۱ – دو تماشاخانه ثالث و تابستان خانه هنرمندان همزمان دیوارهایشان را به پشتوانه تجسم‌های سینماگران از سفیدی درآورده‌اند. خب نفس این نمایش دیواری اتفاق مهمی است. یک؛ برای اینکه در شرایط کنونی رخوت‎زدایی می‎شود از حال سینمایی که بسیاری از اهالی‎اش مدت‎هاست در مه خشک خانه‌‎نشینی تنفس می‎کنند. دو؛ به‎خاطر اینکه در ژرفای گشایش این دست رویدادها، ما به‎خاطر می‎آوریم که هنرها می‎توانند در درون شکم همدیگر زیست کنند و از قبال این هم‎زیستی کیفیت هرکدام‎شان براثر غنای افزوده هنر دیگر ارتقا پیدا کند. از این منظر، سینما به اعتبار بخشی حسی و تکنیکال هنرهای تجسمی در قاب‎هایش بیشتر می‎اندیشد و تجسمی‎ها در قاب جادویی سینما به آفرینش خلاقانه‎تر و پرمخاطب‎تر فکر می‎کنند.

۲- مسعود کیمیایی نقاش را بیشتر از مسعود کیمیایی فیلمساز (سال‎ها و فیلم‎های اخیرش) دوست می‎دارم. خودآموختگی نقاشی‎‌هایش شیرین است، بکراست و بدوی، خودِخودِ کیمیایی است با خیال‎‌هایش. مثل فیلم‎‌های نخستینش در سینمای موج نو! اگرچه که طراحی‎بلدی گاه در نقش بوم‎‌هایش آشکارا رخ می‌نمایاند اما به قول خودش، او نقاش نیست و نقاشی می‎کند. هرچه که هست، پیکره نقاشش را دوست داشتم.

۳ - ثالث دارد خوب حال وجان می‎دهد به تجسمی و البته این بار سینما، تداومش خوش است. مضاف به اینکه استایل برگزاری کیوریتورش را هم جزئیات‎دار و هم‎سو با جایگاه آرتیست دیدم.

۴ - «چند تکه آینه» به هنگام و خوب آمد به حضور چشم‎ها! کیوریتوری هوشمندانه و ارنج درست از طیف‎های گوناگون سینما فارغ از توجه کلیشه‎ای به نام‎محوری صرف، بازتاب خوبی از آینه آثار به نگاه‎ها برگرداند. انعکاسی که چشم‎ها را نزد.

۵ - در تماشاخانه «چند تکه آینه» کارهای نیکی کریمی، ناصر تقوایی، تورج اصلانی، سیف‎اله صمدیان، نازنین بیاتی، داریوش مهرجویی و البته عباس کیارستمی را بالذت بیشتر تماشا کردم.
علی عبداله‎زاده

آذرماه چهارصد و سه

*فیلمساز

۲۴۵۲۴۵