به گزارش خبرگزاری صداوسیما، مرکز اصفهان؛ استاد احمد مراتب از خوانندگان پیشکسوت موسیقی ایرانی شامگاه چهارم آذر و در ۷۲ سالگی بر اثر سکته قلبی درگذشت.
وی که نامش از سوی وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی به عنوان «گنجینه زنده بشری در زمینه حفظ و آموزش آواز مذهبی بر اساس دستگاه‌های آواز اصیل ایرانی» در فهرست میراث فرهنگی ناملموس ثبت شده اول شهریور سال ۱۳۳۱ در اصفهان دیده به جهان گشود.
او بیشتر به عنوان مداح و ذاکر اهل بیت مشهور است و از ابتدا به دلیل علاقه خود به الحان مذهبی از جمله مداحی، اذان، مناجات روی آورد. صدای مراتب برای مردم اصفهان یادآور خاطرات سحرهای ماه رمضان است که هر روز صبح به صورت مستقیم از رادیو شنیده می‌شد.
پدر و پدر بزرگ او هر دو از بزرگان موسیقی آئینی و از ارادتمندان به اهل بیت (ع) بودند.
این هنرمند در ۶ سالگی و پس از درخشش در آزمون قرائت قرآن، مدیر مدرسه - مرحوم «عبدالحسین سپهری‌نژاد» - که از شاگردان سید رحیم اصفهانی بود، به دلیل استعداد درخشان و خیره‌کننده مراتب در آواز، ردیف‌های آوازی را به او تعلیم داد. وی در هشت سالگی نیز به توصیه پدر به محضر محمدرضا شمشیری راه یافت.
این استاد موسیقی از نخستین شاگردان تاج اصفهانی است که با جدیت، پشتکار و استعداد سرشار خود، از زبان ایشان مفتخر به لقب «دره التاج» شده است.
وی، نخستین ایرانی بود که بر بام کعبه اذان گفت. ابتدا در سال ۱۳۵۲ در حال طواف، زمانی که پرده حجر اسماعیل باز شده بود به پشت بام کعبه رفت و در آنجا مناجات حضرت علی (ع)؛ «لک الحمد یا ذالجود و المجد و العلی» را در دستگاه سه‌گاه اجرا کرد.
سال بعد در مکه امام موسی صدر که تحت تأثیر صدای مراتب قرار گرفته بود از او تقاضا کرد بر بام کعبه اذان بگوید و بدین ترتیب به عنوان نخستین ایرانی بر بام کعبه به افتخار خواندن اذان نائل شد.
اینهنرمند اصفهانی، در ۱۴ سالگی وارد رادیو شد و با هنرمندانی هم‌چون حسن کسایی، جلیل شهناز، ادیب خوانساری و تعدادی دیگر از هنرمندان همکاری داشت.
این استاد آواز، برای درک هر چه بیشتر فنون و رموز و ظرایف آواز‌ها و اشعار مذهبی از محضر اساتیدی هم‌چون علامه جلال‌الدین همایی بهره برده است.
از او بیش از ۲۰۰ مقاله و مصاحبه و شعر بر جای مانده که عمدتاً در زمینه عرفان، ادبیات، موسیقی ایرانی و آئینی و تعزیه خوانی است. هم‌چنین تاکنون حدود یک هزار ساعت آواز ضبط شده از این استاد برجسته آواز ایرانی برجای مانده است.
