جوان آنلاین: آنجلا کارینی، بوکسور ایتالیایی از رویارویی با ایمان خلیف، بوکسور ترنس الجزایری در بازی‌های المپیک پاریس یک بار دیگر رقابت مردان ترنس با زنان را در میادین ورزشی به چالش کشید. بوکسور الجزایری در سال ۲۰۲۳ برای مسابقات جهانی بوکس در آزمون واجد شرایط بودن جنسیت، از طرف انجمن بین‌المللی بوکس رد شد، ولی توانست مجوز حضور در المپیک را به دست آورد. 

اعتراض حامی حقوق زنان به این موضوع متمرکز شده که جثه بوکسور ترنس الجزایری با توجه به بدن مردانه‌اش می‌تواند برای زنان خطرناک باشد. در مسابقه بین خلیف و کارینی این موضوع در همان ابتدا به اعتراض بدل شد؛ به طوری که در همان ۴۶ثانیه ابتدایی، نماینده ایتالیا تصمیم گرفت به عنوان اعتراض، از مسابقه انصراف بدهد. کارینی حتی پس از مسابقه نیز به نشانه اعتراض دستش از دستان داور بیرون کشید و حتی حاضر نشد با حریفش دست بدهد و در پایان نیز با چشمانی اشک‌بار رینگ را ترک کرد. این، اما نخستین چالش جدی حضور مردان ترنس در رقابت‌های ورزشی زنان نیست. 
المپیک پاریس امسال نمایش شرم‌آوری از رفتار‌های جنسی، حمایت و تبلیغ منحرفان جنسی و به سخره گرفتن مظاهر مذهبی بود و اعتراضات گسترده‌ای را تاکنون با خود همراه کرده است، اما این المپیک همچون دیگر میادین جدی ورزشی یک‌بار دیگر چالش جدی حضور مردان تراجنسیتی در ورزش زنان را زنده کرد! ماجرایی که طی سال‌های اخیر حواشی زیادی را موجب و باعث‌شده تا زنان نتوانند با مردان تراجنسیتی که خود را زن می‌دانند، رقابت کنند و از این رقابت نابرابر جا بمانند، اما ماجرای جنسیت سیال و تراجنسیتی‌ها در دنیای غرب به همین‌جا ختم نمی‌شود. جنسیت مبهم و سیال، یکی از بحران‌های جدید غرب است که در مسابقات ورزشی بیشتر نمود پیدا کرده‌است. 

 تعیین جنسیت با تصمیم شخصی
امروز افراد در غرب می‌توانند به صرف اینکه ترنس هستند (تمایلات به تشبه به جنس مخالف در آن‌ها شدید است) نام خود را به نام دخترانه تغییر دهند، از سرویس بهداشتی دخترانه استفاده کنند و در مسابقات قهرمانی زنان شرکت کنند. هر روز سوژه‌های عجیبی از این موضوع در صفحات مجازی داغ می‌شود. یک روز خبر تجاوز فرد ترنس در سرویس بهداشتی به دیگر دختران داغ می‌شود؛ روز دیگر پیروز شدن شناگر ترنس در مسابقات زنان، یا قهرمانی دوچرخه سوار ترنس با پنج دقیقه اختلاف نسبت به فرد دوم!
 بحران تراجنسیتی 
تراجنسیتی در دنیای غرب به بحرانی جدی تبدیل شده‌اند. با همه اینها، اما انگار دست‌های پشت پرده‌ای سناریوی برجسته‌سازی و میدان دادن به افراد تراجنسیتی را در دستور کار قرار داده است، به گونه‌ای که نه فقط هیچ محدودیتی برای حضور این افراد در میادین ورزشی بلکه تبعیض مثبتی مشکوک برای این گروه در جریان است به گونه‌ای که کمیته المپیک در دستورالعمل جدید کمیته بین‌المللی المپیک درج شده که زنان ترنس نباید برای رقابت با سایر زنان سطح هورمون تستسترون خود را کاهش دهند. همچنین این سند – که جایگزین دستورالعمل ۲۰۱۵ می‌شود- اعلام کرده که به هیچ عنوان نباید فرض را بر این گذاشت که زنان ترنس برتری ویژه‌ای بر سایر زنان دارند. در صورتی که این کمیته در سند پیشین خلاف این مسئله را مدعی بود. 
این کمیته سابقا توصیه کرده‌بود که افراد برای راهیابی به رقابت‌های زنان، طی حداقل یک‌سال مانده به زمان رقابت، سطح تستسترون خود را پایین‌تر از ۱۰ نانومول در لیتر نگه دارند. 

