بین الملل تابناک: سایت تحلیلی «فارن افرز» اخیرا مقاله ای با قلم «فیلیپس پی اوبراین» با عنوان «برنامه ریزی برای ناتوی پس از آمریکا» منتشر نموده است. ترجمه متن مقاله در ادامه می آید.

 اروپا ممکن است به زودی خود را در تنگنا بیابد. تا ژانویه 2025، مهم‌ترین شریک قاره اروپا یعنی ایالات متحده آمریکا می‌تواند توسط «دونالد ترامپ»، رئیس‌جمهور سابق، رهبری شود - کسی که گفته است روسیه را تشویق می‌کند «هر کاری می‌خواهد» در قبال کشورهای اروپایی انجام دهد. دولت قبلی ترامپ روابط ترانس آتلانتیک را متشنج کرد و اقدامات وی در دور بعدی تقریباً بدتر خواهد بود.

انتخابات ایالات متحده آمریکا هنوز قطعی نشده است، اما بزرگی تغییری که پیروزی ترامپ می‌تواند به همراه داشته باشد برای اروپا بسیار بزرگ‌ است. بر همین اساس اروپا باید امیدوار باشد رئیس‌جمهور سابق آمریکا پای صندوق‌های رای شکست بخورد.

ترامپ هشدار داده است فورا تمام کمک های آمریکا به «کیف» را قطع خواهد کرد و خواستار پایان سریع جنگ خواهد شد که احتمالاً اوکراین را ملزم می کند بخش قابل توجهی از خاک خود را به روسیه واگذار کند.

ترامپ مدت‌هاست که ارزش ناتو را زیر سوال برده است، بنابراین غیرقابل تصور نیست که تعهد ایالات متحده برای دفاع از اروپا را لغو کند. ناتو با اعتماد و عزم اعضا حفظ شده است و اگر ترامپ حتی خروج ناقص ایالات متحده آمریکا را بخواهد، اعتقاد کشورهای اروپایی به این ائتلاف به شدت تضعیف خواهد شد.

دلیلی وجود ندارد که ترامپ نتواند سریع عمل کند. به عنوان فرمانده کل، وی می تواند به سربازان آمریکایی دستور بدهد برای اروپا نجنگند و اقداماتی برای خروج ایالات متحده از فرماندهی نظامی ناتو انجام دهند. در نتیجه، اروپا مجبور خواهد شد با بحران امنیتی در مقیاسی که از زمان جنگ جهانی دوم تاکنون با آن مواجه نشده است، مقابله کند.

بدون رهبری نظامی و امنیتی ایالات متحده آمریکا، پایتخت های اروپایی می توانند به سرعت در مورد اوکراین علیه یکدیگر قرار گیرند. به عنوان مثال، کشورهای اروپای مرکزی و شرقی ممکن است تعهد خود را برای بقای اوکراین قوی دو چندان کنند، از ترس اینکه پیروزی روسیه به مسکو فرصتی برای بازسازی، تسلیح مجدد و سپس حمله به آنها را بدهد. در همین حال بسیاری از کشورهای اروپای غربی ممکن است تصمیم بگیرند با خارج شدن ایالات متحده آمریکا از صحنه، اوکراین را مجبور به دادن امتیازات گسترده به روسیه کنند. یک اتحاد امنیتی اروپایی می‌تواند زیر بار چنین دیدگاه‌های ناسازگاری از هم بپاشد.

جهت جلوگیری از بدترین سناریو، کشورها و موسسات اروپایی باید از هم اکنون برنامه ریزی را آغاز کنند. آنها باید برای ریاست جمهوری ترامپ آماده باشند که می تواند منجر به خروج ایالات متحده از اروپا شود و تا آنجا پیش رود که قاره را بدون محافظت باقی بگذارد. اکنون کشورهای اروپایی چه اقداماتی می توانند انجام دهند.

