به گزارش تین نیوز به نقل از همشهری، علیرضا زمانی، تهران پژوه، می گوید: «تا دهه نخست ۱۳۰۰ هنوز هیچ خبری از محله ای به نام راه آهن در تهران نبود و این محله همانطور که از نامش پیداست پس از کلنگ زنی راه آهن در ۲۳ مهر ۱۳۰۶ و افتتاح ایستگاه راه آهن در سال ۱۳۱۸ با نام محله راه آهن به نقشه پایتخت اضافه شد. به بیان دقیق تر، پس از افتتاح ایستگاه راه آهن، امکانات دولتی برای کارمندان در این محله ساخته و زمینه برای توسعه این محله فراهم شد.»

اما محله راه آهن پیش از ساخت ایستگاه قطار نیز سکونتگاه پایتخت نشینان و روستایی از مجموعه آبادی های بلوک غار بود که بیشتر اهالی آن را کشاورزان تشکیل می دادند. اهالی قدیمی این محله هنوز زمین های کشاورزی، دویدن بچه ها روی کرت ها و ردیف درختان توت را که روی گذرهای آبادی سایه می انداخت به یاد دارند. هنوز در خاطر آنها صدای هی هی شتربان که با بار میوه و سبزی از خیابان شوش به سمت میدان قیام و جایگاه شترداران می رفتند، ثبت شده است.

زمانی می گوید: «پیشینه محدوده ایستگاه راه آهن اما به روستایی به نام جعفرآباد از مجموعه روستاهای بلوک غار برمی گردد که در تملک عبدالحسین فرمانفرما بود.»

علی اصغر فراهانی، یکی از اهالی قدیمی محله راه آهن درباره پیشینه این محله می گوید: «محدوده کنونی محله راه آهن که پس از ساخت ایستگاه به این نام معروف شد و با توسعه امکانات شهری توسعه یافت، پیش تر مملو از زمین های کشاورزی و باغ بود. اهالی قدیمی این محدوده با کشاورزی و کاشت محصولاتی چون کلم، ذرت و انواع صیفی جات معیشت خود را تامین می کردند. مالکان اراضی این محدوده خان ها و ملاک های معروفی بودند که هنوز نام و نشان آنها در برخی کوچه ها و اماکن محله راه آهن دیده می شود. به عنوان مثال، مسجد حاج ربابه که اکنون به نام مسجد توحید شناخته می شود، یادگار مرحوم حاج ربابه از خان های آبادی است. همچنین مسجد شارعی موقوفه حاج محمدعلی شارعی از دیگر خان های آبادی و یا کوچه اشتری در محله راه آهن به نام مرحوم اشتری از خان های آن روستای قدیمی است.»