 قهرمانی با اختلاف ۲۰۰ کیلوگرمی!
ماجرای چالش‌برانگیز رقابت زنان با ورزشکاران تراجنسیتی موجب‌شده تا زنان عادی بازنده رقابت با مردانی باشند که خود را زنی تراجنسیتی می‌دانند! نمونه‌های متعددی از این رقابت نابرابر طی سال‌های اخیر و با عادی‌سازی بیشتر این پدیده رخ می‌دهد. به جز ماجرای اخیر و انصراف بوکسور ایتالیایی از ادامه رقابت با حریف تراجنسیتی‌اش بعد از ۴۶ ثانیه، اتفاقات مشابه متعددی را در این حوزه شاهد هستیم. 
سال گذشته بود که زنی تراجنسیتی که در مسابقات قهرمانی وزنه‌برداری قدرتی (پاورلیفتینگ) زنان غرب کانادا شرکت کرده‌بود توانست با ثبت اختلاف ۲۰۰کیلوگرم با نفر دوم رکورد جهانی این رشته را بشکند. 
آن اندرس، مرد بیولوژیک ۴۰ ساله که حالا به عنوان یک زن شناخته می‌شود، در این مسابقات با بلند کردن ۵/۵۹۷ کیلوگرم وزنه در مجموع بالاتر از نزدیک‌ترین حریفش سوجان گیل با حد نصاب ۵/۳۸۷ کیلوگرم به مقام نخست دست یافت. 
با کسب این مجموع، اندرس یک حدنصاب ملی جدید در کانادا را به نام خود ثبت کرد. این در حالی است که رکورد ثبت‌شده، رکورد جهانی غیررسمی در بخش زنان نیز محسوب می‌شود. 
در همین حال پخش یک ویدئو از آن اندرس در شبکه‌های اجتماعی خبرساز شده‌است. در این فیلم که پس از قهرمانی او ضبط شده‌است، وی در حال صحبت از حدنصاب دیگر وزنه‌بردار‌های زن «با لحنی تمسخرآمیز» دیده می‌شود. 
فعالان ورزشی با انتقاد از اتحادیه وزنه‌برداری قدرتی کانادا می‌گویند سیاست‌های تراجنسیتی اعمال‌شده از سوی این اتحادیه ورزشی، که از اوایل سال جاری اجرایی‌شده و به زنان تراجنسیتی اجازه شرکت در مسابقات زنان را می‌دهد، باعث «تبعیض علیه ورزشکاران زن شده‌است.»
آنان می‌گویند رکورد ثبت‌شده توسط آن اندرس، «حدنصاب یک وزنه‌بردار قدرتی مرد متوسط است.»
در رأی صادره از سوی اتحادیه پاورلیفتینگ کانادا که در ماه فوریه صادر شده آمده‌بود: «بر اساس پیشینه و شواهد موجود، کارگروه تخصصی اعتقاد دارد که ورزشکاران تراجنسیتی باید بتوانند در جنسیتی که با آن شناسایی می‌شوند، بدون توجه به اینکه تحت هورمون درمانی قرار گرفته‌اند یا نه، مشارکت داشته باشند.»
حامیان این رأی، آن را تصمیمی تاریخی در حمایت از حقوق افراد تراجنسیتی می‌دانند. این در حالی است که منتقدان آن را یک مزیت تبعیض‌آمیز و ناعادلانه عنوان می‌کنند. 
این‌ها نمونه‌هایی از چالش‌های حضور افراد تراجنسیتی در رقابت ورزشی با زنان است، اما این ماجرا ابعاد گسترده‌تری هم دارد. 

