آیت‌الله احمد مبلغی، عضو مجلس خبرگان رهبری و مدرس درس خارج فقه و اصول حوزه علمیه، یادداشتی با محور «ورزش و فطرت انسانی» در اختیار ایکنا قرار داده که در آن به تحلیل جایگاه ورزش در اسلام پرداخته است.
در این یادداشت آمده است:
ورزش چیزی نیست جز نسیمی برخاسته از فطرت انسان که از آغاز در رگ‌های جوامع بشری با همه تنوع رنگ‌ها و زبان‌ها، جاری بوده و همچنان جاری است.
این حقیقت، گواهی روشن بر همانندی انسان‌ها در این میل فطری مشترک است؛ میل به حرکت، نشاط و هماهنگی و مسابقه که از دیروز تا امروز، مرزهای زمان و مکان را درنوردیده و بر وحدت سرشت انسانی دلالت دارد.
ورزش در اسلام: مفاهیم و قواعد
ورزش را در اسلام می‌توان تحت چند قاعده مهم مورد بررسی قرار داد: قاعده توانمندی، قاعده تمرکز بر امور سودمند، قاعده توازن، قاعده مسابقه بر خیر و قاعده عبادت با نیت خالصانه.
در مورد قاعده قوت بدنی و روحی، پیامبر محبوب اسلام(ص) فرمودند: «الْمُؤْمِنُ الْقَوِيُّ خَيْرٌ وَأَحَبُّ إِلَى اللَّهِ مِنَ الْمُؤْمِنِ الضَّعِيفِ؛ مؤمن قوی، بهتر و محبوب‌تر نزد خداوند از مؤمن ضعیف است». بدنی که سالم باشد، مایه قوت است و قدرت و بدنی که بیمار یا ناتوان باشد، اسباب ضعف است و انفعال.
روح نیز چون بدن اگر سالم باشد، سرشار از توانایی و نشاط خواهد بود و اگر آشفته و بیمار شود، به کاستی و سستی خواهد انجامید. از این‌رو، سلامت جسم و روان، کلید دستیابی به قوت و قدرتی است که اسلام ما را به سوی آن فرا می‌خواند.
در مورد قاعده تمرکز بر امور سودمند، پیامبر(ص) فرمودند: «اِحرِص عَلى ما يَنفَعُكَ؛ بر آنچه به سود توست حریص باش». ورزش، گنجینه‌ای از فواید است که جسم را به سلامت، نفس را به تعادل، و جامعه را به همگرایی می‌رساند.
بدنی که در پرتو ورزش قوی شود، می‌تواند به ابزاری برای عبادت و عمل صالح بدل شود و نفسی که با ورزش متعادل شود، از افراط و تفریط در امان می‌ماند و جامعه‌ای که در سایه ورزش همگرا شود، به همبستگی و تعاون دست می‌یابد.
ورزش پیامی جاودانه است
ورزش تنها یک حرکت زودگذر نیست، بلکه پیامی جاودانه است که در گوش انسان زمزمه می‌کند: قوی باش با بدنت، بزرگ باش با روحت و سودمند باش برای جامعه‌ات.
در مورد قاعده تعادل می‌توان گفت: اسلام، دین اعتدال و میانه‌روی است و انسان را به توازن در همه ابعاد زندگی فرا می‌خواند. یکی از روشن‌ترین جلوه‌های این توازن، حفظ تعادل میان جسم و روح است.
ورزش، نسیمی از نشاط بر جان آدمی می‌وزاند، اضطراب را فرو می‌نشاند و آرامش به همراه می‌آورد که نه تنها جسم، بلکه روح را نیز نیرو می‌بخشد.
ورزش، گوهری است که می‌تواند غبار غم را از صفحه روح بزداید به ویژه اگر با یاد الهی که مبدا همه قوت‌ها و نیروهاست همراه شود.
در مورد قاعده مسابقه بر خیر، قرآن کریم می‌فرماید: «فَاسْتَبِقُوا الْخَيْرَاتِ»؛ یعنی در کارهای نیک با یکدیگر مسابقه دهید. اگر به ورزش از دریچه خیر و منفعت بنگریم، مسابقه در ورزش را می‌توان تجسمی از این دعوت الهی دانست. رقابت در ورزش، نه تنها زمینه رشد و پرورش فردی را فراهم می‌آورد، بلکه روحیه همگرایی و تعاون را در دل جامعه تقویت می‌کند.
و در مورد قاعده پنجم یعنی عبادت با نیت خالصانه می‌توان گفت: همانا اعمال بسته به نیت‌هاست. اگر انسان در ورزش نیت خالصانه‌ای داشته باشد و رضای خداوند را بجوید، حرکات بدنش به ذکر تبدیل می‌شود و تلاش او عبادت خواهد بود.
انتهای پیام