بها ندادن وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک به رشته‌هایی است که کمتر توسعه یافته هستند و سرمایه‌گذاری نسبتاً زیادی برای پیشرفت آنها نیاز است. علت این موضوع به جز هزینه امکانات آن رشته مربوط به ریسک‌پذیر نبودن مسئولان باز می‌گردد که ترجیح می‌دهند با رشته‌هایی که به نوعی خودرشد هستند و نیاز زیادی به بودجه جهت ترویج آن وجود ندارد پا به میادین بین المللی بگذارند.
در سال‌های گذشته یکی دو رشته در المپیک و بازی‌های آسیایی مدال‌آور بودند که پیش از این موفق نبودند، اما آنها نیز تداومی نداشتند و به مانند تیراندازی مدال کسب شده شبیه به یک اتفاق غیرمنتظره بود.
یکی از رشته‌هایی که اخیرا در میادین بین المللی و حتی المپیک نمایش قابل توجهی داشت سنگنوردی ایران بود که این قدرت‌نمایی به اندازه‌ای چشمگیر بود که بسیاری از ورزشکاران آن توانستند در میان مردم هم محبوبیت کسب کنند.
بی شک رضا علیپور ستاره بی‌چون و چرای سنگنوردی ایران و جهان است که مدت‌ها عنوان «سریع‌ترین مرد عمودی جهان» را یدک می‌کشید و فاصله زیادی با کسب مدال المپیک پاریس نداشت. با این حال اوضاع برای او و دیگر هم رشته‌ای‌هایش مناسب نیست و کمبود زیادی در مسیر خود نظاره گر هستند.
قطعاً حضور سنگنوردی به عنوان زیر مجموعه فدراسیون کوهنوردی و صعود‌های ورزشی در ایجاد چنین شرایطی تأثیر زیادی داشته است؛ رشته‌ای که خودش ماده‌های زیادی دارد، اما زیر مجموعه فدراسیون دیگری است. می‌توان گفت یکی از راه حل‌های برون رفت سنگنوردی از وضعیت فعلی و قرار گرفتن در یک مسیر درست و اصولی جدایی از کوهنوردی و راه‌اندازی یک فدراسیون مستقل است.
دوره ۴ ساله ریاست زارعی که دی ۱۴۰۰ سکاندار فدراسیون کوهنوردی شد، حدود یک سال دیگر به پایان می‌رسد و در مدت باقی مانده وزارت ورزش می‌تواند موضوع جدایی کوهنوردی و سنگنوردی را بررسی کند. پیش از این لزوم جدایی این رشته‌ها از یکدیگر به مانند امروز وجود نداشت، اما حالا که سنگنوردی المپیکی شده و اتفاقا پتانسیل زیادی هم برای مدال‌آوری دارد، این نیاز احساس می‌شود که باید برنامه‌ریزی درستی با بودجه معینی به این رشته اختصاص پیدا کند.
برخلاف کوهنوردی، سنگنوردی یک رشته کاملاً رقابتی در دنیای ورزش است که با وجود تشابه ظاهری آنها با یکدیگر، اما کاملاً متفاوت از هم هستند؛ بنابراین نمی‌توان این دو رشته را در یک ساختار و در کنار هم قرار داد. ایجاد فدراسیون مستقل برای سنگنوردی توسط برخی از کشور‌ها نیز صورت گرفته که اتفاقاً برای آنها نتیجه خوبی هم به همراه داشته و اندونزی، آمریکا و اتریش توانستند با این ساختار به ۷ مدال در المپیک پاریس برسند که نشان از موفقیت‌آمیز بودن این اقدام دارد.
همین چند روز پیش سارینا غفاری در رقابت‌های قهرمانی جوانان جهان مدال نقره را تصاحب کرد و بار دیگر نشان داد این رشته پتانسیل زیادی برای رشد و توسعه در بخش قهرمانی دارد. با این حال افرادی، چون علیپور، غفاری و الناز رکابی حاصل تدوین یک برنامه اصولی نبوده‌اند و تقریباً می‌توان گفت این ستاره‌ها نتیجه رشد گلخانه‌ای و تلاش‌های فردی خود بوده‌اند نه سیستمی.
رضا علیپور که نفر اول سنگنوردی ایران از حیث کسب افتخارات است، بار‌ها از کمبود امکانات و عدم توجه مسئولان گلایه کرده، اما در عمل هیچ‌گاه تغییری حاصل نشده. ویدیو‌هایی که علیپور از تمرینات خود منتشر کرده تعجب همگان و حتی رقبای خارجی او را هم به همراه داشته که چگونه می‌توان با دست خالی به چنین جایگاهی رسید؟! علیپور نه در یک سالن و باشگاه با امکانات کم بلکه در مکانی که نامش اصلاً باشگاه نیست شرایط حداقلی را برای خود مهیا کرده تا بتواند تمرین کند.
در واقع فدراسیون فعلی پُز مدال و افتخاراتی را می‌دهد که بیش از آن که تأثیر گرفته از برنامه‌ها و اقدامات آن باشد، نتیجه تلاش و صبوری ورزشکاران است.
در حال حاضر فرصت بزرگی در اختیار ورزش ایران است که مسئولان با مستقل کردن سنگنوردی به توسعه این رشته کمک کنند. در گام اول به احتمال فراوان مسئولان فدراسیون با این موضوع مخالفت خواهند کرد، چرا که تصور می‌کنند فرصت به نام زدن یک سری افتخارات را از دست خواهند داد، اما مصلحت در شرایط فعلی چیست؟ آیا توسعه و مدال‌آوری یک رشته که به صورت خودرو فرصت موفقیت در المپیک را هم برای کاروان ایران فراهم کرده به منافع فردی ارجحیت ندارد؟