 پشیمانی بی‌فایده!
هستند افرادی که پس از تغییر جنسیت از کار خودشان پشیمان شده‌اند و دلشان می‌خواهد به جنس قبلی خود باز گردند! موضوعی که البته هیاهوی رسانه‌ای دنیای غرب اجازه نمی‌دهد صدایش به بیرون درز کند! 
در مستندی تحت عنوان زن چیست که از سوی یک مستند‌ساز امریکایی درباره همین موضوع ساخته‌شده، یک شهروند زن امریکایی که با انجام تغییر جنسیت، تبدیل به مرد شد در مورد مشکلاتی که بعد از انجام این عمل گریبانگیرش شده صحبت می‌کند و از تغییر جنسیتش بسیار پشیمان است. این شهروند امریکایی در این باره می‌گوید: «هفت بار جراحی داشتم، یکبار حمله قلبی، یکبار آمبولی ریه، ۱۷ دوره آنتی‌بیوتیک خوردم، هر سه ماه یکبار دچار عفونت می‌شوم و احتمالاً عمر طولانی ندارم.»
وی تأکید می‌کند من ا‌ز نظر بیولوژیکی یک زنم ولی با هورمون‌های مصنوعی و جراحی یک مرد به نظر می‌آیم، اما من هرگز یک مرد نخواهم بود!» 
این فرد با استیصال خاصی می‌گوید: «هیچ‌کس به من کمک نمی‌کند، حتی پزشکی که من را به این شکل در‌آورد!»‌
وی تأکید می‌کند از عواقبی که این کار برایش داشته اطلاعی نداشته‌است. این فرد با اشاره به مطالعاتی که نشان می‌دهد تغییر جنسیت موجب افزایش سلامت روان افراد می‌شود، تأکید می‌کند: «همه این مطالعات یا رد شده یا پس گرفته‌شده یا تغییر کرده‌است، در عوض جدی‌ترین مطالعات نشان می‌دهد افراد ترنس بیشترین آمار خودکشی را هفت تا ۱۰ سال پس از جراحی دارند!»

 تجاوز یک زن تراجنسیتی به ۲ زن!
کار‌های رسانه‌ای و پژوهشی معدودی در خصوص تراجنسیتی‌ها، چالش‌هایشان و چالش‌هایی که برای دیگران ایجاد می‌کنند، انجام شده که اتفاقاً این کار‌ها هم در مارپیچ سکوت گرفتار شده و کسی درباره‌اش حرفی نمی‌زند. حرف زدن از این مسائل در دنیای غرب با یک عنوان جدی مواجه می‌شوند «ترنس هراسی» و همین برچسب‌زنی کافی است تا فرد را برای همیشه ساکت کنند! با تمام این‌ها گاه وقایع قابل‌تأملی رخ می‌دهد که حتی خود غربی‌ها را در شوک فرو می‌برد. 
نمونه‌اش تجاوز زنی تراجنسیتی به دو زن دیگر که سال گذشته در اسکاتلند اتفاق افتاد! آیلا برایسون، زن تراجنسیتی در پرونده دو مورد تجاوز جنسی در دورانی که هویتش مردی به نام آدام گراهم بود، مجرم شناخته شده‌است. او در حالی که رسیدگی به پرونده‌اش هنوز در جریان بود، تغییر جنسیت داد. 
نیکولا استورژن، وزیر اول اسکاتلند در این‌باره گفته‌بود که آیلا برایسون، ۳۱ ساله نمی‌تواند در زندان زنان باقی بماند. ماهیت جرم این زن تراجنسیتی باعث شده‌بود که نگرانی‌هایی بابت حضور او در زندان کنار دیگر زنان پدید بیاید. 
مقامات اسکاتلند یک زن تراجنسیتی را که به دلیل تجاوز جنسی به دو زن پیش از تغییر جنسیتش مجرم شناخته شده‌است، به زندان مردان منتقل کردند. 

 گردش مالی نجومی ترویج یک تفکر 
تغییر جنسیت و جنسی سیال در دنیای غرب به شدت تبلیغ می‌شود. نمونه این تبلیغات را در المپیک پاریس شاهد بودیم، همچنان که در همین بازی‌ها یک‌بار دیگر چالش حضور تراجنسیتی‌ها در رقابت‌های ورزشی زنان خودنمایی کرد. با این همه کسی چیزی نمی‌گوید و همه در مار‌پیچ سکوت گیر کرده‌اند! 
۳/۱ میلیون دلار درآمدی است که یک پزشک برای تغییر جنسیت هر کودکی که قانع‌شده ترنس است، دریافت می‌کند و تجارت دارو‌های عقیم‌کننده‌ای همچون «لوپرون»‌که گردش مالی نجومی دارد. پس شاید گردش مالی کلانی که پشت این ماجرا قرار دارد، عامل شکل‌گیری این جریان است؛ جریانی که به کودکان القا می‌کند «تو در بدنی اشتباه به دنیا آمدی!»