به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، وضعیت تشیع از لحاظ دینی و مذهبی مثل قبل پابرجا است و ما به خاطر اینکه سیاست‌های میانمار همیشه تغییر می‌کند گاهی با مشکلاتی مواجه می‌شویم.
ابنا نوشت:میانمار کشوری واقع در منطقه جنوب شرق آسیا است که مسلمانان و مخصوصا شیعیان در این کشور در اقلیت هستند.
شیعیان میانمار دارای اصالت هندی، افغانستانی یا ایرانی هستند. چند خانواده شیعه از شهرهای شیراز، کاشان، بهبهان و یزد به میانمار مهاجرت نموده‌اند.
مرکزیت شیعه در یانگون است. مسجد «مغول شیعه» یا «پنجه مسجد» (مسجدایرانیان) محل اصلی تجمع شیعیان است. شیعیان در شهرهای ماندلی، آماراپورا، تانگ جی، تانگو، پروم، ساندوی، مالمین و میک چی تا نیز زندگی می‌کنند.
خبرگزاری ابنا با حجت الاسلام و المسلمین «میرزا غلام عباس (میت تای)» از مبلغان مکتب اهل بیت(ع) در کشور میانمار گفت‌وگویی به شرح زیر درباره شیعیان این کشور انجام داده است، که در پی می‌آید:
لطفاً بفرمایید که شرایط کلی وضعیت تشیع در میانمار به چه صورت است؟
وضعیت تشیع از لحاظ دینی و مذهبی مثل قبل پابرجا است و ما به خاطر اینکه سیاست‌های میانمار همیشه تغییر می‌کند گاهی با مشکلاتی مواجه می‌شویم. برخی اوقات به خاطر شرایط خاص، باید برنامه‌هایمان را فشرده‌تر انجام دهیم و از دولت اجازه بگیریم.
وضعیت شیعیان میانمار از نظر سطح اطلاعات دینی و نقات قوت و ضعف آنان به چه صورت است؟
وضعیت اطلاعات دینی شیعیان مانند قبل نیست و امروزه با توجه به وجود نهادهایی مانند جامعة المصطفی(ص) العالمیه که به پرورش مبلغ و اعزام آنان به اقصی نقاط جهان مشغول هستند، سطح اطلاعات دینی شیعیان بیشتر شده و مثل قبل نیست. همچنین تعداد نمازخوان‌ها و متدینین بیشتر شده است.
از مهم‌ترین نقاط ضعف شیعیان، باید به وضعیت ضعیف اقتصادی و معیشتی مردم اشاره کنم چراکه اکثریت مردم را قشر کارگر تشکیل می‌دهند و با مشکلات زیادی زندگی می‌کنند. از طرف دیگر، در سراسر میانمار شیعیانی که ثروتمند باشند بسیار اندک هستند.
رابطه شیعیان میانمار با سایر مردم چگونه است؟
وقتی ما به میان بودائیان می‌رویم، آن‌ها می‌گویند که شما مسلمان هستید و به همین سبب با ما تجارت نمی‌کنند. ما برای رهایی از این وضعیت به سراغ سایر مذاهب مسلمان می‌رویم که با مشکلاتی مواجه هستیم. در مقابل، بودائیان که از تفکیک مسلمانان به مذاهب مختلف اطلاع ندارند و همه را به یک‌چشم می‌بینند.
به‌جز مشکلات اقتصادی آیا مشکل دیگری نیز وجود دارد؟
ما به‌صورت جدّی به تأسیس مدرسه دولتی و رسمی نیاز داریم چراکه اکنون تمام آموزش‌های مذهبی ما فقط به‌صورت خانگی و سینه‌به‌سینه برگزار می‌شود. البته اکنون یک واحد آموزشی کوچک در یک واحد آپارتمانی وجود دارد که ۱۴ طلبه در آن مشغول به فعالیت هستند اما فعالیت آن‌ها رسمی نیست و ما نیاز به فعالیت به‌صورت رسمی همراه با اخذ مجوز دولتی داریم.
آیا هجمه‌ها و مقابله‌هایی با تشیع در فضای مجازی از جمله تشکیل کانال‌های مخالف در فضای مجازی وجود دارد؟
قبلاً این مباحث را نمی‌دیدیم اما امروزه شاهد این اتفاقات هستیم. وهابی‌ها و سلفی‌ها مشغول فعالیت علیه شیعیان هستند و ما نیز دفاع می‌کنیم. شبکه‌هایی به نام قرآن و سنت وجود دارند که در رابطه با واقعه عاشورا شبهه‌افکنی می‌کنند و آن را زیر سؤال می‌برند. آنان در شبکه‌های مختلف مانند فیس‌بوک فعالیت می‌کنند و کاملاً مشخص است که دارای ثروت و قدرت می‌باشند اما در رابطه با ما قضیه کاملاً برعکس است. ما در خانه می‌نشینیم، تعداد نفرات‌مان بسیار اندک است و از تجهیزات و پشتوانه کافی برخوردار نیستیم درحالی‌که اگر پشتوانه کافی داشته باشیم به‌راحتی امکان مقابله با آن‌ها را داریم. البته به شبهات پاسخ می‌گوییم و در این عرصه فعال هستیم.
خود من در فرصت‌های مذهبی مختلف و با توجه به شرایط سخنرانی می‌کنم؛ با گوشی شخصی فیلم‌برداری می‌کنم و آن را در فضای مجازی قرار می‌دهم. بنده همچنین در فضای مجازی سخنرانی می‌کنم و یک مدرسه‌ی مجازی راه‌اندازی کرده‌ام که تعدادی دانش‌آموز از شهرهای مختلف میانمار در آن شرکت می‌کنند و آموزش می‌بینند.
با توجه به تهاجم فرهنگی تمدن غرب علیه بنیاد خانواده وضعیت خانواده در میانمار چگونه است؟
ظهور فضای مجازی آسیب‌هایی بر خانواده و کانون گرم آن به وجود آورده است. به‌طور مثال ما درگذشته وعده‌های غذایی را کنار همدیگر می‌خوردیم اما امروز گاهی دیده می‌شود که فرزندان هر یک جدا سرگرم موبایل و فضای مجازی هستند و غذای خود را به تنهایی می‌خورند.
البته این اتفاقات بیشتر از طرف کره جنوبی دیده می‌شود که دعوت به همجنسگرایی و عادی‌سازی آن می‌کند و بعضاً ما می‌بینیم که مردانی هستند که خود را شبیه زنان می‌کنند و یا بالعکس؛ در حالی که این اتفاقات درگذشته نبوده و در میانمار پدیده جدیدی است. در مقابل اما راهکار اساسی این است که آموزه‌های اصیل دینی به افراد مخصوصاً جوانان و نوجوانان ارائه داده شود. اگر در ابتدا این آموزش‌ها به کودکان گفته شود آن‌ها در مقابل تهاجم فرهنگی ایمن خواهند بود، در غیر این صورت گرفتار دام آن‌ها می‌شوند.