صاحب‌خبر - میثم احمدی: وزیر مستعفی فرانسه در حالی از مراسم افتتاحیه المپیک ۲۰۲۴ پاریس دفاع کرد که بخش زیادی از مردم بویژه جامعه مسیحیت این مراسم را توهین‌آمیز می‌دانند. «ژرالد دارمانن» وزیرکشور مستعفی فرانسه که ماه گذشته به دنبال استعفای دولت این کشور، از این سمت کنار رفت، در مصاحبه‌ای با شبکه تلویزیونی «فرانس ۲» در پاسخ به سوالی مبنی بر انتقادات گسترده به مراسم افتتاحیه المپیک، از این مراسم دفاع کرد و اظهار داشت فرانسه از آزادی هنرمندان دفاع می‌کند. مراسم افتتاحیه المپیک جمعه ۵ مرداد برگزار شد و علاوه بر مشکلاتی مانند ترس از اقدامات خرابکارانه و امنیتی، ایجاد صف‌های طویل در ورودی‌های این مراسم و همچنین سوءتدبیر درباره وضعیت خبرنگاران و تماشاگران که با بارش شدید باران مواجه شدند، به لحاظ محتوایی هم بخش‌هایی از آن بشدت مورد انتقاد تماشاگران و افکارعمومی قرار گرفت. از جمله این موارد، نمایشی بود که به تمسخر تابلوی شام آخر مسیح پرداخت و با انتقاد شدید جامعه مسیحیت فرانسه و سراسر جهان مواجه شد. اما ژرالد دارمانن درباره این مراسم گفت: «فرانسه کشور آزادی، آزادی مذهبی، آزادی تمسخر و آزادی کاریکاتور است». این اظهارات وزیر کشور فرانسه در واکنش به بیانیه اسقف‌های فرانسوی بیان شده که گفته بودند: «اینها صحنه‌هایی از ابتذال و تمسخر مسیحیت بود». اما وزیر پیشین دولت فرانسه اینچنین این تمسخر را توضیح داد: «ما می‌توانیم بعضی از تابلوها را دوست داشته باشیم یا دوست نداشته باشیم اما نباید چیزی بیشتر از آن باشد و هدف فرانسه از این مراسم ارسال پیام آزادی بود و نباید چیزی بیش از آن برداشت شود». گویا مسؤولان فرانسوی، مرز بین «آزادی» و«توهین» را جز در مواردی که منافع‌شان در خطر باشد نادیده می‌گیرند. اگر در این مورد اخیر، این مسیحیت بود که زیر تیغ دین‌ستیزی دولت فرانسه رفت، در سال‌های قبل هم شاهد بودیم بارها و بارها در رسانه‌های مختلفی مانند مجله موهن شارلی ابدو کاریکاتورهایی از پیامبر عظیم‌الشأن اسلام منتشر شد که به شدت جامعه مسلمانان را جریحه‌دار ساخته بود. اما زمانی که «میشل فلوری» کاریکاتوریست فرانسوی اقدام به انتشار کاریکاتوری از امانوئل مکرون کرد و رئیس‌جمهور فرانسه را با هیتلر مقایسه کرده بود دیگر صحبت از آزادی مطرح نشد و تحت تعقیب قضایی قرار گرفت و جریمه شد! در حالی که چنین کاریکاتوری هم می‌توانست در زمره انواع آزادی قرار بگیرد که اینگونه نبود. مقایسه چنین وضعیت‌هایی این ایده را به ذهن القا می‌کند که مسؤولان فرانسه نگاهی دوگانه و گزینشی به موضوع آزادی دارند. آنجا که صحبت از دین‌ستیزی یا اسلام‌ستیزی باشد یا کشورهایی که با سیاست‌های دولت پاریس مخالفند مورد انتقاد و توهین قرار بگیرند با آزادی بیان توجیه می‌شود اما اگر سیاست‌های فرانسه مورد انتقاد قرار بگیرد یا کسی از مقامات این کشور انتقاد کند دیگر بحث آزادی مطرح نیست و چنین شعاری فراموش می‌شود.∎​