تغییر ساختار ناتو

اگر ایالات متحده آمریکا واقعاً از اروپا جدا شود، کشورهای اروپایی می توانند اتحادهای امنیتی خود را از طریق نهادهای دیگر حفظ کنند و صریح ترین و بهترین راه حل این است که اروپا کنترل شورای آتلانتیک شمالی را به دست بگیرد. مرجع تصمیم گیری در شورای آتلانتیک شمالی باید به سرعت پس از خروج ایالات متحده تغییر جهت دهد - به دلایل واضح این نهاد خودش نمی تواند برای خروج ایالات متحده برنامه ریزی کند. این شورا همچنین نروژ و بریتانیا را که قدرت‌های امنیتی مهم غیر اتحادیه اروپا هستند، به‌عنوان اعضا به حساب می‌آورد. هر دوی این کشورها از طرفداران سرسخت اوکراین بوده اند و در جنگ آینده علیه روسیه نقشی حیاتی خواهند داشت. نیروهای هوایی و دریایی بریتانیا به ویژه از بخش اعظم جناح شمال غربی ناتو محافظت می کنند. اروپا در آینده به این ظرفیت ها و همچنین بازدارندگی هسته ای لندن نیاز خواهد داشت. همکاری با یکدیگر از طریق شورای آتلانتیک شمالی ممکن است بهترین راه ممکن برای تحکیم این رابطه باشد.

اگر کشورهای اروپایی قرار باشد این شورا را در اختیار بگیرند، می‌توانند تأسیسات ناتو مانند کالج دفاعی را که در سراسر قاره پراکنده هستند، تغییر کاربری دهند. شورای آتلانتیک جدید می تواند از سایر نهادهای اروپایی نیز برای حمایت استفاده کند. برای مثال، اتحادیه اروپا می‌تواند به هماهنگ کردن تغییرات قانون‌گذاری ملی و برنامه‌ریزی مالی در سطح بلوک کمک کند که برای آماده‌سازی جوامع اروپایی برای درگیری احتمالی ضروری است.

چه کشوری یا نهادی اروپا را رهبری خواهد کرد؟

کشورهای اروپایی در حدود 75 سال گذشته رهبری ژئوپلیتیک را به ایالات متحده آمریکا واگذار کرده اند. بنابراین تصمیم گیری در مورد اینکه چه کسی می تواند جای واشنگتن را در ساختار امنیتی اروپا بگیرد، یک پیشنهاد چالش برانگیز است زیرا هیچ کشور اروپایی تجربه ای در این زمینه ندارد.

آلمان ممکن است یک نامزد محتمل به نظر برسد، زیرا این کشور بزرگترین اقتصاد و جمعیت اروپا را دارد. اما برلین که به دلیل بلاتکلیفی سیاسی فلج شده است، تاکنون نتوانسته رهبری خود را در جنگ اوکراین نشان دهد. آلمان قبل از جنگ اوکراین در سال 2022 به روسیه نزدیک شد و پس از آن به ایالات متحده برای محدود کردن کمک به اوکراین پیوست، اعتماد بسیاری از کشورهای اروپای مرکزی و شرقی را که می ترسند در خط مقدم جدید قرار بگیرند، از دست داده است. دولت اولاف شولتز اغلب پیام‌های متناقضی ارسال می‌کند، حزب سوسیال دموکرات از یک سیاست حمایت می‌کند و شریک ائتلافی آن یعنی سبزها، سیاست دیگری را ترویج می‌کند.

فرانسه می تواند گزینه بهتری باشد. فرانسه به عنوان یکی از دو قدرت هسته ای اروپا در صورت خروج ایالات متحده آمریکا، لزوماً نقش مهم و فوری در امنیت اروپا ایفا می کند. فرانسوی‌ها ارتش منظم و منسجمی دارند و امانوئل ماکرون با تقویت درخواست‌های خود برای حمایت قوی‌تر از اوکراین و حتی پیشنهاد استقرار نیروهای اروپایی در آن‌جا در صورت لزوم، تلاش کرده است تا جایگاه رهبری را در اروپا در بحبوحه جنگ در اوکراین به دست آورد. با این حال پاریس مانند برلین، دارای تعهدات جدی است. در ماه‌های اولیه جنگ، ماکرون طرفدار دستیابی به نوعی توافق با رئیس‌جمهور روسیه بود و امروز، سیاستمداران راست افراطی و چپ افراطی فرانسه که به طور فزاینده‌ای قدرتمند شده‌اند، به طور جدی درباره قطع کمک به اوکراین بحث می‌کنند. کشورهای خط مقدم ممکن است در مورد حفظ دفاع اروپا، فرانسه را قابل اعتمادتر از آلمان در نظر نگیرند.

بریتانیا دیگر قدرت هسته‌ای اروپا، ویژگی‌های مثبت بسیاری را برای نقش رهبری به دست خواهد آورد. دولت جدید بریتانیا می تواند تا پنج سال آینده بر سر کار بماند و این کشور را از نظر سیاسی با ثبات تر از کشورهای دیگر در اروپا بسازد. لندن به عنوان حامی ثابت اوکراین، با کشورهای خط مقدم اروپا همسو است. بریتانیا همچنین روابط دفاعی دیرینه ای با گروه نظامی متشکل از ده کشور بالتیک، اسکاندیناوی و دیگر کشورهای شمال اروپا دارد. اگر این کشور در اتحادیه اروپا باقی می ماند، می توانست قوی ترین ادعا را برای رهبری امنیتی اروپا داشته باشد. اما پس از برگزیت تقریبا غیرممکن است که کشورهای اتحادیه اروپا با فرماندهی استراتژیک بریتانیا موافقت کنند.

با توجه به ضعف های سیاسی این قاره، اروپا می تواند انتخابی کمتر متعارف برای رهبری امنیتی خود داشته باشد. لهستان به عنوان یک نامزد قدرتمند ظاهر شده است. لهستان کشوری بزرگ با اقتصاد رو به رشد است و حتی قبل از جنگ اوکراین، دفاع را جدی گرفته است. طی چند سال گذشته، ورشو مهم‌ترین تقویت نظامی را در این قاره انجام داده و بخشی از تولید ناخالص داخلی خود را برای دفاع هزینه می‌کند.  با توجه به اینکه لهستان با بلاروس، اوکراین و روسیه مرز مشترک دارد، ارتش این کشور در جنگ بزرگتر با روسیه حیاتی خواهد بود.

ورشو که از این موضوع آگاه است، اکنون منابع قابل توجهی را برای ارتقاء ارتش و نیروی هوایی خود صرف می کند. قبل از جنگ در اوکراین، ارتش زمین محور مانند ارتش لهستان قادر به رهبری نیروهای اروپایی در نظر گرفته نمی شد. اگر اروپا در حال دفاع از خود باشد، قدرت زمینی آن با پشتیبانی نیروی هوایی تاکتیکی، به سنگر آن تبدیل می شود. بنابراین هنگامی که لهستان نیروی هوایی خود را گسترش دهد، این کشور یک مزیت برجسته برای رهبری امنیتی خواهد داشت.

 ناتوی اروپایی ممکن است مجبور شود با زندگی بدون بازدارندگی هسته‌ای ایالات متحده مقابله کند. این مشکل می تواند بزرگ ترین مشکلی باشد که با آن مواجه است. برخی از پیشنهادات روی میز در محافل سیاست طرفدار ترامپ حاکی از آن است که ایالات متحده حتی با عقب نشینی نیروهای متعارف خود، چتر هسته ای خود را بر سر اروپا حفظ خواهد کرد، اما منطق چنین طرحی در بهترین حالت مشکوک است. ایالات متحده آمریکا با حضور نظامی اندک در این قاره – و با دولتی که نگاه نسبتاً مهربانانه ای به پوتین دارد – نمی تواند به طور قابل اعتمادی به دشمنان اروپا هشدار دهد که در صورت حمله، سلاح های هسته ای خود را وارد بازی خواهند کرد.

«زمان» یک کالای گرانبها در جنگ است و امروز که ایالات متحده آمریکا تهدید می کند امنیت اروپا را به مخاطره آمیزترین نقطه خود در دهه های اخیر سوق دهد، این قاره در حال هدر دادن آن است. کشورهای اروپایی باید حداقل یک سال پیش برنامه ریزی برای احتمال بازگشت ترامپ را آغاز می کردند، زمانی که شانس بالای چنین نتیجه ای آشکار شد و به خود زمان بیشتری برای آماده سازی می دادند. در عوض، دولت های اروپایی سر خود را در زمین فرو کردند. اگر ترامپ انتخاب شود، کشورهای اروپایی عضو ناتو مجبور خواهند شد برای تامین امنیت قاره و حفاظت مردم آن وارد عمل شوند.